Nikki de Jong (26) dacht na twee zoons nog lang niet aan een derde kindje, maar in maart 2017 werd haar toekomst omgegooid. Ze bleek totaal onverwacht zwanger. Sterker nog: ze kon elk moment bevallen.
In ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Uit een eerdere relatie beviel ik op mijn achttiende van Jaylen (8). Zijn vader en ik waren al snel uit elkaar, maar toen Jaylen twee maanden was, kwam Danny (35) in ons leven. Ik dacht op dat moment dat ik geen kinderen meer kon krijgen. Dat bleek niet helemaal kloppen. Ik raakte toch zwanger en in 2015 beviel ik van onze zoon, Collin (4).
Sinds Collins geboorte gebruikte ik de prikpil en in december 2016 benadrukte de huisarts dat het zetten daarvan heel nauw kwam. Ik was hier in augustus iets te laat mee geweest, dus besloot ik ter plekke een zwangerschapstest te doen. Ik dacht: als de test érgens betrouwbaar is, dan wel bij de huisarts. De uitslag was negatief, ik was niet zwanger.”
Lees ook
Marjon raakte na sterilisatie zwanger: ‘Ik had schuldgevoelens naar de baby’
“Niemand merkte iets. Ik was volop aan het werk en met de jongens bezig. Door de prikpil werd ik niet ongesteld en ik schommelde altijd al met mijn gewicht, dus ook dat viel niet op. Daarbij had ik geen last van kwaaltjes.
Ik heb destijds wel een paar feestjes gehad, maar ik dronk gelukkig niet veel. Ook qua eten heb ik geen gekke dingen gedaan. Helaas rookte ik wel volop. Als ik wist dat ik zwanger was, zou ik dat natuurlijk nooit doen.”
Nikki eind februari 2017.
“In maart 2017 kreeg ik pas een signaal. Ik had last van aambeien en dat kon wijzen op een zwangerschap. Het was zaterdag en ik zat huilend op de bank van de pijn, dus ging ik naar de huisartsenpost. Daar wilde de dokter dat ik een zwangerschapstest deed. Ik wist zeker dat ik niet zwanger was, maar toen kwam de uitslag: positief.
Ze konden in het weekend geen echo maken, maar na wat voelen schatten ze me rond de twintig weken. Toen dacht ik al: wow, dat is heel ver. Hoe gaan we dit doen? Vanaf dat moment kreeg ik in razend tempo een toeter van een buik. Bizar hoe dat kan.”
“Die maandag verwachtten we bij de echo een ‘pindaatje’ te zien, maar in plaats daarvan zagen we een ‘volwassen’ hoofd dat al was ingedaald. De verloskundige kon het niet meer meten, maar gokte dat ik al op 34 weken zat. Danny en ik lagen in een deuk. Ja hoor, dit gebeurt óns weer, dachten we. Wat was dit nou weer voor gekkigheid?
Op 28 maart waren we bij de gynaecoloog. ‘Nikki, ik wil je niet laten schrikken’, begon hij, ‘maar je kind is zeven pond. Jaylen en Collin waren bij de bevalling ook zeven pond en de baby is al ver ingedaald; het kan elk moment gebeuren.’
Die dagen hebben we van alles geregeld. Iemand anders zou misschien in de put zitten, maar zo zijn wij niet. Het enige waar ik wel zorgen over had, was het roken. Zou alles wel goed ontwikkeld zijn?”
“31 maart voelde ik de eerste pijntjes en die middag had ik 3 centimeter ontsluiting. Toch heeft het nog lang geduurd. Ik sliep in het ziekenhuis, maar werd de volgende ochtend weer naar huis gestuurd.
Zo heb ik nog twee nachten in het ziekenhuis geslapen en ’s ochtends kon ik weer naar huis. Tot ze me op 3 april rond 11.00 uur weeënopwekkers gaven. Toen ging het snel. Op 4 april 2017 om 13.15 uur is onze zoon geboren.”
Lees ook
Dewi beviel onverwacht tijdens vakantie in Frankrijk: ‘Ik was weken in shock’
“Hij huilde meteen, had geen ‘gekkigheden’ en kreeg de maximale apgarscore. Een grote opluchting natuurlijk. En waar je normaal aan de placenta kunt zien dat de moeder heeft gerookt, zag deze er nu ook goed uit.
Omdat het zo snel was gegaan, hadden we nog geen naamkeuze gemaakt. Danny en ik hadden ieder een voorkeur. Toen de gynaecoloog voor de gein zei dat ik mocht kiezen, sloeg ik mijn slag en koos ik voor Blake. Dat is het toen gebleven.”
Foto: Gonneke van Dijk fotografie.
“We mochten dezelfde dag nog naar huis; heel raar om daar ineens met z’n vijven te zijn. Door de prettige bevalling had ik ook nergens last van, dus het was bijna alsof er niks was gebeurd. De week verliep goed. Ik voelde gelukkig meteen een band met Blake en ook de jongens hadden er geen last van dat ze bijna niet op de baby waren voorbereid. Ze vonden het juist helemaal geweldig.”
“Het was een tijdje pittig. We kwamen handen tekort en financieel gezien was het een klap. Maar gelukkig kregen we veel steun van onze ouders en bleven we goed met elkaar praten. Inmiddels is de storm gaan liggen en gaat het heel goed met ons.
Het is wel gebleken dat ik erg vruchtbaar ben en mijn lichaam valse signalen afgeeft. Ik laat daarom regelmatig door middel van een inwendige echo bij de gynaecoloog controleren of ik zwanger ben. Zo weten we het in ieder geval zeker. Hopelijk.”
Lees ook
Tessa wist pas bij de bevalling dat ze zwanger was: ‘Ik voelde ineens een hoofdje tussen mijn benen’
“Ik vond dit soort verhalen altijd zo onrealistisch. Tot ik het zelf meemaakte. Hoe het precies kan, weten de artsen ook niet. Wat ze wel zeggen, is dat ik de zwangerschapstest bij de huisarts ná de eerste drie maanden deed. Daardoor was het zwangerschapshormoon minder sterk. Ook lag de placenta tegen mijn buik, wat schopjes minder voelbaar maakte. Maar het blijft bizar dat mijn buik niet dik werd.
Het heeft mij geholpen om het over me heen te laten komen en me niet te veel zorgen te maken. Blake is een superleuk kind en hoort er helemaal bij. Op dat moment hadden we niet per se een derde gewild, maar nu ben ik dolblij dat hij er is.”
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
