Het personeelstekort in de jeugdzorg is groot. En wie hulp krijgt, voelt zich vaak niet gezien. De 19-jarige Noah weet daar alles van. Hij kwam op zijn twaalfde op een crisisplek wonen en ervaarde hoe pijnlijk het is als je niet de tijd en aandacht krijgt die je nodig hebt.
Hij voelde zich niet gezien en gehoord, waardoor hij zijn problemen grotendeels voor zichzelf hield.
“Ik was twaalf toen ik in de jeugdzorg terechtkwam”, begint Noah, ervaringsdeskundige van Het Vergeten Kind, te vertellen. “Ik had veel problemen thuis en er was vaak ruzie. Daarom koos ik ervoor het huis uit te gaan.”
Maar de overstap naar de jeugdzorg geeft hem niet de rust waar hij op hoopt. “Het was best heftig. De dynamiek was anders dan ik was gewend. Zo moest ik rekening houden met andere jongeren met problemen en moest ik veel dingen ineens zelf doen, zoals wasjes draaien en mijn kamer opruimen.”
De focus ligt voornamelijk op het oplossen van problemen en niet op hem als persoon. “Vaak was er geen begeleiding, dan waren de hulpverleners druk bezig met andere jongeren en hadden ze geen tijd voor mij. Dat was naar. Als ik om hulp vroeg, was er vaak niemand beschikbaar was om mij te helpen. Dan zeiden ze: we zijn even bezig en komen zo naar je toe. Soms was dat pas aan het einde van de dag, soms pas dagen later.”
Dus stopt hij met het vragen om hulp. “Als ze eenmaal kwamen, was het vaak al niet meer nodig. Ik voelde me niet gezien en niet gehoord. Dat maakte me verdrietig.” Hij kampt destijds met een depressie. “Ik hield mijn problemen voor mezelf. Ik dacht dat mijn problemen niet heftig genoeg waren, dat de hulpverleners betere dingen te doen hadden.”
Niet alleen geestelijk is het zwaar, ook met praktische zaken staat hij er alleen voor. “Soms kreeg ik hulp van andere jongeren, soms zocht ik zelf uit hoe ik dingen – bijvoorbeeld hoe een wasmachine werkt – moest doen.”
Inmiddels is hij negentien jaar oud en woont hij in een appartement in Houten waar hij 24 uur per dag begeleiding krijgt en leert hoe hij op zichzelf kan gaan wonen. “Ik ben zelfstandiger dan de meeste jongeren van mijn leeftijd. De was breng ik niet naar mijn ouders, maar doe ik zelf. Ik bedenk ’s ochtends wat ik ga eten en welke boodschappen ik daarvoor moet doen. Ook kan ik inmiddels goed omgaan met geld.”
Hij krijgt nu wél de juiste begeleiding. “Ik kan vertellen wat mijn problemen zijn en waar ik tegenaan loop. Ik durf dingen die ik eerder voor mezelf hield nu wel aan te kaarten.” Noah ziet de toekomst positief tegemoet: “Ik voel me goed en heb heel veel zin om nieuwe dingen te leren en op mezelf te gaan wonen.”
Wel hoopt hij dat de personeelstekorten in de jeugdzorg snel minder worden en dat werken met aandacht weer hoofdzaak wordt. Hij hoopt echt dat andere jongeren niet tegen dezelfde problemen aan zullen lopen. “Begeleiders moeten de tijd nemen om te kijken wat jongeren nodig hebben. Alleen dan komen ze erachter hoe ze kunnen helpen. Dat is belangrijk, zodat de jongeren zich gezien en gehoord voelen.”
Personeelstekort jeugdzorg zorgt voor schrijnende gevallen: 'Dan glijden jongeren steeds meer af'
