Met je héle gezin en aanhang en kinderen op reis voor een tv-programma, dat lijkt me dan voor jou werkelijk een droom.
“Klopt, dat is het zeker. We hebben het ooit een keer eerder gedaan, toen de familie nog aanzienlijk kleiner was. Toen trokken we met z’n negenen met drie campers door Amerika. Dat heeft bij de kinderen en bij ons zo enorm veel leuke herinneringen achtergelaten, dat we het absoluut nog een keer wilden doen. Maar ja, nu zijn we inmiddels met vijftien. Dus dat was een caravan en vier campers. Heerlijk.”

Waarom juist  Engeland?
“René en ik kwamen er al jaren om onze vrienden op te zoeken. En toen dit programma op ons pad kwam dachten we, waarom doen we dit dan niet met ons allemaal? Zeker omdat als je echt kleine kinderen hebt, je het liefst naar een hotel gaat met zwembad. Dat willen kinderen nou eenmaal graag. Of naar het strand. Ze zullen deze reis niet zo snel maken met hun eigen gezin, dus dat was voor ons een extra reden om dit dan toch te doen. De plek waar wij al zo lang komen en ik al talloze keren op filmpjes had laten zien, dat konden ze nu zelf ervaren.”

Hoe was het om als oma deze reis met je kleinkinderen te maken?
“Geweldig. Wij hadden namelijk een caravan mee, omdat we dan ook nog met de auto naar het dorp konden rijden voor wat boodschappen. Maar daardoor was mijn caravan ook een soort clubhuis geworden. Ik had een lekker Nespresso-apparaatje mee met een melkopschuimer. Waterkoker, had ik allemaal meegenomen. En Scottie (het jongste kindje van zoon Danny, red.) sliep dan ook nog eens bij ons in de caravan, dus ik was elke dag best vroeg wakker. Dan zag ik al die andere kleinkinderen buiten echt meteen vanuit bed nog in hun pyjama’s al lekker spelen en fietsen. Dat was echt een droom hoor, dat twee weken lang. Als oma kon ik daar echt ultiem van genieten.”

Heb jij dan nu, eenmaal thuis, geen last van het lege nest-syndroom?
“Nee, helemaal niet. Echt niet. Kijk, ik vond het fantastisch en ik zou willen dat ik links en rechts de buren uit kon kopen en dat daar m’n kinderen om me heen zouden wonen. Ik heb er weleens over gedacht om een stuk grond te kopen, waar we dan allemaal naast elkaar een huis kunnen bouwen. Een soort Melrose Place. Daar zou ik echt het gelukkigst van worden. Dat de kleinkinderen net als in de camper kunnen oversteken naar oma, dat lijkt me ideaal.

Maar weet je, daar moest ik op hun leeftijd ook niet aan denken. De kinderen moeten zich ontwikkelen op hun eigen manier en in hun eigen omgeving. Ik ben al gezegend dat ik er drie van de vier enorm dichtbij heb. Didier woont in Rotterdam, maar daar ben je ook binnen een uurtje. Ik kom zelf uit die omgeving, dus vind het ook wel weer enorm leuk dat hij daar nu is. Ze moeten het leven echt zelf ontdekken, vind ik. Dus daarom heb ik ook geen last van dat empty nest-gevoel, omdat ik ze een eigen leven gun en ook omdat we elkaar echt nog zo vaak zien hoor. Ik spring bij waar ik kan als oma. Ze komen graag weer thuis, dat is fijn.

En laat ik dat ook maar even zeggen, ik heb het echt heel gezellig met René. We doen nu dingen waar we eerder nooit aan toekwamen. Dat je dan op donderdag denkt, laten we even naar Engeland rijden voor een weekendje. Dat is echt het voordeel van met z’n tweeën zijn, dat je dit soort dingen dan ook kunt doen.”

