Abbey (28) raakte op haar 23e in de overgang en kon daardoor geen kinderen krijgen. Met een eicel van haar vrouw Lourdes (33) raakte zij tóch zwanger en werd haar kinderwens alsnog vervuld.
Voor elke fase heeft Abbey vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Ik heb Lourdes in 2012 tijdens een vakantie in Spanje leren kennen. Zij is Spaanse en woonde op de Canarische eilanden, maar na een jaar op en neer reizen is ze in 2013 in Nederland komen wonen. In datzelfde jaar – ik was toen 23 – bleek na onderzoeken dat ik al in de overgang zat. De kans dat ik kinderen kon krijgen was nihil en zou steeds kleiner worden. Op dat moment wist ik nog niet of ik wel kinderen wilde en Lourdes had helemaal geen kinderwens.”
“Het nieuws van de overgang kwam hard aan. Pas toen ik ‘het’ niet kon krijgen, merkte ik hoe graag ik het wilde en ik zag vanaf dat moment óveral zwangere vrouwen. Lourdes merkte dat ik er erg mee zat en zei twee maanden later: ‘Geef me tijd om aan het idee te wennen, dan wil ik mijn eicellen doneren om jou die kleine te geven.’ Dat was natuurlijk geweldig.”
“In 2016 zijn we naar een kliniek gegaan en besloten we een ICSI-behandeling te starten. Hiervoor werden bij Lourdes eitjes weggehaald en deze werden in een laboratorium bevrucht met de zaadcellen van een donor die we via de kliniek gekozen hadden. Op 24 januari 2017 werd een bevruchte eicel in mijn baarmoeder geplaatst.”
Lourdes in de kliniek op de dag dat haar eicellen werden ‘weggehaald’.
Lees ook
Joyce en Scarlet zochten zaaddonor via YouTube, vonden hem en hebben nu een baby
“Er is maar 35 procent kans dat het bij de eerste terugplaatsing raak is, maar mijn lichaam voelde anders dan normaal – alsof er een baksteen in mijn maag zat. Na twee weken mochten we testen en ja hoor: het was gelukt. Ik was zo blij dat ik tóch een zwangerschap ging meemaken. Ik heb echt een vreugdedansje gedaan.”
“De zwangerschap was pittig. Ik slikte hormonen voor mijn overgangsproblemen, maar door de zwangerschap kon dat niet meer. Hierdoor kreeg ik veel last van migraineaanvallen en moest ik al snel stoppen met werken. Gelukkig ging met de baby alles goed.”
Abbey tijdens haar zwangerschap.
“Vanaf drie weken voor de bevalling had ik al flinke voorweeën. Na 39 weken zwangerschap kwamen rond 23.30 uur echte weeën die niet meer ophielden. Om 5.30 uur kwam de verloskundige en bleek dat ik pas een centimeter ontsluiting had.”
“Om 14.30 uur zat ik nog steeds maar op drie centimeter. Er werd besloten naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik. Deze werd echter verkeerd gezet, waardoor ik al snel weer alles voelde. Dat terwijl ik weeënopwekkers kreeg, omdat de ontsluiting niet opschoot.”
“Om 23.00 uur zat ik nog maar op zeven centimeter en vroeg ik om een keizersnede – ik kón niet meer. Het duurde even, maar uiteindelijk ging de gynaecoloog akkoord. Ik werd aan de onderkant verdoofd, maar bij de test voelde ik alles nog. Toch begonnen ze te snijden – waarom begrijp ik nog steeds niet. Ik schreeuwde de hele OK bij elkaar van de pijn. Ze hebben me rustig moeten maken, waarna ik onder volledige narcose werd gebracht. Op 13 oktober 2017 om 00.29 uur is onze zoon Eloy geboren.”
“2,5 uur later werd ik wakker en zag ik Lourdes en Eloy. Ze hadden me op dat moment een wildvreemde baby kunnen geven – ik was helemaal van de wereld. Toen het tot me doordrong dat Eloy echt mijn kind was, heb ik de hele nacht met hem in mijn armen gelegen. Gelukkig ging het goed met hem en had hij geen last van de zware bevalling.”
“Na twee dagen werd de morfine gestopt, waardoor ik erg veel hoofdpijn kreeg. Na ongeveer een week bleek dat dit kwam doordat er ruggenmergvloeistof lekte door de mislukte ruggenprik. Hiervoor heb ik een bloedpatch gehad, waarbij er met je eigen bloed een korstje wordt gemaakt om het gaatje in je ruggenmerg te dichten. Daarna voelde ik me gelukkig meteen veel beter.”
“Na drie dagen in het ziekenhuis was het heel fijn om thuis te komen. Ik kon alleen nog niks, waardoor Lourdes bijna alles moest doen. Daar heb ik veel verdriet van gehad: ben ik eindelijk moeder, kan ik niks.”
“In februari 2018 bleek dat ik een posttraumatische stressstoornis had. Het lukte me niet om de bevalling een plek te geven en daardoor was mijn stressniveau heel hoog. Er kon niks meer bij. Ik kon er bijvoorbeeld niet tegen als Eloy huilde en ik onthield niks, zelfs niet dat ik Eloy moest voeden of verschonen.”
“Door EMDR-therapie ging het steeds beter. Dat had ik achteraf gezien veel eerder moeten doen, maar ik wilde niet luisteren naar mensen die dicht bij me stonden en zeiden dat ik hulp moest zoeken. Mijn tip is dan ook: luister wél en neem hulp aan. Nu gaat het super goed met Lourdes, Eloy en mij. Hoewel het een zwaar traject was, kan ik zeggen dat we dolgelukkig zijn en nergens spijt van hebben. We willen ook graag een tweede kindje. Mocht het lukken, dan wil ik graag een geplande keizersnede. Ook wil ik dat de verdoving dan van tevoren getest wordt.”
“Ik vind het zo speciaal dat we samen deze mooie zwangerschap hebben meegemaakt en ik toch moeder ben geworden. De donor is voor ons gewoon de donor en niet de vader. Een vader is iemand die voor een kind zorgt en liefde geeft. Wij geven Eloy alle liefde die hij nodig heeft. Ik weet dat hij niet mijn DNA heeft, maar dat vind ik niet meer jammer. Hij is echt ónze zoon en daar ben ik ontzettend gelukkig mee.”
Abbey en Eloy vier maanden geleden.
Lees ook
Wendy en Peggy vonden spermadonor via internet: ‘Eén en al ongemakkelijkheid’
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
