Geschreven door Danique van Wijk, ter nagedachtenis aan haar oma (20-11-1936 – 12-05-2019).

Kijk nog één keer uit het raam en zwaai naar me. Iedere keer zorgde jij dat je voor het raam stond te zwaaien. Zelfs toen je het zwaaien steeds meer begon te vergeten, spraken we het nog af. “Wel zwaaien, hè?” En dat deed ik dan, steeds opnieuw. Zelfs naar een oma die niet meer terug zwaaide.

Je was een oma waar wij altijd welkom waren. Je gaf wijze raad en leerde ons de waarden en normen die voor jou belangrijk waren. Je vertelde iedereen over je kleinkinderen en ging het liefst met hen allemaal op stap. Ik heb me ontzettend gewaardeerd gevoeld en dat heeft mij gesterkt in meerdere situaties in mijn leven. Je was trots op me en liet merken hoeveel je om mij gaf. In zowel de goede als mindere tijden. 

‘Afscheid nemen is met zachte handen dicht doen wat voorbij is en verpakken in goede herinneringen’, staat op jouw rouwkaart. Herinneringen die er in overvloed zijn. Aan samen jam maken en de ontelbare keren dat jij het voor me opnam. Jij was er voor mij en keerde je fel tegen diegenen die mij pijn deden. Dat was bijzonder. Je was er onvoorwaardelijk en hebt mij nooit laten vallen. Je hebt soms zelfs bijgedragen op manieren waar niemand iets van af mocht weten. Dat waren onze geheimpjes, die waardevoller waren dan wie dan ook ooit had kunnen denken.

Jij hebt altijd voor mij gezorgd en dat zou ik wanneer nodig ook voor jou doen. Ik wilde delen in de liefde die jij mij gegeven hebt en daar heb ik ruimschoots de kans voor gehad. Het begon met kleine acties. Op de skates de leesmap omwisselen of een keertje voor je koken.

Later werden de bijdragen groter. Wekelijks koken of opruimen en uiteindelijk zelfs zorgen dat je zorgeloos naar bed kon. Ik zag je zoals je was en altijd bent geweest. Mijn lieve, gekke oma die nu gewoon een beetje extra hulp nodig had. Niets raars voor mij en uiteindelijk ook niet voor jou. Jij durfde kwetsbaar te zijn waardoor je mij in staat stelde iets voor jou terug te doen.

De zorg werd steeds intensiever, maar ook daarin beleefden we mooie momenten. Wat hebben we bijvoorbeeld samen veel ijsjes gegeten, eindeloos gewandeld en liters koffie gedronken toen jij niet meer thuis woonde.

De laatste anderhalf jaar zijn we dichter bij elkaar gekomen en zelfs in de allerlaatste fase heb ik je mogen beschermen en troosten wanneer het allemaal even niet meeviel. Ik heb mogen waken bij jouw sterfbed en was erbij toen je overleed. Om twee minuten voor twaalf ‘s nachts. Twee minuten voor mijn vijfentwintigste verjaardag. Dit was zo’n mooi en waardevol moment. Het was het laatste en bijzonderste dat jij voor mij gedaan hebt.

Het is goed zo oma, het is mooi geweest. Tot het laatst heb jij de regie gehouden, precies zoals ik je ken. De eerste 22 jaar van mijn leven mocht ik altijd bij jou en de laatste twee jaar mocht jij onvoorwaardelijk bij mij.

Lees ook
Monumentje: schrijf een ode aan een overleden dierbare voor LINDA.nl

OPROEP

Ben je een dierbare verloren? Deel je verhaal met ons. Misschien wil je een ode brengen aan iemand uit je familie of uit je vriendenkring. Mail je eerbetoon (ongeveer 400 woorden) en een mooie foto naar redactie.nieuws@linda.nl o.v.v. Monumentje.