Mama

De dagen nadat mijn mama overleden was, liep ik in haar huis rond. Ik raakte al haar spulletjes aan, op de één of andere manier voelde dit vreemd. De spullen leken niet meer van haar. Ik keek ook in haar kledingkast. Daar rook ik haar nog: mama.

Hoe ze rook?

Hoe ze rook? Altijd naar lente, een zachte bloemengeur. Ik neem haar kleding in mijn armen en druk ze tegen me aan. Het is net alsof ik de warmte nog voel.

Lees ook
Ruby’s vader (39) ontnam zichzelf het leven: ‘Waaróm, papa?’

Stil in huis

Ondertussen is het huis stil, bijna vreemd. De klok tikt alsof er niets is veranderd. En ik kijk naar de deur. Iets in mij verwacht dat ze ieder moment binnen zal komen. En dat we samen zullen dansen, zo blij met elkaar. Maar er gebeurt niets en ik zit er al uren. Om het uur speelt de grote klok haar lied en ik ril ervan.

Klein houten potje

Na uren zo stil gewacht te hebben, op iets wat nooit meer zal komen, valt mijn oog op een klein houten potje. Dit potje heb ik eens voor haar meegenomen uit Spanje. Ik neem het in mijn hand en doe het dekseltje open. Er zit een klein opgevouwen briefje in.

Haar woorden

Voorzichtig vouw ik ik het briefje open. Als ik om me heen kijk, voelt het alsof ze er is. Met ingehouden adem lees ik haar woorden. ‘Op deze zonnige dag wil ik jullie zeggen hoeveel ik van jullie houd!’

Lees ook
Louises vader (58) overleed aan uitgezaaide longkanker: ‘Je kon niet meer’

Altijd bewaard

Ik heb mijn eigen woorden voor je opgeschreven in een gedichtenbundel. Eén exemplaar heb ik naar het archief van de koninklijke bibliotheek gestuurd. Dan blijven mijn woorden aan jou altijd bewaard, want je bent niet weggegaan.

Je bent niet weggegaan
Ik heb het niet gezien
Ik ben je niet verloren
Je bent opnieuw geboren
In mij

Monumentje

Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.