Het was een warme zomerdag in augustus toen mijn vader onze buurvrouw kwam vertellen dat ik was geboren. Zoals wel vaker was ze aan het klaverjassen met haar vriendinnen. Toen ze het nieuws hoorde, gooide ze haar kaarten op tafel en nam ze haar verlies: ze was te blij om verder te kunnen spelen, want ze had er voor haar gevoel – naast haar voetbalteam aan prachtige kleinkinderen – een bonuskleinkind bij.

Datzelfde gevoel had ik bij haar: ‘Oma Buuf’. Ze was als een oma en een beste vriendin. We konden urenlang kletsen over de grootste onzin, maar ook onze zorgen met elkaar delen. Onze band was heel speciaal en daar zijn we ons allebei bewust van geweest. Op een van haar verjaardagen gaf ik haar een avondje koken cadeau. Dat was zo leuk dat we daar nooit meer mee zijn opgehouden.

Zoals Buuf vroeger voor ons zorgde, zo gingen wij dat later doen voor haar. Omdat we de sleutel hadden van haar huis kwamen we geregeld even binnen voor een kop koffie of een praatje. Als mijn ouders of ik langsfietsten zwaaiden we altijd even naar Buuf, die meestal aan haar ouderwetse ronde tafel zat te breien.

Ik vond het dan ook heel moeilijk toen ik haar, voorafgaand aan mijn buitenlandavontuur, voor vijf maanden gedag moest zeggen. Ze vond er vaak ‘geen reet aan’ als mensen van wie ze hield op vakantie gingen. Want hoe blij ze ook voor ons was, ze was nog het meest gelukkig wanneer we weer terug waren.

Hoewel ik in mijn jongere jaren best eens bang ben geweest voor het overlijden van Buuf, was ik er deze keer zeker van dat ik haar na vijf maanden gewoon weer in mijn armen zou sluiten. Helaas mocht dit niet zo zijn en overleed zij twee weken voordat ik weer naar huis zou komen. Ik kon het niet geloven: wat moeten we nu zonder Buuf?

Nu, bijna twee jaar later, kijk ik vol vreugde terug op de herinneringen die ik aan en met haar heb. Ze was altijd vrolijk, positief en genoot enorm van het leven. Dit heeft er zonder twijfel voor gezorgd dat ze zo’n enorme groep aan lieve familie en vrienden om zich heen had. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Als ik later maar een beetje zoals zij mag worden, is mijn eerbetoon geslaagd.

Ben je een dierbare verloren? Deel je verhaal met ons. Misschien wil je een ode brengen aan iemand uit je familie of uit je vriendenkring. Mail je eerbetoon (ongeveer 400 woorden) en een mooie foto naar redactie@linda.nl o.v.v. Monumentje.