Het is een droom die uitkomt als Anke (37) in verwachting raakt door IUI. Ze huppelt door de zwangerschap heen, maar als haar dochter er eindelijk is, huilt of ademt ze niet. De artsen zetten alles op alles om het meisje te redden, maar een dag na de geboorte overlijdt ze.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Zwanger worden is voor Anke niet vanzelfsprekend. “We hebben het een jaar zelf geprobeerd voordat we voor een eerste afspraak naar het ziekenhuis mochten”, vertelt ze. “Er werden onderzoeken gedaan en we moesten het nog een half jaar zelf proberen. Het was een intensieve tijd die volledig in het teken stond van het krijgen van een kindje.”
Na de eerste IUI-poging is het raak. “Dat was geweldig, een droom die uitkwam.” Anke voelt zich goed en doet alles wat ze voorheen ook deed. “Pas na een maand of vijf besefte ik écht dat ik in verwachting was en misschien wat gas moest terug nemen”, lacht ze. “Toen ik flauwviel op mijn werk, werd ik wakker geschud. Verder had ik weinig kwaaltjes.”
Ze is 39 weken en 3 dagen zwanger als vroeg in de ochtend haar vliezen breken. “Ik belde de verloskundige om te vragen wat ik moest doen. Zij kwam langs om te kijken hoe het ging. Ik had nog geen weeën, al kreeg ik een onrustig gevoel. Een beetje alsof ik een marathon had gelopen. Later op de dag bleek mijn bloeddruk te zijn verhoogd en moest ik naar het ziekenhuis voor wat onderzoekjes.”
Anke blijkt een zwangerschapsvergiftiging te hebben. “Niks ernstigs, maar ik moest wel in het ziekenhuis blijven.” Rond middernacht komen de eerste weeën. “Er zat veel tijd tussen, maar ik voelde: ze komt er nu echt aan.” In de ochtend krijgt ze weeopwekkers, waardoor de weeën langzaam regelmatiger en intenser worden. “Ik had nog niet genoeg ontsluiting. Na een uur of vier kreeg ik een ruggenprik, maar die werd niet goed gezet. Aan één kant voelde ik alles nog.”
Voordat ze opnieuw een ruggenprik kan krijgen, blijkt ze al tien centimeter ontsluiting te hebben. “Rond 15.00 uur was ik terug op mijn kamer en kwamen de persweeën op gang. De artsen zagen dat de hartslag van onze dochter zakte, maar we hadden nog genoeg tijd en hoefden ons geen zorgen te maken. Bij de volgende perswee, werd Milou geboren. Ze werd bij mij neergelegd, maar vrijwel meteen ook weer weggehaald, omdat ze niet huilde of ademde. Binnen drie minuten stond de hele kamer vol met artsen en verpleegkundigen.”
Manuela kon vlak voor keizersnede zelf geen adem meer halen: 'Bevalling was traumatisch'
“De eerste twee minuten dacht ik nog: het zal zo wel komen, misschien hoort dit erbij. Het duurde steeds langer en er kwamen steeds meer mensen bij. Ik zag de angst in de ogen van mijn man en begon te huilen. Milou werd gereanimeerd en kreeg zuurstof toegediend. Ik zag niks, maar hoorde alles: de gesprekken, het aftellen bij een nieuwe poging, piepjes. Ik wachtte op het moment waarop Milou zou gaan huilen, maar dat kwam maar niet.”
Elke vijf à tien minuten wordt het stel bijgepraat. “We hadden geen besef van tijd. Op een gegeven moment waren er blijkbaar al 40 minuten verstreken. De kinderarts kwam naar ons toe en zij dat ze nog één poging zouden doen, maar dat dat de laatste zou zijn. En toen had ze ineens toch een hartslag.”
Daarmee keert de rust in de bevalkamer echter niet terug. “Er gingen zo mogelijk nog meer toeters en bellen af. Milou moest naar de NICU (een intensive care voor baby’s, red.) in een ander ziekenhuis. Ze werd in een speciale couveuse gelegd en een uur later is ze met spoed – onder politiebegeleiding – in een ambulance van Eindhoven naar Veldhoven gebracht.”
In Veldhoven zijn de onderzoeken al in volle gang. “Ze wilden er onder meer achterkomen hoeveel hersenschade Milou had opgelopen in de 40 minuten waarin ze kunstmatig zuurstof toegediend kreeg en een kunstmatige hartslag had. Het zag er niet goed uit. Ze reageerde nergens op. De volgende ochtend hoorden we dat haar organen het aan het opgeven waren en dat het niet lang meer zou duren voordat ze zou overlijden.”
Anke en haar man laten hun familie langskomen, zodat zij afscheid kunnen nemen van het meisje. “We hebben met zijn allen bij haar in de kamer gestaan, gehuild, geknuffeld en foto’s gemaakt. Toen de arts kwam om aan te kondigen dat hij alles ging ontkoppelen, verliet de familie de kamer en is ze in mijn armen gelegd. Ze maakte nog wat geluidjes en toen overleed ze.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Het is niet bekend hoe dit heeft kunnen gebeuren. “De artsen omschreven het als ‘domme pech’. Normaal gesproken hebben baby’s als ze een moeilijke start hebben genoeg aan een klein beetje hulp en pakken ze het daarna zelf op, maar dat is nu niet gebeurd.”
Anke en haar man vallen in een diep gat. “We konden niet geloven wat ons was overkomen en moesten ondertussen ook nog een begrafenis regelen. Pas toen dat achter de rug was, kwam de ruimte om Milou’s overlijden te laten bezinken. Iedereen ging naar huis en ik besefte dat mijn buik, het bedje en armen leeg waren. Ik huilde elke dag en bij alles wat ik zag.”
Inmiddels is het anderhalf jaar geleden. Het gemis is nog steeds ontzettend groot, maar Anke is blij dat er professionele foto’s zijn gemaakt in de week waarin Milou bij hen thuis was. “Dat kan ik iedereen in zo’n situatie aanraden. Ook bood mijn nichtje aan om foto’s te maken op de begrafenis. Ik vond dat in eerste instantie een beetje raar, maar het is heel waardevol geweest. Het enige wat we nog hebben van Milou zijn de foto’s.”
Hoe het nu met Anke gaat? “Het verdriet is nog steeds even groot, maar de scherpe randjes zijn eraf. Mijn wereld wordt weer groter en ik kijk weer positiever naar de toekomst.” Een toekomst waarin zij en haar man opnieuw een kindje hopen te krijgen. “Die wens is helaas nog niet vervuld.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Gwendolyn Pieters is afscheidsfotograaf: 'Naast verdriet is de liefde enorm voelbaar'
