In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Monique herdenkt deze week haar vader Joop, die overleed aan een hersentumor.
Geschreven door Monique, ter nagedachtenis aan Joop (1937 – 2002).
Monique herdenkt vader Joop: 'Je was een levensgenieter in elk opzicht'
Mijn vader
Jij: mijn zorgzame en betrokken vader, een levensgenieter en perfectionist in elk opzicht. De perfectie die jij in het dagelijks leven niet kon vinden, vond je in de schoonheid van de natuur, jouw liefde voor dieren, en in antiek, boeken, schilderijen en klassieke muziek. De charmante, sympathieke, trotse, sportieve en creatieve vader. Iemand die altijd op zoek was naar het goede in iedereen.
Na veertig trouwe dienstjaren als technisch tekenaar en planner werd het tijd om te genieten. Jouw droom, een huis in het buitenland, kwam uit. Een idyllisch vakantiehuis in de bergen van Noord-Spanje. Maar door pech en gezondheidsproblemen ging jouw droom al snel op in rook. Je was vaak verward en de gewone dagelijkse dingen lukten je niet meer.
Tumor
Het moment van de waarheid kwam op 12 april 2002. Ik hoor nog steeds mijn moeders woorden: “Een agressieve hersentumor met de diagnose van drie, hooguit zes maanden.” Het enige wat door mijn hoofd ging: nee, dat kan niet. Een aantal maanden geleden was je nog gezond verklaard. De wereld leek even stil te staan.
De tumor drukte op al jouw vitale hersenfuncties. Een operatie, naast bestralingen zou jouw laatste levensfase wat draaglijker kunnen maken. Opvallend was de gelatenheid waarmee je alle medische behandelingen onderging, wat in contrast stond met jouw eerdere houding. Of je dit alles hebt kunnen begrijpen, zal ik nooit weten.
Lees ook
Sacha herdenkt vader Klaas: ‘Dankzij jou besloot ik dat ik weer zou lopen’
Afscheid
Het werd tijd om beslissingen te nemen. In het ziekenhuis was je uitbehandeld. Je ging erg achteruit – zowel mentaal als fysiek – en een gesprek was al niet meer mogelijk. Met alle hulp hebben we je voor de laatste weken mee naar huis kunnen nemen, terug in je vertrouwde omgeving rondom je dierbaren. Je vond het fijn als ik voor je zorgde en noemde mij ‘jouw meisje’. Je was dol op je kleinkinderen en genoot als we je meenamen naar het dierenpark, waar jij dan zachtjes begon te zingen.
Het moment was daar. We moesten je laten gaan op 13 augustus 2002, in het bijzijn van jouw dierbaren. De pijn was niet te bevatten. Dagen kropen voorbij. Het leven ging door, de kinderen moesten weer naar school.
Lees ook
Cindy herdenkt dochter Iza: ‘Je zou niet oud worden’
Ik mis je
Regelmatig kom ik naar jouw vredige rustplaats onder die enorme beukenboom. Dan steek ik een kaars voor je aan en haal ik met pijn in mijn hart dierbare herinneringen op. Maar achter tranen van verdriet schuilt de glimlach van een herinnering. Als ik ’s avonds naar buiten kijk, zie ik telkens diezelfde mooie stralende ster. Ik voel, of misschien wil ik wel dat jij het bent, papa. Je wordt gemist, ik hou van jou.
