Jouw eerste nummers verschenen tijdens de quarantaines, je eerste shows waren dus in lege zalen met livestreams. Lijkt dat nu, nog enkele maanden met volle zalen en grote festivals, inmiddels al heel lang geleden?
“Het voelt inmiddels heel ver weg. Mijn eerste single is van 2,5 jaar geleden, maar dat voelt dan weer alsof het pas kort geleden is. Heel raar is dat. We hebben inmiddels al zo vaak voor publiek gestaan dat ik daar wel aan gewend ben. Ik heb vorig jaar een tour gedaan en halverwege kwamen alsnog nieuwe maatregelen, en ik merk wel dat de dreiging dat het weer mis kan gaan nog in mijn systeem zit. Ik hoop het echt niet.”

‘De Volkskrant’ noemde je ooit ‘een beetje de ongekroonde popkoningin van de coronajaren’. Een groot en tegelijk dubieus compliment.
“Ik snap dat wel, maar ik heb er wel vertrouwen in dat mijn carrière en mijn kunnen ook zijn opgewassen tegen een niet-pandemie.”

‘Kom dit goed bewaarde geheim, midden in het Groene Hart, zelf eens ontdekken. Een puur stukje Holland waar het verleden nog overal zichtbaar is. Een plek waar je even helemaal tot rust kunt komen. Met schitterende natuur en een uniek plassengebied’, aldus de site ontdeknieuwkoop.nl. Klopt het allemaal?
“Jawel. Nieuwkoop is heel mooi, zeker het plassengebied. En het oude dorp is heel pittoresk. Al worden ook in Nieuwkoop om de haverklap nieuwbouwwijken uit de weilanden gestampt.”

Kom jij er tot rust, zoals de site belooft?
“Vroeger niet, toen wist ik niet beter. Maar als ik er nu weer kom vanuit Amsterdam, voel ik wel dat Amsterdam voller en viezer is. Maar ik ben 20, ik moet er niet aan denken nu al naar een dorp terug te trekken.”

Wat voor muziek maakte Chicks & Wings?
“Haha! Het was een coverband, waar ook mijn vader, zus en buurjongen in zaten. We speelden nummers van Michael Jackson, Maroon 5 en Amy Winehouse. Van de jaren zestig tot de jaren tien. We hadden elk jaar één optreden op de kinderboerderij in Amstelveen, vandaar de naam. Het was een heel gezellige band.”

De helaas in 2013 overleden Maarten van Roozendaal is een van je inspiratoren. Wat maakte zijn nummers voor jou zo goed?
“Hij had het vermogen om met heel alledaagse woorden een verhaal te vertellen, zonder dat het ongemakkelijk voelt als songtekst. Bepaalde zinnen en woorden komen nou eenmaal veel terug in Nederlandse popmuziek, omdat ze fijn in het gehoor liggen. Hij kon daar uit stappen, heel concrete dingen zeggen en toch raken daarmee. En dan ook nog in sterker conceptuele teksten, waarbij je soms in de laatste regels denkt: ah, dát is de clou.”

Drum je nog wel eens?
“Nou… laatst op Parkpop waren we de eerste van de dag, en hadden we dus de tijd. Ik wilde toen nog een keer drummen met het geluid daarvan over die enorme installatie. Het was leuk, maar ik merkte dat ik het helemaal niet meer kon. Vroeger oefende ik echt iedere dag.”

Hadden jullie tolerante buren, veel eierdozen of een elektrisch drumstel?
“Ik had een elektrisch drumstel, tolerante buren én de afspraak dat ik mocht drummen tussen vijf en zes.”

Je werkt in je nummer ‘Zonder Gezicht’ samen met S10. Jullie worden geregeld in één adem genoemd. Voel je verwantschap die verder gaat dan het feit dat jullie generatiegenoten zijn?
“Ja. We zijn goede vriendinnen, dus we hebben het daar weleens over. Het is moeilijk om van een afstand te bekijken welke rol en betekenis je zelf in de muziekwereld hebt, en vaak kun je dat ook pas na een paar jaar zien, maar ik hoop dat we een stroming of beweging zijn die over een aantal jaar wordt genoemd in de Nederlandse muziekgeschiedenis. En het is ook fijn dat we soms kunnen praten over dingen die veel andere mensen, wiens creativiteit niet ook hun werk is, niet snappen.”

Heb je rituelen voor een show?
“Met de band doen we tien minuten voor de band yoga. Of nou ja, we staan in een cirkel en rekken en strekken samen.”

Dus je hebt een heel lenige band?
“Haha! Laatst zei mijn drummer wel dat hij op het eind van de tour veel dichter bij de grond kwam.”

Sluiten jullie dat ritueel af met een yell?
“De yell is: ‘Yes yes yes, God Bless’. En daarna springen we vijf keer. Niet dat we religieus zijn, maar iemand had dat ooit gezien en we vonden het wel werken.”

Foto: Bob Bronshoff