In vriendenboekjes schreef Nancy (43) vroeger steevast dat ze mama wilde worden. Die wens is uitgekomen, maar daar gingen tien zware jaren aan vooraf: ze kreeg elf opeenvolgende miskramen van twaalf kindjes.
“Op een gegeven moment was ik niet eens blij meer met een positieve test”, vertelt ze aan LINDA.
Nancy en haar vriend Marco zijn ongeveer een halfjaar samen als ze door de pil heen zwanger raakt. Een totale verrassing, maar ze zijn er blij mee. Ook Marco heeft een kinderwens en alles voelt goed tussen hen, dus besluiten ze ervoor te gaan. Helaas mag het niet zover komen: na acht weken krijgt Nancy een miskraam. “Dat was meteen een enorme klap, want je staat er niet écht bij stil dat zoiets kan gebeuren”, vertelt ze. “Zodra je die twee streepjes ziet, ben je in je hoofd de kinderkamer al aan het inrichten en namen aan het bedenken. Al die dromen en verwachtingen vallen in één keer weer weg.”
Marco en Nancy besluiten te blijven proberen, want de kinderwens is inmiddels flink aangewakkerd. Niet lang daarna raakt ze weer zwanger van een tweeling. Ook deze keer gaat het mis, net als bij haar derde zwangerschap. Elke keer krijgt Nancy tussen de zes en negen weken een miskraam. “Zwanger wórden was het probleem niet, maar het blíjven. Na de derde besloten we even op de pauzeknop te drukken en bij het ziekenhuis te checken of er een aanwijsbare oorzaak was. Helaas vonden ze niets. Alles was in orde, dus ‘blijven proberen’ was het idee.”
Quinty (22) kreeg vier miskramen: 'Mensen zeggen 'het lukt nog wel', maar zo voelt het niet'
In de jaren daarna volgen nog meer miskramen, elf in totaal. Dat gaat het stel niet in de koude kleren zitten, vertelt Nancy. “Ik was bang dat hij zo graag een kind wilde, dat hij op zoek zou gaan naar een jongere vrouw omdat het bij mij niet lukte. Ik wíst wel dat hij zo niet in elkaar zat, maar die angst kruipt toch op. Tegelijkertijd was hij ook bang dat onze relatie het niet zou redden, omdat het zo zwaar was.”
Op sommige momenten heeft Nancy het extra moeilijk. Als haar vriendinnen zwanger raken bijvoorbeeld, en tijdens de feestdagen. “Hier had allang een kinderstoeltje moeten staan, dacht ik dan”. Na een aantal jaar merkt ze dat ze op sommige dagen helemaal haar bed niet meer uit wil. “‘Ik blijf liggen’, dacht ik, ‘want waarvoor moet ik er nog uit?’ Eigenlijk ga je van binnen helemaal kapot. Je durft er niet meer in te geloven. Op een gegeven moment was ik niet eens blij meer met een positieve test, maar dacht ik als eerst: het zal wel, ook dit zal wel weer misgaan.”
Nancy gaat voor iets anders in therapie, maar komt er tijdens dat proces achter dat de miskramen haar nog harder raken dan gedacht. Ze volgt EMDR, een behandeling die haar helpt met het verwerken van alles. “Gelukkig had ik al die jaren ook fantastische vrienden en familie om me heen, en mijn verlangen om te zorgen kon ik loslaten op ons lieve hondje.” Maar op een gegeven moment wordt de impact van de miskramen simpelweg te groot. Het stel besluit te stoppen met proberen en met zijn tweeën verder te gaan. En dan, op het moment waar ze dit het allerminst verwachten, raakt Nancy nogmaals zwanger.
Viola organiseert afscheid voor vroeg verloren kindjes: 'Je verliest je droom, dat is niet niks'
“Ik had net corona gehad, dus voelde me nog niet helemaal de oude”, vertelt ze. “Marco vond me er anders uitzien en dacht te merken dat mijn borsten groter waren. Ik grapte nog: als corona dát voor elkaar krijgt, doe ik nog wel een rondje. Maar toen ook een vriendin begon over ‘een gloed’ die ik over me heen had, besloot ik toch een testje te proberen. Meteen een dikke vette plus, maar echt blij zijn durfde ik niet.”
De verloskundige durft ze bijna niet te bellen, uit angst alles te ‘jinxen’ zoals de vorige keren. “Alles wat je doet, voelt als het tarten van het lot”, vervolgt Nancy. “Toch besloot ik een zes weken echo aan te vragen, en daar klopte het hartje gewoon goed. Dat was een opluchting, maar daarna leefden we echt van controle- naar controlemoment. De twaalf weken grens voelde voor ons magisch, zo ver waren we nog nooit gekomen. Maar wat wás het spannend.”
Nancy koopt een apparaat waarmee ze thuis naar de hartslag van haar baby kan luisteren, voor extra geruststelling. Verder verloopt de zwangerschap fantastisch, en ook de bevalling gaat volgens het boekje. In 2022 wordt Vik geboren, een kerngezonde jongen. Het stel kan hun geluk niet op: “Het ouderschap is echt het mooiste wat er is.”
Een tweede kind willen ze niet. “Ik ben inmiddels 43. Het kán dan heus nog, maar voor ons is het klaar zo. We zijn gezegend met Vik en kunnen ons bijna niet voorstellen dat het nóg een keer zo goed zou kunnen gaan.”
De twaalf kindjes waar Nancy afscheid van moest nemen, worden allerminst vergeten. Zo heeft ze een tattoo als aandenken aan hen, en staat in Viks kamer een borduurwerk van een konijn met twaalf vlinders eromheen. “Ze zijn er altijd”, vertelt Nancy. “Ik heb al mijn zwangerschapstests bewaard, misschien dat we die nog willen begraven in de tuin, met een mooie plant erop. Dat er toch een soort herinneringsplek is.”
Want hoe blij ze ook is met Vik, de miskramen hebben wel degelijk flinke impact gehad op Nancy. “Het gebeurde steeds heel vroeg in de zwangerschap, maar wat mensen soms niet beseffen is dat je, zodra je die twee streepjes ziet, metéén moeder bent. Alles verandert. En als het dan op brute wijze weer wordt afgepakt, is dat gewoon heel zwaar. Ik zou elke vrouw die hiermee te maken krijgt of heeft gehad, willen adviseren erover te praten. Schaam je niet, gewoon doen. En houd hoop. Het heeft veel gekost, maar ik kijk nu wél naar het koppie van een eenjarig, blij jongetje. Wij zijn compleet.”
Janna Stolp maakt docu over miskramen: 'Wil zelf ook betere steun zijn'