Overal was te lezen dat jullie willen verhuizen, hoe zit dat dan?
“Ik wilde echt heel graag weg. Ik vond het niks met z’n tweetjes in dat grote huis. Toen zei René dat-ie me begreep en hij ging helemaal met me mee. Maar ja, als er dan iemand kwam die oprecht geïnteresseerd was in ons huis, sliep hij geen nacht meer. Diep in zijn hart wilde hij helemaal niet weg. Ik wilde dat graag, hij niet. Dus nu hebben we een compromis gesloten dat we nog een aantal jaar blijven zitten voor nu. En als ik dan ook zie hoe vaak hier mensen over de vloer zijn… Mijn moeder woont in het buitenland, eigenlijk zijn we nog helemaal niet geschikt om kleiner te gaan wonen, haha. Dus ik ben oprecht heel blij dat René de verkoop te dichtbij vond komen en de stekker uit het plan heeft getrokken. Soms moet je dat ook ervaren, hè? Hoe fijn je het hebt op je eigen plek.”

Heb je dan nu wel wat meer vrije tijd?
“Nou, dat eigenlijk nog niet. Ik ben enorm druk met verschillende goede doelen, waaronder de Stichting ALS. En ik houd veel contact met de mensen die ik via mijn tv-programma’s of goede doelen heb leren kennen. Op plekken waar ik heb gedraaid voor Five Days Inside bijvoorbeeld. Die zoek ik dan echt nog wel op. Ik vind dat mooi om te doen. Ik heb me namelijk altijd gerealiseerd, dat als we televisiemakers als een intercitytrein die mensen hun levens binnen denderen. Voor ze goed en wel in de gaten hebben wat er nou eigenlijk aan de hand is, zijn we alweer weg. Dus ik heb zelf altijd enorm veel aan nazorg gedaan. Met liefde.”

Je gaat ook Bonje met de Buren weer te maken, maar nu voor SBS6. Hoe was dat?
“Ik werd daarvoor gevraagd en ik had zulke fijne ervaringen met en herinneringen aan Bonje met John Williams samen bij RTL 4. En ik vind Dennis van der Geest echt de grootste schat, maar ik ken hem verder helemaal nog niet goed. Maar ik kende John ook niet echt toen ik met hem ooit Bonje met de Buren ging maken. Ik vind het onwijs leuk om dit avontuur nu met Dennis aan te gaan.”

Staan er dan nu allerlei programma’s nog op je wensenlijstje?
“Jazeker ik ben al druk bezig met allerlei dingen. Waarvan één dingetje heel leuk gaat, maar daar kan ik nog niets over zeggen. Dat is overigens wel heel fijn, dat ik nu tijd heb om over dit soort dingen na te denken. Toen ik mijn contract bij RTL had, zat ik ook niet ’s avonds met een kladblokje te bedenken wat ik nog wilde ontwikkelen. Ik rolde van programma naar programma. En omdat ik daarnaast natuurlijk ook nog moeder wil zijn en vrouw van René en oma en het liefst alles fulltime, had ik het daar al druk genoeg mee. Ik roep altijd dat niets voor niets gebeurt en daar geloof ik ook nu nog heilig in.”

En een eigen realitysoap à la De Bauers thuis, is dat nog iets voor jullie?
“Nu even niet, maar ik heb geleerd om nooit nooit te zeggen. Je weet nooit wat er op pad je pad komt. Maar ik moet zeggen, ik hoor deze wens vaker en ik ben natuurlijk ook wel echt wie ik ben, ook op televisie. Dat zul je straks wel gaan zien in De Frogers: Happy Campers hoor. Dan zal ik mezelf óók wel terugzien bij TLC en denken: o, ik had die mascara daar toch wel even op moeten doen of dat oogpotlood of de lipgloss. Want je hébt me een blotebillengezicht op beeld, dat wil je niet weten. Maar als zo vroeg ineens de cameraploeg voor de deur stond dacht ik wel even: make-up, maar ja, dan maar even niet vandaag. Wat dat betreft ben ik altijd mezelf, ongefilterd.”

De Frogers: Happy Campers is vanaf woensdag 1 november om 20:30 uur te zien bij TLC en wekelijks vooruit te kijken op discovery+.

Danny Froger wil topfit aan zijn eerste grote concert beginnen: 'Even niet op de bank met een zak chips'Lees ook