Je hebt sinds enige tijd een theezaak in Amstelveen. Zeg het maar, welke kies je zelf:  de Sticky Chaï, Caramel Cacao, of de Apple Pie Tea?
“Ik heb één favoriet drankje en dat is net hetgene dat jij niet noemt: de Taro Coconut Milk Tea.”

In het programma ‘Hazes Is De Basis’ brengen 24 artiesten een ode aan de muziek van André Hazes. Wat is over het algemeen de grote valstrik voor mensen die zich aan zijn nummers wagen?
“Sowieso de toonhoogte, want André was natuurlijk eigenlijk een soort tenor. Een hoop artiesten verkijkt zich in de hoogte van André’s repertoire. Probeer zijn liedjes maar eens mee te zingen in de badkamer: negen op de tien mensen haalt dat niet.”

Verbaast het je dat zijn werk zo populair is onder niet alleen zangers van het levenslied, maar ook in de hiphopwereld?
“Uiteindelijk zijn we allemaal mensen van de straat en zingt iedereen over zijn leven; of dat nou met een blues- of een hiphopsausje eroverheen is. Iedereen voelt die emoties wel. In het programma blijkt dat er heel veel gedaan kan worden met André’s muziek: van een ballad tot een uptempo versie, van een gospel tot een reggaeversie. Ik ben over elk liedje wel blij verrast. Als het tekstueel maar bij het origineel blijft. Eén artiest heeft wat vrijheid genomen op dat terrein, maar als je het hoort, begrijp je dat: het doet geen afbreuk aan het liedje.”

Ligt er nog onuitgebracht werk van André Hazes ergens in een kluis?
“Ik heb een verhuisdoos helemaal vol met muziek. Maar doordat ik zo druk ben en best wel vaak ben verhuisd, verhuist die doos wel altijd met me mee. Maar ik weet eerlijk gezegd niet hoeveel nieuw materiaal daar nog in zit. Er is wel wat, maar ik kan niet zeggen of dat vier, tien of twintig liedjes zijn; ik heb er nog nooit naar geluisterd. Dat schuif ik eigenlijk steeds een beetje voor me uit.”

André Hazes werd omarmd door een nieuw publiek toen de documentaire ‘Zij Gelooft In Mij’ van John Appel verscheen. Waren hij en jij blij met die plotselinge waardering door het NRC- en Volkskrant-publiek of zat daar een bijsmaak aan?
“André vroeg zich af of hij niet té veel van zichzelf weggaf en hij niet te veel met zijn billen bloot ging. Sta ik niet te veel te kijk, vroeg hij zich af. Aan de andere kant: wij zijn ook maar gewone mensen, bij ons gaat ook wel eens iets mis: waarom zou je dat niet laten zien? Ik denk dat André er achteraf heel erg blij mee was, omdat hij eindelijk de erkenning kreeg die hij verdiende bij alle lagen van de bevolking. Iedereen durfde er toen voor uit te komen dat hij een album van André in de kast had staan. Eigenlijk is hij toen echt cultureel erfgoed geworden.”

Een van de vele memorabele scènes uit die documentaire is die waarin André jou zogenaamd een auto cadeau doet. Alleen: die auto hadden jullie al, zonder dat de filmploeg dat had kunnen filmen. Jullie hebben het dus voor de documentaire moeten naspelen. Hoe gemakkelijk was dat?
“Ik had die auto al eerder gekocht en ook zelf betaald. In de documentaire is het net of ik die krijg na een ruzie: hou nou maar je mond, want pappie heeft een auto gekocht. Haha! Maar ik kan niet toneelspelen, dus ik liep in die garage rond en dacht alleen maar: wat loop je nou bijdehand te doen met je sidebars en het parketvloertje wat er wel in mag. Ik had die auto al lang voor de deur staan.’ Lachend: ‘Veel mensen hadden zoiets van: Jezus, doe ’s even enthousiast!”

Je bent betrokken bij het voortzetten van veruit het belangrijkste deel van zijn artistieke erfenis. Via ‘Holland Zingt Hazes’, via de musical ‘Hij Gelooft In Mij’, via dit programma ‘Hazes is de Basis’. Maar er zijn bijvoorbeeld ook andere biografieën verschenen. Er zijn alleen al twee boeken over André Hazes van zijn twee voormalige chauffeurs. Hoe benieuwd ben jij naar die andere blikken op Hazes?
“André deed op het podium alles en ik achter de schermen. In die zin is er zakelijk niets veranderd, al ben ik naast mijn man en de vader van mijn kinderen ook mijn ruggespraak kwijt. André kon zeggen waar en wanneer hij wilde spelen en dan vroeg hij mij het in elkaar te zetten. Dan was ik een jaar bezig met het licht, het geluid, de setlist, de bloemen, de tickets etc. En dan kwam hij bij de laatste productievergadering erbij zitten en zei dan: die spot hangt links, maar die wil ik rechts op het podium.” Glimlachend: “Hij wilde altijd wel het laatste woord hebben. Dat mis ik wel heel erg. André heeft in 2002 zijn portretrecht, zijn merkrecht en zijn intellectueel eigendom laten vastleggen en ik ben natuurlijk degene die dat moet beheren en bewaken. Ik probeer alles te doen wat in mijn vermogen ligt op dat gebied. Als andere mensen hun eigen visie of eigen verhaal willen schrijven, kan ik mij daar niet druk over maken. Ik heb niet eens tijd om de Donald Duck te lezen, dus zeker geen boek. En als ik al een boek ga lezen, dan zeker geen boek waarvan ik denk: daar klopt niks van.”

Je man zong, je dochter zingt, je zoon zingt. Hoe muzikaal ben je zelf eigenlijk?
“Laat mij maar achter de bühne aan het werk, niet op het podium. Ik zing wel vaak in de auto, maar dan ben ik blij dat er geen camera bij is.”

Foto: Bob Bronshoff