Verpleegkundige in tijden van corona

Tijdens de eerste golf werden drie hele afdelingen bestemd voor coronapatiënten. “Onze afdeling was de tweede die openging. We vonden het spannend”, vertelt Kaptein. “Je wist niet wat er op je af zou komen, hoe ziek mensen zouden zijn en hoeveel er tegelijk het ziekenhuis in zouden komen. Er was een schaarste aan materialen en aan kennis wat wel of niet goed werkte. De druk was groot. Mensen waren zo ziek, zo benauwd dat ze letterlijk stikten. Wel heerste een sfeer van: oké kom op, we gaan er volle bak tegenaan en overwinnen dit. Dat is nu wel anders.”

“Niet alleen buiten het ziekenhuis, maar ook binnen merk je dat mensen minder gemotiveerd zijn dan eerst. Mijn collega’s staan niet te springen om weer op de corona-afdeling te gaan werken. Redelijk wat mensen in Nederland lappen de regels aan hun laars, maar van ons wordt verwacht dat we keihard doorwerken. Wij worden ook coronamoe, maar doordat de cijfers weer oplopen kunnen we niet anders dan onze schouders er weer onder zetten.”

Tweede golf

“Het eerste uur dat de corona-afdeling weer open was, moest ik gelijk iemand naar de IC brengen. Toen dacht ik: daar gaan we weer. Gelukkig zien we nu minder mensen naar de IC gaan en hebben we meer kennis en middelen. Maar dat neemt niet weg dat er nog steeds mensen ziek worden en zelfs doodgaan, met maximaal een familielid aan hun zijde. De reguliere zorg moet weer op een laag pitje en de druk neemt weer toe. We zijn alweer bezig met extra bedden vrijmaken voor coronapatiënten. Daarom is het ook goed dat er weer meer maatregelen komen“, legt Kaptein uit.

‘Je maakt heftige dingen mee’

Haar werk in het ziekenhuis beïnvloedt haar eigen naleving van de regels zeker. “Je maakt toch heftige dingen mee. Corona kan mensen simpelweg zo ziek maken, dat benadruk ik ook wel bij mijn familie. Ik vind het niet prettig een vreemde aan te spreken op zijn gedrag, maar de mensen om mij heen maak ik wel duidelijk hoe serieus het is. Één man heeft zo veel indruk op mij gemaakt, en daardoor ook op mijn omgeving. Hij was op leeftijd, zat aan de maximale zuurstof en was aan het uitputten. De artsen wisten al dat hij het niet zou overleven, maar die man was echt wanhopig. Hij smeekte ons om iets te doen, maar we konden niks meer doen. Je zag de tranen in zijn ogen, omdat hij zo graag wilde leven. Het doet dan zo’n pijn om hem niet meer te kunnen helpen.”, vertelt Kaptein.

Zelf heeft ze enkele weken ook corona gehad, samen met een aantal collega’s. “Ik had het geluk dat ik niet zo ziek ben geworden, maar dat heeft mijn beeld niet veranderd. Corona is een vreselijke ziekte, we moeten echt proberen om dit virus samen weer de baas te worden.”

Lees ook
Verpleegkundige Brigitte Pijnenburg: ‘We zijn écht niet klaar voor een tweede coronapiek’