Aag, de moeder van de langdurig vermiste Jeroen de Wit, heeft bijna zes jaar moeten wachten op het verlossende telefoontje met nieuws over haar zoon. Maar liefst 303 weken zat ze in onzekerheid over wat er met zoon Jeroen (destijds 30) is gebeurd. “Dat hij nu is gevonden, is heel dubbel.”
“Ik ben ontzettend verdrietig, maar ook dankbaar dat hij is gevonden”, vertelt ze samen met haar man Henk (zie foto) aan LINDA.
De destijds dertigjarige Jeroen uit Leimuiden verdwijnt op 18 februari 2018. Sinds die tijd is er geen enkel contact meer. Het laatste wat hij laat weten via de app, is ‘dat hij zichzelf zou verzuipen’. De kleine zwarte auto en Jeroen zijn sinds die tijd vermist. Aag: “Hij heeft het niet gedaan om mij pijn te doen. Wij hadden een goede band. Maar hij was teleurgesteld in zichzelf, hij was gewoon heel erg teleurgesteld…”
Moeder Aag hoort anderhalve week geleden, op zaterdag 9 december, dat zijn auto is gevonden door duikers van de brandweer die een oefening houdt in de Lek bij Schoonhoven. Aag: “Ik was met mijn andere zoon, hij heeft een verstandelijke beperking, richting de winkels toen ik een telefoontje kreeg. Ik nam op en dacht eigenlijk dat het mijn man Henk was.”
“Ik liep vanwege de wind snel het portiek in van de Sint Jeroenkerk om het belletje aan te nemen. Het was onze familieagent. Hij zei: ‘Waar ben je? Ben je niet thuis? Ben je alleen?’ Ik zei, nee, ik ben buiten en vroeg nog: wil je soms een bakkie komen doen. Omdat hij, zelfs na zijn overplaatsing, nog altijd met ons contact had en ontzettend betrokken was. Hij zei: ‘Nee. Dit is het telefoontje waar je al die jaren op hebt gewacht’.”
“Ik stond als aan de grond genageld. Er was maar één telefoontje waar ik al 303 weken op aan het wachten was. Hoe toepasselijk dat ik dit nieuws kreeg in de Sint Jeroenskerk. De politie wist te vertellen dat de brandweer per toeval bij een duikoefening op de auto was gestuit en de kentekenplaat mee naar boven had genomen.
Ik wist even niet meer wat ik moest doen. Ik wilde naar huis, naar mijn man Henk, de plusvader van Jeroen. Ik plofte op de bank en heb wel een paar keer gezegd: je wil het niet geloven, maar ze hebben zijn auto gevonden.”
Vermiste Britse jongen na zes jaar in goede gezondheid gevonden: 'Ben in shock, maar ook zó blij'
Het is bijna onwerkelijk dat de brandweer op 35 meter van de kant (het water is daar 200 meter breed) de auto vindt, in het donkere water van de Lek. De duikers zijn daar aan het oefenen en het zicht is slechts dertig centimeter. Aag noemt het dan ook een wonder dat ze hem hebben gevonden. “Jarenlang is er met man en macht gezocht naar Jeroen, vooral in het water. Zijn auto is nooit ergens op camerabeelden langs de weg gezien, ook kwam er niks via een internationale signalering, er werd niet gepind, niet getankt, de huur werd niet betaald.”
Allerlei vrijwilligers hebben zoveel zoekacties gehouden -wel 80 tot 100 kilometer aan vaarwegen is doorzocht. Aag is daar altijd ontzettend dankbaar voor geweest. Maar met zoveel water in Nederland, is het eigenlijk zoeken naar een speld in een hooiberg terwijl je niet eens weet waar de hooiberg staat. Henk, die op de taxi reed, checkte altijd ieder nummerbord van ieder zwart autootje.
“Ik hield ook de Facebookpagina ‘Jeroen de Wit vermist’ bij, waarbij ik iedere week optelde. Dat was ook voor mijn andere zoon een mooie manier om te zien hoe lang het duurde. Totdat de weken zo opliepen dat hij het getal niet meer kon uitspreken. Ik heb het 303 weken bijgehouden totdat we hoorden dat hij was gevonden. Ik ben op een gegeven moment bang geweest dat Jeroen nooit meer gevonden zou worden. Mijn man en ik werden ernstig ziek. Ik dacht: straks is mijn zoon nog steeds vermist en ben ik er niet meer. En dan heb ik ook nog mijn oudste met zijn beperkingen. Dat vond ik wel echt een sombere en zorgelijke gedachte.”
“Ik besef, nu hij is gevonden, dat we echt geluk hebben gehad. Natuurlijk heb je niet veel geluk als je zoon zes jaar is vermist en je hem zijn laatste groet moet brengen. Maar we hebben geluk dat hij is gevonden. Elke vermissing is anders, maar er zijn maar weinig mensen die dit meemaken. Dat geeft een eenzaam gevoel, wat niet iedereen snapt. Ik heb altijd gezegd: Jeroen zat negen maanden in mijn vruchtwater, daar was hij veilig. Als hij nu in het water ligt, dan wil ik hem weer terug. Het had zomaar anders kunnen lopen, hij had daar nog jaren kunnen liggen.”
Jeroen de Wit
“Toen ik hoorde dat zijn auto was gevonden, ben ik naar de plek gegaan. Ik wilde weten waar het was. De vindplek was wel richting zijn werk, maar ik denk dat hij vanuit Leimuiden via de N207 richting de Lek is gereden. Daar aan het einde is het gebeurd.”
“Afgelopen zaterdag was zijn afscheid. Doordat ik nooit de zekerheid had dat hij niet meer leefde, had ik niet eerder over zijn uitvaart nagedacht. Stel dat hij toch nog leefde? En dat ik had gedacht dat hij er niet meer zou zijn? Dan had ik mij echt schuldig gevoeld.”
Aag vertelt dat zij en haar man het financieel niet breed hebben. Daar komt bij dat er in Nederland enkel de optie ‘levend’ of ‘dood’ bestaat bij de instanties. Een hokje voor ‘vermist’ is er niet en dus stapelden de schulden van Jeroen zich op. Zijn zorgverzekering, zijn huur, Aag kon die kosten er niet bij hebben. Ook zijn salaris stopte en zijn huis werd ontruimd, nadat er een tijd geen huur werd betaald. De crematie moest dus low budget worden geregeld. Gelukkig kregen Aag en Henk veel hulp bij het organiseren met onder andere steun van de gemeente en de uitvaartonderneming.
Zaterdag 16 december was het afscheid met zestig mensen, waaronder familie en vrienden. Daarna vond de crematie in besloten kring plaats. Aag wist het op te brengen een woordje te spreken. “Henk zei steeds: ‘Wat was Jeroen toch een fijne gozer’. En ja, dat was hij ook. Een harde werker, een lieve en sociale jongen. Zo willen we hem ook heel graag onthouden. Als ik hem zie, ik heb zijn foto hier staan, dan zie je zijn pretoogjes. We hadden een beetje dezelfde humor en de mensen zeggen altijd: ‘Je lijkt op hem’.”
“Had hij maar geweten en gevoeld hoe gewaardeerd hij was, maar dat lukt niet meer. Voor ons kan het rouwen nu beginnen. Ik ben heel blij dat ik Henk heb, zonder hem had ik nooit meer kunnen lachen. Hij heeft mij hier echt doorheen gesleept en is altijd mijn steun en toeverlaat geweest.”
Aags zoon Jeroen is al drie jaar vermist: 'We zoeken nog steeds'
