Myrthe is 29 jaar wanneer ze een knobbeltje in haar borst voelt. Haar zoon van zeven maanden geeft ze borstvoeding, dus wordt gedacht dat het om een melkklier gaat. Twee maanden later is de knobbel groter. Het blijkt borstkanker te zijn.
“Je leeft tussen hoop en vrees”, vertelt Myrthe tijdens Breast Cancer Awareness Month aan LINDA.
Nog voor haar zoon een jaar oud is, ontdekt Myrthe een knobbel in haar borst. “Dit werd eerst afgedaan als een melkklier. Twee maanden later zag de vader van mijn kind dat het groter werd, dus zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan. Het bleek borstkanker”, vertelt ze.
Myrthe begint al snel aan een behandeltraject. Chemotherapie, bestralingen en een operatie volgen. “Het was nog redelijk klein en goed behandelbaar. De tumor is met een plaatselijke operatie verwijderd, in plaats van een gehele amputatie. De operatie heeft een enorm litteken achtergelaten, de tumor zat tussen mijn decolleté. Het behandeltraject duurde ongeveer een jaar.”
Twee jaar later is Myrthe weer een beetje op de been. “Ter controle ging ik langs bij de radioloog. Het zag er op het eerste gezicht goed uit. Omdat wij nog altijd een kinderwens hadden, kwam er een gesprek met de gynaecoloog gevolgd door de uiteindelijke uitslag bij de chirurg. Terwijl de chirurg vertelde dat alles goed was, belde de radioloog dat hij toch een onderbuikgevoel had. Een MRI volgde, mede door het moeilijk te beoordelen borstweefsel bij jonge vrouwen.”
Helaas is het toch weer mis. De radioloog ziet drie tumoren in Myrthes borst. “Dat was een heel slecht uitgangspunt, binnen twee jaar een recidief. Ik vond het heftig, ik was pas 31 jaar. Mijn vriendinnen kregen allemaal kinderen. Ik had al een kind, begrijp me niet verkeerd, maar ik droomde van een groot gezin. Mijn leven had stilgestaan en ik wilde verder. De wens voor een tweede was zo sterk. Voorafgaand aan mijn eerste kankertraject heb ik mijn eitjes laten invriezen, omdat deze kunnen lijden onder de gevolgen van chemotherapie.”
Ze vervolgt: “Je leeft tussen hoop en vrees als je kanker hebt. Je moet hoop en motivatie hebben om het traject aan te gaan en de toekomst te omarmen, maar je vreest voor een terugval. Het vertrouwen in je lichaam is echt nul.”
Carmel (30) kreeg op haar vijftiende borstkanker en maakt nu inclusieve bh's
Myrthe heeft voor de tweede keer borstkanker. “Ik ben naar het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis gegaan, waar ik enorm goed begeleid ben. Het hele traject startte opnieuw. Dat was pittig. De eerste keer heb je alle vertrouwen dat het weggaat, maar als kanker zo snel terugkeert neemt het vertrouwen in de toekomst af. Mijn lichaam was nog niet helemaal goed hersteld, waardoor ik heel ziek werd van de chemo. Bij alleen al het zien van de chemo werd ik misselijk. Gelukkig had ik veel lieve mensen om mij heen. Dat hielp. Zij hebben mij als het ware door deze periode gedragen.”
Het behandeltraject eindigt eind 2018 met een volledige borstamputatie. “Ze hebben een spier uit mijn rug gebruikt om een borst te reconstrueren en de andere kant hebben ze preventief alles weggehaald. Er zitten protheses in. Ik heb een heel groot litteken op mijn rug, onder m’n oksels en op en rondom mijn borsten.”
Drie jaar later krijgt Myrthe een tweede kind. “Na de tweede keer kanker durfde ik niet aan gezinsuitbreiding te beginnen, maar mijn plastisch chirurg zei: ‘Je kunt blijven leven in angst dat het terugkomt, maar je kunt ook gewoon gaan leven en zien hoe het loopt’. Dat heb ik gedaan. Nog steeds denk ik elke dag dat het alle kanten op kan gaan, maar dat betekent ook dat het de goede kant op kan gaan. Ik ben dankbaar voor haar advies en het leven dat ik nu heb.”
