Natacha Harlequin

Harlequin heeft een bewogen week achter de rug. Naast haar werk als strafrechtadvocaat gaf ze verschillende interviews over de dood van George Floyd en de protesten die daarop volgden.

Hoewel ze weet dat haar televisie-optredens vrijwel altijd gepaard gaan met een berg negatieve reacties op social media, per mail en per post (“Vaak iets met katoenplukkers, apen en sex, of een combinatie daarvan”), vindt ze het belangrijk om zich te blijven uitspreken. “Als je over zwarte onderwerpen praat, moet je spreken met de mensen over wie het gaat – niet óver ze.”

Hoe heb jij deze week beleefd?

Harlequin: “Het waren bijzondere dagen. Op de dag dat George Floyd overleed zou ik bij M zitten om te praten over Jeffrey Epstein. Dat was al helemaal voorbereid. Vlak voor de uitzending kwam die video naar buiten en vroegen ze of ik daar ook iets over wilde zeggen, maar dat wilde ik niet.”

Waarom niet? 

“Toen ik die beelden zag, keek ik er eerst naar als strafrechtadvocaat. Ik wilde weten wat de aanleiding was, waarom hij aangehouden was, hoe hij aangehouden was en hoelang hij op de grond lag. Pas later bekeek ik video nog eens en toen merkte ik – en dat heb ik niet vaak – dat het persoonlijk werd. Ik voelde boosheid. Ik dacht: waarom moet ik dit steeds zien? Het is 2020, ik heb het er helemaal mee gehad. Een heel emotionele reactie. Normaal kan ik dat wel scheiden, nu lukte dat niet. Ik had geen zin om het er wéér over te moeten hebben. Ik voelde me moedeloos.”

“In de uitzending die avond werd het daarom alleen kort aangehaald, maar een paar dagen daarna belde de redactie van M opnieuw. Ze zeiden: ‘Als wij deze gebeurtenis niet bespreken en jij praat er niet over, wie dan wel?’. Daar hadden ze gelijk in. Dus toen dacht ik: fuck it, ik ga dit gewoon doen. Ik wil mijn steentje bijdragen. In de dagen die volgden ben ik twee keer aangeschoven om over deze onderwerpen te praten.”

Met als gevolg dat je inbox de dag erna weer vol stroomde met haatberichten?

“Het viel mee dit keer. Maar belangrijker dan die lelijke reacties vind ik dat onze zoon – en andere zwarte mensen – zien dat niet alleen witte mensen op televisie komen. Hij heeft weleens gezegd dat er weinig mensen op tv zijn die hetzelfde haar hebben als hij. En dat is ook zo. Toen ik afgelopen week bij M aanschoof zaten we met vier zwarte mensen aan tafel. Vier! Dat had ik nog nooit meegemaakt in een talkshow.”

Naast haatberichten krijg ik gelukkig ook regelmatig mooie en emotionele reacties op mijn televisieoptredens. Na de uitzending van Ladies Night, waarin ik vertelde over de ervaringen van mijn zoontje met racisme, kreeg ik een mail van een vrouw die schreef dat ze al dat gepraat over racisme maar ‘gelul’ vond, tót ze dat fragment zag. Ze schreef letterlijk: ‘Natacha, we hebben het begrepen. We hebben het gevoeld.’ Nou, zo’n reactie doet me meer dan zo’n brief vol scheldwoorden.”

In onderstaand fragment is te zien hoe Natacha ontroerd raakt als ze in ‘Ladies Night’ vertelt over de ervaringen van haar zoon met racisme. Tekst gaat verder onder video.

Na de dood van George Floyd braken overal ter wereld protesten uit, ook in Nederland. Hoe kijk jij daar naar? 

“Dat mensen zich nu massaal uitspreken tegen racisme vind ik dapper. Bij de protesten in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag zag je zwarte mensen, witte mensen en alles daartussen in met elkaar in gesprek. Dat ontroerde me.

Hoe kunnen we dit moment gebruiken om daadwerkelijk iets te veranderen? 

“Het begint met jezelf vragen durven stellen. Weet jij hoe het zit met de slavernij? Tot wanneer Suriname een kolonie was? En waar Molukkers vandaan komen? Het is niet erg als je het niet weet, maar zeg dat ook. Op basisscholen wordt geen les gegeven over slavernij, dus is het dan gek als je niet begrijpt waar de zwarte pieten-discussie over gaat? Ik vind van niet. Het is een gebrek aan kennis. Als we iets willen veranderen moeten we eigenlijk collectief op bijles. Niet jij-bakken, maar gewoon de feiten leren.”

“Ook belangrijk: oordeel niet als iemand zegt zich gediscrimineerd te voelen vanwege zijn of haar huidskleur. Als je niet zwart bent, is het onmogelijk te begrijpen wat die persoon voelt. Wat je wel kunt zeggen is: “Ik voel je. Ik denk aan je, brasa (knuffel in het Surinaams), punt.”

“Tot slot hoop ik dat meer zwarte mensen zich in de media laten horen. Redacties kunnen nu echt niet meer aankomen met het argument dat die stemmen ‘er niet zijn’. En zwarte mensen zouden ook meteen moeten ingaan op de uitnodigingen die ze krijgen, zodat kinderen als onze zoon ook andere ‘krullen’ op tv zien, dan altijd die knot-krullen van mij.”

Lees ook
Onderteken, doneer en leer: dit kun jij doen om te helpen