Muriël is pas zeven jaar als een collega van haar vader het slachtoffer wordt van een dodelijke steekpartij. Vier jaar later overlijdt Muriëls vader door zelfdoding na een grote worsteling met zijn schuldgevoel.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends meemaken binnen hun familie.
Muriël: “Mijn vader was een sociale man, een echte allemansvriend. Hij had lange tijd een SRV-wagen, waardoor iedereen in het dorp hem kende. Mijn vader was ook mijn beste maatje. Hij was lief, gevoelig en ontzettend trots op mij.
Vóór mij kregen mijn vader en moeder twee zoons, van wie de tweede maar een dag heeft geleefd. Daarna werd al duidelijk hoe mijn vader zulke moeilijke dingen verwerkte. Hij lachte zijn problemen weg en zocht de gezelligheid op, zodat hij er niet over na hoefde denken.”
“In 2001 werkte mijn vader bij een tankstation en op 8 november dat jaar ruilde hij zijn dienst met een collega; een warme man die ook een vriend van mijn vader was. Mijn vader wilde graag vrij, omdat hij mijn verjaardag, van een dag later, wilde voorbereiden. Die 8e november overvielen twee mannen het tankstation en staken ze de man die voor mijn vader aan het werk was neer. Hij overleed aan zijn verwondingen.
Ik was net zeven jaar, maar merkte toen al dat de gebeurtenis grote impact had. Op de nabestaanden, op de stad en op mijn vader. Hij had een enorm schuldgevoel. ‘Had ik de dienst maar nooit geruild’, ‘Ik had daar moeten staan’, ‘Ik had vermoord moeten worden’, bleef hij herhalen.”
“Mijn vader hield altijd al van een drankje, maar na de moord dronk hij niet meer alleen voor de gezelligheid. Het werd een verdovingsmiddel voor zijn emoties. Mijn moeder zag hoe het van kwaad tot erger ging en wilde dat mijn vader hulp zocht. Hij is toen een week opgenomen.
Ik wist dat mijn vader dronk en dat hij opgenomen werd, maar ik had geen idee wat het echt inhield. Hij had geen kwade dronk en was voor mij nog steeds die lieve vader. Mijn moeder zag echter wel dat hij niet meer voor mij kon zorgen.”
Lees ook
Bonnie St. Claire openhartig over alcoholverslaving: ‘Ik stond op met een wijntje’
“Hoe het precies is gegaan weet ik niet, maar zoals ik het begreep, constateerden ze in de verslavingszorg dat mijn vader niet geholpen kon worden. Hij kwam weer thuis, waardoor de sfeer steeds slechter werd. Mijn ouders zijn altijd bij elkaar gebleven, maar vanaf ongeveer 2003 ‘vluchtte’ mijn vader voor mijn moeder. Zodra zij thuiskwam, ging hij weg. Niemand wist waar hij dan heen ging. Hij sliep anderhalf jaar in zijn auto.
Mijn vader vertelde me weleens dat het moeilijk voor hem was en waar en hoe hij er een einde aan zou maken. Achteraf gezien was dat heel heftig, maar ik bleef zijn liefde voelen en genoot van het samenzijn. Ook bleef mijn vader altijd werken, waardoor ik het idee had dat het allemaal meeviel en het wel goed zou komen.”
“Op 20 augustus 2005 kwam het omslagpunt. Die dag veroorzaakte mijn vader als autobestuurder een ongeluk. Gelukkig geen ernstig ongeluk, maar er kwam wel politie bij kijken en die constateerde dat mijn vader dronken was. Hij mocht naar huis, maar zijn rijbewijs werd ingenomen en hij moest later voorkomen.
Toen mijn moeder en ik thuiskwamen, was mijn vader alweer weg. ‘Papa is vanavond dood’, zei ik nog. De volgende dag bleek dat hij niet op zijn werk was gekomen. Een paar uur later werd mijn vader gevonden. Hij was op 41-jarige leeftijd overleden door zelfdoding, vlakbij de plek waar zijn collega vier jaar daarvoor overleed.”
Heb jij zelfmoordgedachten? Neem contact op met de hulplijn voor zelfmoordpreventie. Bel 113 (normale belkosten) of 0800-0133 (gratis) of chat via 113.nl.
Lees ook
Sylvia’s zoon (17) overleed onverwacht door zelfdoding: ‘We weten helemaal niets’
“Het was natuurlijk een klap, maar ik was emotioneel sterk. Ik wilde direct verder met het leven en ben de dag erna gewoon naar school gegaan. Toch is het zeker niet makkelijk geweest. Ik ontwikkelde een paniekstoornis en mijn moeder had veel angst over of we het als gezin wel zouden redden. Financieel, maar ook wat betreft haar zorg voor mijn broer en mij.
Als er één ding is dat ik van de dood van mijn vader heb geleerd, is het dat alcohol meer kapot maakt dan je lief is. Omdat ik zo op mijn vader lijk, ben ik altijd bang dat ik ook gedachten over zelfdoding krijg. Ik drink wel gewoon voor de gezelligheid, maar spreek mezelf toe als ik op een doordeweekse avond zin heb in een wijntje. Ik wil echt voorkomen dat het voor mij een middel wordt om te verdoven.”
Deel van de rouwkaart.
“Zonder er te diep op in te gaan, hebben de gebeurtenissen nog steeds grote gevolgen voor ons gezin. Die ene avond in 2001 heeft zoveel levens kapot gemaakt. De daders zijn veroordeeld, maar de ‘waarom’-vraag blijft. Ik voel zoveel onbegrip. Als ik de moordenaars zou zien, zou ik niet weten waar ik het zoeken moest.
Ikzelf ben het afgelopen jaar gegroeid in mijn zelfvertrouwen. Ik heb een mooi huis, een goede relatie en naast mijn werk volg ik een HBO-studie. Ik ben helemaal niet gelovig, maar ergens voel ik dat mijn vader nog steeds trots op me is.
Ik ben nooit boos geworden op mijn vader. Dat hij zijn leven beëindigde, zegt niet dat zijn liefde voor mij beëindigd was. Er is iets gestopt, maar er gaat ook iets door. Het is jammer dat ik altijd last zal houden van die paniekstoornis, maar ik zie mijn toekomst rooskleurig in. Mijn leven heeft ook waarde. En doordat ik zoveel op mijn vader lijk, zal er met mij ook een deel van hem doorleven.”
Heb jij zelfmoordgedachten? Neem contact op met de hulplijn voor zelfmoordpreventie. Bel 113 (normale belkosten) of 0800-0133 (gratis) of chat via 113.nl.
Lees ook
Sanne (26) helpt depressieve jongeren na zelfdoding vriend: ‘Hij was totaal niet somber’
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
