Normaal gesproken heeft de tweejarige wel eens een blauwe plek doordat ze dol is op klimmen en klauteren, maar nu heeft ze voornamelijk op de bank gezeten. Manon overlegt met de huisarts, maar ze besluiten het nog even aan te kijken.

De blauwe plekken op de benen van Ivy. Tekst gaat verder onder de foto. 

“Ik ging googelen – wat je eigenlijk niet moet doen – en kwam door die blauwe plekken op leukemie en bloedarmoede terecht. Toen ze een paar dagen later ook een bloedneus kreeg – en ik dit ook bij de symptomen van kanker had gelezen – gingen bij mij de alarmbellen af.”

Ze neemt weer contact op met de huisarts en de volgende dag prikt deze bloed bij Ivy. “Ze wilde daarna terug naar de opvang, dus daar heb ik haar heen gebracht. Mijn partner en ik zijn gewoon gaan werken.” Iedereen gaat gewoon door met z’n dag, maar als Manon na het helpen van een klant op haar telefoon kijkt, ziet ze twee gemiste oproepen van de huisarts. “Ik wist meteen: dit is foute boel.”

Acute leukemie

Manon haalt Ivy op en racet naar het ziekenhuis, waar haar partner ook naartoe is gekomen vanuit werk. Daar horen ze dat uit Ivy’s bloedwaardes blijkt dat ze acute leukemie heeft. “Binnen 1,5 uur zaten we in de ambulance richting Utrecht, waar ze gespecialiseerd zijn in kinderkanker.”

Manon en Ivy in de ambulance. Tekst gaat verder onder de foto. 

De behandeling wordt meteen gestart. “Ze kreeg direct een infuus en medicatie om de ziekte te remmen”, legt Manon uit. In Utrecht volgen allerlei onderzoeken en uiteindelijk blijkt dat Ivy een goed behandelbare vorm van leukemie heeft. Ook krijgt het gezin te horen dat de kleine Ivy de komende twee jaar onder behandeling zal staan. “De eerste zeven maanden zaten we op een sneltrein waar we niet meer af konden stappen. Er was geen tijd om na te denken. We gingen alsmaar door.”

Door de chemotherapie – eerst twee keer per week in het ziekenhuis en daarna voornamelijk thuis – verliest Ivy haar grote bos haar. “Als je in Utrecht aankomt, zie je meteen allemaal kale koppies. Dat is heftig, want dat hoort niet natuurlijk. Ivy verloor haar haren geleidelijk, waardoor we er langzaam aan konden wennen.” Hoewel Manon weet dat het ‘maar uiterlijk’ is en het vanzelf weer aangroeit, vindt ze het moeilijk om haar dochter zo te zien. “Ivy heeft van baby af aan al haar gehad en we hadden vaak even een momentje samen als ik haar haren deed.”

Ivy in het ziekenhuis. Tekst gaat verder onder de foto. 

Onderhoudsfase

Inmiddels heeft Ivy weer een korte bos haar en gaat het naar omstandigheden behoorlijk goed. “Ze is nu iets langer dan een jaar in behandeling en we zitten nu in de zogenoemde onderhoudsfase”, verklaart Manon. Ze gaan eens per maand naar Utrecht om daar chemo te krijgen, de rest van de chemo neemt ze dagelijks thuis in. Ook wordt haar bloed maandelijks gecheckt in het shared care ziekenhuis. “Volgende week start ze op de basisschool, daar heeft ze ontzettend veel zin in.” De trotse moeder beschrijft haar dochter als ontzettend energiek. “Ik denk dat we heel veel geluk hebben gehad met hoe ze is. Ze voelt zich gelukkig nauwelijks ziek. Het lijkt soms wel of er xtc in de medicijnen zit, zoveel energie heeft ze.”

“Afgelopen mei kregen we van het ziekenhuis te horen dat het veilig was om op vakantie te gaan. We hebben het er meteen van genomen en enorm genoten met ons gezin”, vertelt Manon vrolijk. Ze proberen het gewone leven zoveel mogelijk door te laten gaan, ondanks dat Ivy nog zeker een jaar onder behandeling staat. “We hopen natuurlijk dat ze volgende juli schoon verklaard wordt. Tot die tijd blijven we gewoon zo normaal mogelijk ons ding doen.”

Ivy nu. Tekst gaat verder onder de foto. 

Verwerken

Nu er wat meer rust is, heeft het gezin tijd om stil te staan bij wat er allemaal is gebeurd het afgelopen jaar. “We beseffen nu pas wat we hebben meegemaakt. We verwerken stapje voor stapje in wat voor beangstigende achtbaan we hebben gezeten.”

Manon heeft naar haar gevoel geluisterd, vlak voor Ivy’s diagnose werd gesteld. Ze wil andere ouders op het hart drukken dat ook te doen. “Ik ben heel blij en dankbaar dat ik toch aanvoelde dat het niet goed zat en bij de huisarts heb aangedrongen op een bloedonderzoek.” Ze benadrukt dat in de meeste gevallen het natuurlijk gelukkig niet om kanker gaat, maar dat betekent niet dat je klachten niet serieus moet nemen. “Luister naar je gevoel, jij kent je kind het allerbeste. Ik hoop dat het voor een ieder ander meevalt, maar als je twijfelt: ga naar de arts en laat je niet afschepen.”

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door • 𝘔𝘢𝘯𝘰𝘯 ♑︎ (@manonjansen91)

Eugenies zoon Quinten (11) heeft leukemie: 'Hij werd kaal en kreeg een dik gezicht, dat vindt hij echt verschrikkelijk'Lees ook

Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring, en is geen medisch advies. Overleg altijd met je (huis)arts.