Ja, het moederschap is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken. Daarom staan in de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ echte verhalen van moeders centraal.
Hieronder lees je drie van hun verhalen, waaronder dat van Dayenne: haar ouders kwamen niet op kraambezoek, omdat ze haar partner niet goedkeurden.
“Op mijn 26e werd ik moeder van mijn eerste dochter. Waar ik altijd vond dat je op kraamvisite gaat om de baby vast te houden, gebeurde er iets toen ik zélf een baby kreeg. Eigenlijk moest iedereen van haar afblijven. Oké, haar vader mocht haar oppakken, maar verder? Zodra ze in iemands armen lag wilde ik haar zo snel mogelijk terug. Ik ontwikkelde een angststoornis en was extreem bang om haar te verliezen. Ik was bang dat ze haar zouden laten vallen, dat iets mis zou lopen en ze dood zou gaan.
Eerst had ik niet helemaal door hoe heftig mijn gedrag was. Ik dacht: alle moeders voelen dit zo intens. Ik kwam er pas achter toen mijn verlof voorbij was en ik na een maand werken nog steeds moest huilen als ik haar naar de opvang bracht. In mijn hoofd had ik altijd al hele scenario’s klaar: niet schrikken als ze blauw is, eerst beademen, dán reanimeren.”
Indy heeft een angststoornis: 'Ik wil niet dat iemand mijn baby vasthoudt'
“Zo fijn als ik de zwangerschap vond, zo moeilijk vond ik de kraamweek. Sowieso had ik flink pijn van de hechtingen, maar een kind krijgen vond ik vooral enorm overweldigend. Ik hield meteen van ‘m, dat wel, maar het voelde meer alsof ik een broertje had gekregen. Er was een soort afstand. Ook al voelde ik liefde voor mijn baby, het verlangen om hem te verzorgen en bij hem te zijn was er niet echt.
Ik kon met mijn gevoelens op weinig plekken terecht, terwijl ik wel serieus overweldigd was. Toen ik weer ging werken werd dat alleen maar erger. Ik heb die maanden meerdere keren gezocht op termen als ‘spijt van moederschap’ of ‘spijt hebben van kind krijgen’. En dat was heel confronterend, want van jongs af aan wist ik al zeker dat ik heel graag kinderen wilde.”
Nia's roze wolk was ver te zoeken: 'Als ik alleen was, googelde ik op 'spijt van moederschap''
“Op de vijfde dag na de geboorte van mijn zoon vroeg de kraamverzorgster voorzichtig of er geen bezoek voor mij kwam. Er was natuurlijk wel kraambezoek geweest, maar allemaal van mijn partners kant. Vanuit mijn familie bleef het oorverdovend stil. Mijn ouders zouden niet komen: zij hadden in de jaren ervoor zichzelf ervan overtuigd dat mijn partner ‘niet goed genoeg’ was. En mijn broer en zus wisten niet goed wat ze met dat loyaliteitsconflict aan moest.
Mijn ouders lieten me – via mail – weten dat ik bij hen thuis welkom was, met het kind, maar dat ze niet naar mij zouden komen. Ze wilden mijn man gewoon echt niet zien. De voorzichtige vraag van de kraamverzorgster of ik nog visite zou krijgen was misschien wel mijn persoonlijke dieptepunt. Dat was voor mij het moment waarop ‘de buitenwereld’ ook weet kreeg van de situatie.”
Dayennes (40) ouders kwamen niet op kraambezoek: 'Ze wilden mijn man niet zien'
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Anneke herkende na bevalling haar borstkanker niet: 'Dacht dat het melkklieren waren'
