In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. In dit monumentje herdenkt Karin de liefde van haar leven Kees, die is overleden aan pancreatitis.
Geschreven door Karin van de Ven ter nagedachtenis aan de liefde van haar leven Kees (20-11-1958 – 08-11-2017).
Hij was de liefde van mijn leven en dat zal ook altijd zo blijven. We ontmoetten elkaar in het najaar van 2011, toen ik net vierenveertig jaar was geworden.
Exact de leeftijd waarop zijn vrouw, vierenhalf jaar eerder, was overleden aan de gevolgen van borstkanker. Hij was bijna drieënvijftig toen we elkaar leerden kennen. Een zorgzame vader van drie adolescente kinderen die het merendeel van de tijd nog bij hem thuis woonden. Mijn zoons hadden de puberleeftijd en woonden de helft van de week bij mij en de andere helft bij hun vader.
Heel snel wisten Kees en ik zeker dat we samen oud wilden worden. We wilden niets liever. Kees was er zelf van overtuigd dat hij minstens negentig jaar zou worden, naar het voorbeeld van zijn ouders. De toekomst lachte ons toe. Dat optimisme vond ik bewonderenswaardig, want hij wist immers als geen ander dat de toekomst onvoorspelbaar was. Want zo is het leven. Niet maakbaar, maar het overkomt je.
Ons was zes jaar en één maand samen gegund. Kees werd op een zaterdagmorgen opgenomen in het ziekenhuis met hevige buikpijn. Hij overleed na een gevecht van ruim drie weken aan de gevolgen van pancreatitis. Verbijsterd, verbolgen en intens verdrietig waren we. Het voelde zo oneerlijk. Waarom juist hij? Dat is ongetwijfeld de vraag die opborrelt bij iedereen die een geliefde verliest en tevens een vraag waarop we nooit antwoord zullen krijgen.
Kees, degene die écht zou begrijpen hoe ik me voelde, die mijn gedachten kon lezen en mijn gevoelens begreep, kon ik het niet meer vragen. Hoe moest ik verder, nu alle toekomstdromen waren vervlogen?
Het blijft een onwerkelijke gebeurtenis, want het onherroepelijke van de dood is haast niet te bevatten. Toch voel ik intuïtief nog altijd zijn invloed, zoals in de eerste dagen na zijn overlijden toen ik met de kinderen samen een tekst voor de rouwkaart uitzocht.
Ineens herinnerde ik me een prachtig liedje dat ik eerder had gehoord. Dat had ik Kees willen laten horen als hij weer beter zou zijn, dus had ik de songtekst gefotografeerd. Nu lazen de kinderen de tekst die ik hem nooit meer had kunnen voorlezen. Ze vonden het perfect voor de kaart.
De volgende dag hoorde ik dat het geen toeval was dat ik juist dit liedje hadden gekozen. Kees’ jongste dochter belde me om me te vertellen dat Kees’ broer bij het zien van de tekst op de kaart in tranen was uitgebarsten. Het was de songtekst van het liedje waarnaar zij als drie tienerbroers zo vaak samen hadden geluisterd tijdens een vakantie met hun ouders aan het Gardameer. Nu prijkte de tekst op de rouwkaart van zijn grote broer. Kees was verrukt geweest van het lied: Time in a bottle.
Onbewust denk ik nog steeds bij belangrijk nieuws dat ik het aan Kees moet vertellen, moet laten zien, of laten horen als hij er weer is. Alsof zijn afwezigheid slechts tijdelijk is en ik hem niet al meer dan drie jaar moet missen.
Karin heeft haar rouwreis ook opgenomen in haar verhalenbundel ‘Overlee(f)d’ die ze inmiddels heeft uitgebracht.
Marjet herdenkt haar moeder Jet: 'Ik heb nooit geweten dat rouwen zo rauw zou zijn'
