In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Roy zijn vrouw Simone, zijn trots.
Geschreven door Roy Oonk ter nagedachtenis aan zijn vrouw Simone Oonk-Wekking (22-08-1965 – 15-08-2014).
Ik leerde Simone kennen eind 1991. Ze had mij gespot in een uitgaansgelegenheid en ze kende me al omdat ze me al eens vaker had zien lopen in het dorp waar ik woonde. Ze liep langs, zocht mijn aandacht, maar liep door.
Later zag ik haar weer bij het ophalen van de jassen. Ze ging nog een patatje eten. Ik zei tegen haar dat ik haar daar wel versieren zou (stoere uitspraak van iemand die echt geen ladies man was). Maar het ging goed. Ze was met een collega en haar vriend in de snackbar en ik sprak haar aan. Ik liep met haar naar de auto van haar collega. Daar zoenden we.
We bleven elkaar zien en de relatie groeide. Zij was het mooiste publiek voor mijn idiote grappen. Als ik bijvoorbeeld achter haar liep, kon ze aan mijn lopen al horen dat ik iets geks deed. Daar moesten we dan weer om lachen.
Na ongeveer driekwart jaar ging ik bij haar inwonen, een dorp verderop. Ik verliet mijn geboortedorp om bij haar in te trekken. Later zijn we nog twee keer verhuisd. Het laatste was een koophuis, onze trots.
Esther herdenkt haar moeder Margriet: 'Ik ga nog lang niet dood, zei ze'
Simone was een bijzondere vrouw. Ze was onzeker, maar dat werd met de jaren steeds beter. Ze had een eigen stijl qua kleding, niet alledaags. Ik kende haar al een aantal jaar toen ze de eerste spijkerbroek kocht sinds jaren.
Ze wist altijd precies wat ze wilde dragen. Ze zocht het uit op het rek en paste bijna nooit een kledingstuk. Ze combineerde van alles en door de jaren heen ontwikkelden zich diverse stijlen die kwamen en weer gingen.
Niemand zal ontkennen dat Simone er altijd mooi bij liep. Haar haren, haar nagels en haar kleding tot in elk detail verzorgd. Voor mij een genot om naar te kijken. Mijn trots.
Helaas hebben we geen kinderen, een zwarte periode in onze relatie. Ondanks drie pogingen met ivf (in-vitrofertilisatie, red.) kwam onze droom niet uit. Wij hebben het een plek gegeven, maar nooit geaccepteerd. Simone had er heel veel moeite mee. Ze wilde graag moeder worden, maar het was ons niet gegeven. Wij groeiden wel dichter tot elkaar.
Ik heb aan haar te danken dat ik de persoon ben die ik nu ben. Het waren mooie jaren met af en toe ook diepe dalen. Maar samen kwamen we er altijd doorheen. Vaak gepaard met veel humor. Meestal konden wij de humor vinden in kleine eenvoudige dingen.
Simone is overleden aan de gevolgen van darmkanker. Het duurde heel lang voordat het vastgesteld was (enkele maanden). Maar nadat het eenmaal geconstateerd was, op een donderdag, is ze een week daarna op vrijdag al overleden. En dan zeggen ze dat de wereld instort. Die dag is mijn wereld ingestort.
Het grote verdriet omdat ze er ineens niet meer was, is met geen pen te beschrijven. Ze was mijn grote steun en toeverlaat. ‘Een mooi stel’, zoals enkelen schreven. Wij hebben elkaar gevormd in de 23 jaar dat we elkaar kenden.
Toch pak je na een periode van rouw langzamerhand je leven weer op. Je probeert weer te genieten van de kleine dingen die op je pad komen. We zijn nu zo’n zeven jaar verder en ik mis haar nog elke dag.
Louise herdenkt haar beste vriendin Jacqueline: '25 jaar maatjes en voor 50 jaar eruit gehaald'
