Na een zomer sukkelen met haar gezondheid ging mijn moeder tóch maar weer eens langs de huisarts. De uitslag kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ze had uitgezaaide alvleesklierkanker. Een behandeling was al niet meer mogelijk. We hadden nog maar vier weken om afscheid te nemen.

De laatste vier weken van haar leven heb ik ervaren als één van de intenste, maar ook kostbaarste weken uit mijn leven. Mijn lieve moeder. Terwijl iedereen in totale paniek was, was zij de rust zelve. Ze was onze rots in de branding. Zelfs de praktische zaken, zoals mijn vader een spoedcursus koken geven tot het organiseren van haar eigen begrafenis.

We vierden in deze laatste weken haar allerlaatste verjaardag. Ze werd 59 jaar. Een dag met dubbele gevoelens. Dankbaar dat we dit nog één keer samen mochten vieren, maar ik kreeg met moeite het verjaardagstaartje naar binnen.

Doorgaans was zij degene die voor ons zorgde. Als kraamverzorgster was ze daar continu mee bezig. Maar haar lichaam kon niet meer. Nu waren de rollen omgedraaid. Ik nam zorgverlof op, waardoor we samen extra tijd hadden. Nog een laatste keer naar de schoonheidssalon. Met moeite kregen we haar op de behandelstoel. Het was een hele onderneming, maar wat genoot ze van deze kostbare momenten.

Die laatste zondag was ze nauwelijks meer aanspreekbaar. We zaten met ons vijven om haar heen toen ze onverwachts haar ogen opende en contact zocht. Het was zover, tijd om voorgoed afscheid te nemen. De pijn was ondraaglijk en ze verlangde naar rust. Ik heb gezegd dat het goed was, ze mocht gaan.

En nu, drie jaar later, ben ik zelf moeder geworden en staat mijn zusje op het punt te bevallen van haar eerste kindje. Wij hebben dit zonder onze moeder moeten ervaren. Met al onze vragen konden wij nu niet bij haar terecht. Haar wens om oma te worden is nooit in vervulling gegaan. Er zijn nog vaak momenten dat ik haar enorm mis. Ik had bijvoorbeeld nooit gedacht dat ik haar ‘goedbedoelde adviezen’ zo zou gaan missen.

Maar ik merk dat mijn zusje en ik steeds meer op onze moeder gaan lijken. En ook mijn zoontje van één jaar oud heeft soms een bepaalde blik in zijn ogen. Dezelfde blik als die zijn oma had. Op onverwachte momenten komt hij aanlopen met de foto van oma Ida in zijn handen. Hij geeft haar dan een enorme smakkerd en speelt vervolgens weer vrolijk verder.

Wat zou ze trots op ons zijn geweest. Denkende aan mijn moeder voel ik mij voornamelijk dankbaar. Dankbaar voor wie ze was en wat ze voor ons heeft betekend.