De negentienjarige Noah Mbuyamba heeft bijna twaalfduizend euro ingezameld voor een blade. Die heeft hij nodig om weer te kunnen sporten, nadat hij in Indonesië een been verloor door een scooterongeluk.
Het ritje veranderde zijn leven voorgoed toen hij in de berm belandde en tegen een boom knalde.
Noah en zijn twee vrienden huurden, net zoals ongeveer alle andere jonge reizigers, scooters in Azië. “Het was de vierde dag van onze reis. Ik reed op één van de scooters en mijn beste vriend zat achterop”, vertelt hij. “We waren zo’n drie kwartier onderweg toen het ongeluk gebeurde. Het ging zo snel, maar ik weet bijna alles nog.”
“We knalden tegen een boom, waarna ik mijn bewustzijn verloor”, gaat Noah verder. “Toen ik weer bijkwam, voelde en hoorde ik in eerste instantie niets. Pas later kwam de hevige pijn.”
Ernstige verwondingen leek hij echter niet te hebben. Over zijn hoofd liepen een paar druppels bloed, hij had wat schaafwonden en op zijn been een enorme blauwe plek, maar op het eerste gezicht geen levensbedreigend letsel. “Toch was de pijn ondraaglijk”, gaat Noah verder.
Hij en zijn vriend, die wel zichtbaar ernstig gewond was aan zijn been, werden opgehaald door een ambulance en naar het ziekenhuis gebracht. Daar werd er vervolgens niet meer naar Noah omgekeken, ook niet toen hij op een gegeven moment zijn tenen niet meer voelde. “Mijn vriend leek er erger aan toe dan ik, dus alle zorg ging naar hem.”
Dat was het begin van een stortvloed aan frustraties. “Het bed was verroest, de lakens waren vies, niemand sprak Engels en ze gaven geen antwoord op mijn vragen. Uren later, toen de artsen klaar waren met het behandelen van mijn vriend, besloten we maar om weg te gaan. Ik kon niet lopen, wist dat er iets goed fout was, maar ik was er helemaal klaar mee.”
Ook het contact dat de ouders van Noah inmiddels vanuit Nederland hadden met de alarmcentrale ging moeizaam. Noah werd naar een ander ziekenhuis gestuurd, maar dat maakte de situatie niet bepaald beter.
In het tweede ziekenhuis waar Noah terechtkwam, kreeg hij de diagnose die ze hem in het eerste ziekenhuis niet konden geven: zijn slagader was gescheurd, waardoor er geen bloed meer door zijn been stroomde. “Iedereen wist dat ik met spoed geopereerd moest worden, maar niemand deed iets.”
Die nacht raakte Noah pas écht in paniek. “Ik voelde mijn been doodgaan, schreeuwde van de pijn, maar kreeg geen pijnstillers óf aandacht. Het derde ziekenhuis was vervolgens de druppel.”
Dat ziekenhuis werd overduidelijk druk bezocht door de lokale bevolking. “Het was veel te vol, iedereen zat op de grond en waar er in de andere ziekenhuizen nog gebrekkig Engels werd gesproken, was er in dit ziekenhuis niemand die ons kon verstaan.”
Uiteindelijk lukte het de moeder van Noah vanuit Nederland om met de alarmcentrale te regelen dat Noah naar Singapore werd overgeplaatst. En daar kwam eindelijk een einde aan de nachtmerrie: Noah werd geopereerd en zijn been geamputeerd. Vijf dagen later.
“Ik was zó blij. Dagenlang had ik een lichaamsdeel aan mijn lijf dat aan het rotten was, ik was zo opgelucht dat het voorbij was. Je hoort vaak dat een amputatie gepaard gaat met een lang verwerkingsproces, maar ik denk dat ik het al verwerkt heb in die vijf dagen, omdat de situatie zo hels was.”
Eenmaal in Nederland was daar alleen nog de confrontatie met zijn allergrootste hobby waar hij voorgoed afscheid van moest nemen: voetbal. Eerder schreven we al over de geldinzamelingsactie van Noah, waarmee hij een blade wil kopen om weer te kunnen sporten. “Voetballen zal ik nooit meer kunnen, maar een droom van me is om met de Paralympische Spelen mee te doen.”
Noah (tweede van rechts) en zijn vrienden in Indonesië:
Ook Noah steunen en een donatie achterlaten? Dat kan hier.
