Als Nikki (35) in verwachting is van haar vierde kindje, maakt ze zich – in tegenstelling tot haar eerdere zwangerschappen – vanaf het begin af aan zorgen. Met 37 weken blijkt haar zoon niet meer te leven.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“De zwangerschap op zich was prima”, vertelt Nikki. “Maar vanaf het begin had ik last van een onbestemd en onrustig gevoel. Ik kon het niet plaatsen of uitleggen, maar het was anders dan tijdens mijn eerdere zwangerschappen. Het gevoel ging niet weg, maar werd steeds sterker. Ik wilde geen babyshower en vond mensen al snel te enthousiast. Misschien waren het de hormonen die me zo aan het wankelen brachten, ik wist het niet.”
Ze kan er goed over praten met haar man Marcel. “Hij bleef luisteren en nam mij serieus, maar los daarvan stopte ik op een gegeven moment met het uitspreken van mijn gevoelens. Andere mensen konden er weinig mee, spraken me tegen en zeiden dat het wel goed zou komen, dus hield ik het voor mezelf.”
Nikki heeft op dat moment al drie dochters van 2, 5 en 8 en een bonusdochter van 13. “We hadden de box neergezet en mijn middelste dochter stond ernaast. Ik keek naar haar en ineens dacht ik: wat als dit misgaat, hoe moet ik je dat in hemelsnaam uitleggen? Ik schrok van mezelf, waarom dacht ik dit? Ik stelde me vast aan. Op de echo’s zag alles er goed uit.”
Als ze 37 weken in verwachting is, geniet ze met het hele gezin van een vrije zondag. “Ik zat met mijn dikke buik op een barkruk, een beetje onhandig natuurlijk, en ineens voelde ik een heel harde trap, anders dan anders. Ik schrok en moest tegelijkertijd lachen: wat was dit? Ik moest echt even gaan verzitten. Daarna voelde ik hem niet meer.”
Als de kinderen ’s avonds in bed liggen en Nikki en Marcel samen op de bank zitten, krijgt ze het plotseling koud. “Ik kreeg kippenvel over mijn hele lijf. Marcel had het ook. Het was alsof we grieperig werden. Mijn onrust nam toe. Ik voelde de baby niet meer. Ik heb lang gedoucht en daarna probeerden we een serie te kijken, maar ik werd steeds gespannener.”
Rond tien uur gaat ze naar bed. “Misschien zou dat helpen.” Maar ze kan de rust niet vinden. “Na een kwartier ben ik er weer uitgegaan. Ik ben gaan lopen, dronk koud water, ik haalde alles uit de kast om de baby maar te laten bewegen. Diep van binnen wist ik dat het foute boel was, maar toch bleef ik twijfelen.”
Het voelt ook niet goed om niks te doen, dus belt ze de verloskundige. “Ze was lief en zei: ‘Kom hierheen, dan doen we een echo en kan je daarna terug naar huis en rustig slapen’. Ze stelde voor dat ik oppas zou regelen, zodat Marcel mee kon komen, maar dat vond ik onzin. Dat was de stomste beslissing die ik ooit genomen heb.”
Rond half één ’s nachts komt ze aan in een pikkedonker en verlaten ziekenhuis. “De verloskundige ging meteen aan de slag, zodat ik daarna weer naar bed kon. Ze zette het apparaat op mijn buik en toen bleef het lang stil. Tot twee keer zei ze dat ze even moest kijken naar de ligging, maar hij was al volledig ingedaald. En toen zei ze: ‘Sorry, maar ik zie geen hartslag. Ik moet de gynaecoloog bellen om dat te bevestigen.’ Ik ging rechtop zitten, had het bloedheet, voelde me duizelig en dacht dat ik zou gaan flauwvallen.”
Tekst gaat verder onder de foto’s.
Gynaecoloog Koen begeleidde eerste Nederlandse moeder geassisteerde keizersnede: 'Hele OK was er stil van'
Marcel weet nog van niks. “Er was iets met haar telefoon, dus belde ze hem met mijn toestel op. Ze zei dat hij oppas moest regelen en hierheen moest komen. Ik hoorde hem vragen wat er aan de hand was, maar dat mocht ze telefonisch niet zeggen.” Als hij even later de kamer binnenkomt, vertelt de gynaecoloog hem dat het kindje niet meer leeft. “Ik kon het niet over mijn lippen krijgen. Kon alleen maar ‘sorry’ stamelen. Ik voelde me zo schuldig, het was alsof ik hiervoor verantwoordelijk was.”
Om 04.00 uur loopt het stel geschokt en verdrietig het ziekenhuis uit, met veel om over na te denken: hoe en wanneer willen ze het geboren laten worden? En hoe gaan ze het nieuws vertellen aan het thuisfront? “De volgende ochtend hebben we het de meiden gezegd en ze uitgelegd dat zwangerschappen vaak goed gaan, maar soms niet. Ze hadden veel vragen, maar we wisten zelf ook nog helemaal niet hoe dit had kunnen gebeuren. De meiden huilden hard, maar waren ook heel lief voor elkaar. Het was heel onwerkelijk.”
Om 11.00 uur moeten Nikki en Marcel zich weer in het ziekenhuis melden. “Toen hebben we besloten dat we hem vijf dagen later met een geplande keizersnede zouden gaan halen.”
In de tussentijd moeten ze veel regelen. “We spraken met een begrafenisondernemer over het afscheid en moesten beslissen welke onderzoeken we zouden willen doen om erachter te komen wat er mis was gegaan.”
Ook wordt haar gevraagd of ze de baby wil zien. “Natuurlijk, al wisten we niet hoe dat zou zijn. Maar hij was puntgaaf, een grote jongen, een slapende baby.” Verder onderzoek naar de oorzaak is niet meer nodig. “De gynaecoloog zag meteen dat er een knoop in de navelstreng zat. Die heeft er waarschijnlijk al die tijd al gezeten, maar is om wat voor reden dan ook strakker aangetrokken, waardoor de toevoer is gestopt.”
Mels wordt op de borst van Nikki gelegd. Ook Marcel krijgt hem op zijn blote borst. “Het was fijn dat we dat hebben kunnen doen. Ik heb twee dagen in het ziekenhuis gelegen. De eerste 24 uur lag Mels bij mij op de kamer, daarna ging hij naar de familiekamer op de begraafplaats. Ik vond het afschuwelijk dat Marcel, mijn vader en de begrafenisondernemer hem kwamen halen en ik moest blijven. Maar de kamer was mooi. We konden er elk moment van de dag naartoe. De kinderen huilden en speelden er en familie en vrienden konden er langskomen.”
Inmiddels is het zo’n 2,5 jaar geleden dat Mels overleed. “Het eerste jaar leefde ik in een soort roes. Ik was mijn kind kwijt en snapte niet dat alles gewoon doordraaide. Het gemis blijft, maar nu – ik had destijds niet verwacht dat ik dit ooit nog zou zeggen – kan ik ook weer genieten. Mels leeft in ons hart. Als de meisjes wordt gevraagd hoeveel broertjes of zusjes ze hebben, noemen ze hem ook altijd. Hij heeft ons en onze kijk op het leven veranderd. Maar het gemis gaat nooit weg, dat wordt bij mij alleen maar sterker.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Dit bericht op Instagram bekijken
Linsey voelde spoedkeizersnede: 'In het begin kon ik er niet over praten zonder te huilen'
