Je doet nog een andere oproep aan je lezers – al merk je op dat ‘dit niet de vragenrubriek van de LINDA is’, waarvoor dank – namelijk om met een alternatief voor het woord ‘kut’ te komen. De termen die dat tot nu toe oplevert, zijn nogal onorthodox.
“Oh ja? Van welke vond je dat?”

‘Mijn missie’. ‘Mijn ratje’. ‘Mijn slagtand’.
“Die laatste vind ik zó grappig, dan zie ik een soort gigantische clit voor me die er – grwwww! – opeens uitkomt.”

Er is een aantal woorden waar jij een verklaarde hekel aan hebt. Waarom ‘kots’ je van het woord vrijen?
“Haha! Ik vond het gewoon een heel preuts woord, het klinkt zo naar… wrijvende lijven. ‘Beffen’ vind ik ook zo’n woord, ik heb daar heel andere associaties bij. Een barok befje, een wit slabbetje. Ik noem dat gewoon: likken.”

Je afkeer van ‘schaamlip’ gaat verder; die is ideologisch.
“Fok die shit, echt. Ik gebruik ook de term ‘schaamstreek’ niet. In de benaming zeg je al dat je je er voor moet schamen, terwijl er al veel te veel schaamte rond het vrouwelijk lichaam bestaat. Ik neem gewoonweg niet alle woorden die voor seksualiteit en het vrouwelijke lichaam worden gebruikt aan als voor mijzelf logisch voelend.”

De oudere Nina in je boek blikt op de kleine Nina terug als ‘een veertien kilo te veel meetorsende 23-jarige Nederlands-Surinaamse met een slecht ontwikkeld gevoel voor kleding en met kort, roodgeverfd haar, als Bassie of Pipo de Clown’. De body positivity is in die terugblik verloren gegaan?
“Hier klinkt de stem van zelfhaat. Het is een mythe dat body positivity heel gemákkelijk is. Zelfs tegenwoordig is het zo dat veel vrouwen een innerlijke stem hebben dat als je maar drie kilo boven je streefgewicht zit, whatever the fuck that may be, of als je cellulitis hebt, niemand je nog wil neuken. Zóveel vrouwen hebben een heel rare relatie opgebouwd met eten, omdat de zelfhaat-monologen onverminderd door blijven klinken.”

‘Test: als je aan een superdunne vrouw vraagt “hoeveel weeg jij eigenlijk?” en ze zegt met een net te casual stemmetje “weet ik niet, ik heb niet eens een weegschaal”: SHE IS LYING’. Hier spreekt ervaring?
“Ik heb het zelf gedaan, ik heb het vriendinnen zien doen. ‘Wat is je geheim?’ ‘Ik drink gewoon heel veel water’. Haha! Wij vrouwen zijn allemaal in ons hoofd en hart bezig met weinig eten, en de energie die daar in gaat zitten is zo schadelijk. Wat zou ik het alle meiden gunnen om niet bezig te zijn met ‘de zomer komt eraan, er moeten kilo’s vanaf’, maar iedere avond in de spiegel kijken naar precies het lichaam dat ze hebben en daar positieve shit op resoneren. Dat zou zoveel meer doen aan hun zelfbeeld, dan opnieuw een dieet omdat je alleen dan op het strand zou mogen liggen.”

Je haalt Rihanna en Chris Brown en zelfs Whitney Houston en Bobby Brown aan om maar het punt te maken: ‘Exen zijn exen FOR A REASON’. Hoe komt het, denk je, dat dat een lastige les blijft?
“Het is kennelijk een universele eigenschap van de mens om melancholie te hebben naar die relatie die is uitgegaan. Heel veel mensen raken ook alsnog in de war op het moment dat hun ex, ook als zij het daar zelf mee hebben uitgemaakt, een kind krijgt of gaat trouwen. Het was dan toch blijkbaar een prettig gevoel dat die ex een soort plan B was gebleven. Er bestaat natuurlijk ook een gekke intimiteit tussen exen, die je nooit weg kan denken, ondanks alles.”

De 23-jarige Nina in je boek wil ‘de allergelukkigste relatie ter wereld hebben, met een man die eruitziet als een mix tussen Barack Obama, David Beckham en Denzel Washington, iemand die superintelligent is en liefdevol en gevoelig en met wie er nooit ruzie is’. Wie zijn de opvolgers van die drie mannen?
“Even denken… Die zouden nu zijn, en ik weet dat het een controversiële keuze is maar ‘I love hem’, Kanye. Hij valt in mijn normale keuze van mannen: grote problemen, vrij groot narcisme, maar wel briljant – ha! En Gregory Porter, al moet hij wel zijn hoofddeksel afdoen, want dat vind ik niet leuk in de intimiteit. En Chiwetel Ejiofor, die fantastische acteur uit ’12 Years a Slave’.”

‘Nooit ruzie’. Is dat ideaal inmiddels bijgesteld?
“Ja, daar denk ik nu heel anders over. Dat is het Hollywood-ideaal: even gezeik, maar dan gaan ze trouwen en is alles goed – forever. En dan kom ik toch weer terug bij die ‘good girl’-constructie, daar hoort ook een grote angst voor conflicten bij. Het dienende meisje: als iemand boos op je is, heb je kennelijk iets fout gedaan. Terwijl het er om gaat dat je ophoudt de imperfectie, en met het imperfecte ook de menselijke kant van jezelf, weg te duwen.”

Foto: Bob Bronshoff