In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Nathalie (54) haar dochter Myrte, die op 17-jarige leeftijd overleed door zelfdoding.
‘Ze kon het niet winnen van het monster in haar hoofd’, vertelt Nathalie aan LINDA.
Trigger warning: hieronder volgen beschrijvingen van suïcide.
Het is oktober 2019 als Nathalie naar school moet komen voor een oudergesprek. Er is ook iemand van het zorgteam bij. Voordat ze naar binnen gaat waarschuwt Myrte haar moeder dat wat de school gaat vertellen de grootste onzin is, meer legt ze niet uit. “Tijdens het gesprek vertelden ze me dat Myrte suïcidaal is. Ik viel achterover in m’n stoel, ik werd totaal overvallen”, blikt Nathalie terug. “Eenmaal thuis wilde ze er absoluut niet over praten.”
School vertelt ook dat Myrte aan automutilatie doet en zich regelmatig snijdt. “Wij wisten dat niet. Een vriendin van haar heeft bij de zorgcoördinator aan de bel getrokken. Myrte was daar heel boos over, maar wij waren haar daar heel dankbaar voor.”
Myrte komt in de ggz terecht, maar ze is 16 jaar oud, dus mag ze alles zelf bepalen. “Wij mochten niks weten, had ze besloten”, zo vertelt Nathalie. “We konden eigenlijk overal over praten, maar als ik te dichtbij kwam duwde ze me weg.” Myrte gaat telkens stiekem naar de EHBO, haar moeder drukt haar op het hart om naar haar toe te stappen als het mis is. “Ze heeft me een keer gebeld toen ze een overdosis paracetamol had gepakt.”
“We dachten eind 2019 echt dat het beter met haar ging, maar in mei 2020 nam ze een overdosis pillen.” De dag voor Myrte’s overlijden knuffelt ze haar moeder stevig en zegt ze dat ze van haar houdt. Dat doet ze vaker, dus bij Nathalie gaan er geen alarmbellen af.
De volgende dag gaat ze dan ook gewoon naar werk. Myrte heeft een afspraak met iemand van de ggz die thuis langskomt. Als ze niet reageert wanneer haar vader roept, gaat hij poolshoogte nemen. “Mijn man heeft haar gevonden. Ze had de deur gebarricadeerd.” Nathalie wordt gebeld op haar werk door haar man. “Hij zei: zit je? Ons Myrte is dood.” Eenmaal thuis wil Nathalie alleen maar naar haar kind toe. “Ik zat in de ontkenningsfase en wilde haar wakker maken.”
Myrte en haar ouders. Tekst gaat verder onder de foto.
Myrte heeft een hechte vriendengroep. Zij regelen een bijeenkomst op school, ondanks corona. Ook zorgen ze dat de deksel van haar kist op school komt, zodat iedereen die wil er wat op kan schrijven. “Waar ze opgebaard lag was ook net een soort huiskamer. Haar vrienden kwamen elke dag langs, wij zaten er nooit alleen”, vertelt Nathalie. “Ze heeft een heel mooi afscheid gehad en ik hoop ook dat iedereen daar met een fijn gevoel aan terugdenkt en dat ze haar herinneren als een fijne meid en een goede vriendin.”
In het Spinderbos heeft het gezin een boom geplant voor Myrte als gedenkplek, daar komen ze graag samen. Op haar 18e verjaardag zijn ze met familie en vrienden naar Oost-Kapelle gegaan, een van Myrte’s lievelingsplekjes. “Daar gingen we vaak samen heen en Myrte dook dan zo de zee in. Het was 28 december dus berekoud, maar drie mensen zijn voor ons Myrte de zee ingerend.”
Myrte op het strand. Tekst gaat verder onder de foto.
Nathalie beschrijft haar dochter als zorgzaam en ontzettend creatief. “Ze was ondernemend, vond alles leuk en was nergens bang voor.” Na haar examens zou ze naar de Erasmus universiteit gaan om Liberal arts & sciences te studeren. “Ze was erg intelligent en regelde alles zelf. Zware onderwerpen kon ze ook luchtig brengen. Ze was gewoon een heel leuke, lieve spontane meid.”
Na Myrte’s overlijden vindt het gezin een aantal brieven, één voor hen en een aantal voor vrienden. “Er was ook een brief kapotgescheurd, die heb ik aan elkaar geplakt.” Aan de verschillende pennen en papiersoorten te zien lijkt het alsof de brieven op meerdere momenten geschreven zijn, zo legt Nathalie uit. “We denken dat ze er al langer mee bezig was.”
In de brief voor haar ouders en broer schrijft Myrte dat ze had niet kon winnen van het monster in haar hoofd. “Wat dat monster was, dat weet ik niet”, vertelt Nathalie verdrietig. “Ik heb er als moeder veel moeite mee dat ik haar pijn niet gezien heb, dat speelt nog steeds wel eens op.” Het raakt haar om erover te praten. “Ik ben nu zo ver na drie jaar dat ik vooral heel blij ben dat ik 17 jaar haar moeder mocht zijn. Ze heeft in die korte tijd toch zoveel uit het leven gehaald.”
Ter nagedachtenis aan Myrte van der Putten 28-12-2002 – 20-05-2020.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 (dit kan 24/7) of ga naar www.113.nl.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Jeske nam haar vaders bedrijf over na zijn dood: 'Mooi om zijn levenswerk voort te zetten'