Myrthes kinderen zijn acht en twee jaar oud. Ze is zelf kinderpsycholoog en vindt het belangrijk dat haar kinderen het verwerken. “De eerste keer was het heel moeilijk, toen was mijn zoon echt nog te jong. De tweede keer hebben we kinderboeken gelezen over ‘mama is ziek en wordt geopereerd’, daar heb je veel goede boekjes over. Hij is nu bezig met een stukje traumabehandeling. Hij vroeg een tijdje geleden: ‘Ga je dood, mama?’. Hij hoorde steeds meer om hem heen dat mensen overlijden aan kanker. ‘Waarom ga jij niet dood en zij wel?’, vroeg hij. Dat is moeilijk uit te leggen aan een kind, maar ook onze realiteit.”
De kanker heeft een grote druk gelegd op Myrthes gezin. “Mede als gevolg van de druk is de vader van mijn kinderen mentaal ziek geworden. De kern is voor mij dat ik de kinderen, maar ook familie en alle andere dierbaren om mij heen wil beschermen, maar sommige dingen overkomen je en daarmee ook je gezin. Daar moet je op de best mogelijke manier mee dealen.”
Haar dochter is nu twee jaar oud. “Hoewel we het thuis niet makkelijk hadden, is zij het grootste geluk dat ik nog kon krijgen. Mijn dankbaarheid is groot.” Myrthe benadrukt dat haar ex een grote steun voor haar is geweest. “Hij heeft altijd aan mijn zijde gestaan. Ik had zo’n lieve man die mij nooit het gevoel gaf dat ik lelijk of anders was, omdat ik gehavend en kaal was. Hij bleef mij net zo behandelen als daarvoor. Ik heb daardoor nooit onzekerheid gekend over mijn uiterlijk. Je hebt zoiets intens met elkaar doorgemaakt. Ondanks dat we uit elkaar zijn, is de verbintenis altijd groot.”
Controleer je borsten met Het Borstkanker Alfabet: 'Niet iedereen weet waar je op moet letten'
Mede door hem is Myrthe haar littekens gaan omarmen. “Ik heb er geen negatieve gevoelens bij. Er ligt best een taboe op ziek zijn, op ‘kunnen we vragen naar de kanker of niet?’. Littekens zijn ook een manier om taboes te doorbreken. Ik zou nooit een shirt dragen om ze te bedekken. Mensen mógen vragen. Ik wil niet dingen verstoppen die bij het leven horen. Je bent niet mooi of lelijk met een litteken. Het vertelt een verhaal.”
Myrthe deelt haar verhaal om andere vrouwen te steunen: “Het helpt mij om me niet druk te maken om de littekens en ik gun het ieder ander. Je hebt zoveel doorstaan. Het staat in schril contrast met de zorgen die kanker meebrengen en alles wat je hebt meegemaakt.”
Ze vervolgt: “Ik wil ook openheid over dit thema creëren. Laten we het leven nemen zoals het is, inclusief littekens. Verstop jezelf niet. Sinds de ziekte maak ik me over veel dingen niet meer druk. Ik denk dat veel kankerpatiënten dat herkennen. Je hebt diepe dalen nodig om hoge pieken te ervaren.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Myrthes litteken op haar rug.
Ook hoopt ze dat er meer aandacht komt voor nazorg. “De zorg rondom kanker richt zich op de ziekte, maar de nazorg was er niet. Bij de nazorg hoort ook hoe het psychologisch met je gaat. Hoe voel je je zonder borsten? Wat kun je bijvoorbeeld aan littekens doen, als je dat wil? Suggesties dat je bijvoorbeeld kan laseren worden je niet aangereikt. Ik denk dat daar veel te weinig informatie over is. Zelf ben ik op dat punt goed bijgestaan door de specialisten van De Huidkliniek, die echt de tijd voor me namen. Dat is ook iets wat ik wil bereiken. Het is ieders goed recht de littekens te laten zijn zoals ze zijn of te laten behandelen, maar dan is het wel belangrijk dat je de mogelijkheden kent.”
Myrthe heeft sinds kort een nieuwe relatie. “Die leerde ik kennen na dit hele traject. Toen heb ik voor het eerst gedatet met mijn littekens. Best spannend, en natuurlijk voelde ik onzekerheid. Gelukkig is hij heel lief en supportive, dat heeft mij goed geholpen. Hij zegt vaak: ‘Het maakt me trots, in je litteken zie ik jou als strijder’. Dat is voor mij zo belangrijk geweest en dat gun ik iedereen. Een lieve partner aan je zijde kan zeker een verschil maken.”
Marleen (37) pleit voor betere nazorg bij kanker: 'Zwart gat bestaat écht'
