In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. In dit monumentje herdenken Judith (42) en Indy (15) hun vriendin en moeder Raja, die vermoord werd door haar ex.
Ter nagedachtenis aan Raja Draaisma, 1979 – 2015.
Judith: “Ik leerde Raja op mijn zestiende kennen door onze gezamenlijke passie voor paarden. We zaten intern bij een hippische opleiding en zij sliep in de kamer naast me. We waren meiden uit de stad en trokken al snel naar elkaar toe, daar op het boerse platteland. Deze enorme klik zorgde ervoor dat we binnen no time kamergenootjes waren.
We brachten eindeloos veel tijd met elkaar door, deden alles samen. Raja kocht op een gegeven moment zelfs een paard van mijn tante. Vakanties deden we ook vaak samen, ze was gek op gezelligheid en een goed strand. Als we gingen stappen had ze altijd sjans van alle mannen, echt om jaloers op te worden.
Raja was een opmerkelijk mooie meid, ze hoefde zich eigenlijk nooit op te maken of ‘haar best’ te doen. Als ze ergens binnen kwam trok ze meteen de aandacht met die stralende ogen en mega mooie glimlach. Ze was gewoon niet te missen, echt prachtig.”
Judith: “Haar liefde voor feestjes is altijd blijven hangen. Ze wilde het liefst zoveel mogelijk gezelligheid, vrienden en lekker eten om zich heen. Even geen zorgen maken over het leven, lekker ontspannen. Want op werk- en liefdesgebied was Raja vaak zoekende. Ze wilde zich met volle honderd procent inzetten, maar wist lange tijd niet goed voor wát of wie.
Daar kwam natuurlijk verandering in toen ze Indy kreeg. Ze was gek op haar dochter en droeg, na een paar jaar, ook de paardenliefde over. Zette ze Indy op een Shetlander en filmde ze dat, daar ze kon enorm van genieten. Hoe ouder ze werd, hoe vaker ze samen in de stal te vinden waren.”
Indy: “Ik vind dat nog steeds heel erg leuk, ook omdat het me helpt mijn gedachten op nul te zetten. ’s Avonds als ik in bed lig mis ik mijn moeder het meest, omdat ik dan stil lig en tijd heb om na te denken. Maar als ik met paarden bezig ben, hoef ik even nergens anders mee bezig te zijn. Daar heb ik soms wel behoefte aan.”
Judith: “Raja en Indy waren samen een eenheid, ze konden lezen en schrijven met elkaar. Die band was zo bijzonder. Ik weet nog dat ze samen een keer zaten te kletsen over mannen, en dat Indy – toen acht jaar oud hè – tegen haar moeder zei: ‘Joh mam, wij hebben toch geen man nodig? Wij redden het wel met zijn tweetjes’. Dat geeft wel aan hoe hecht ze waren.”
Indy: “Ik weet niet alles meer omdat ik nog zo jong was, maar ik wist wél dat de band met mijn moeder bijzonder was. Ik durfde haar alles te vertellen. En we konden ook altijd heel veel lachen samen. Mama hield van slechte grappen, lompe humor. En in de auto zongen we altijd samen, waar we ook naartoe gingen. Keihard meezingen met Adele.”
Judith: “Raja had in de laatste maanden van haar leven de zaakjes goed voor elkaar, ze had eindelijk haar weg gevonden. Een fijn huis, succes als nagelstyliste en haar prachtige dochter. Ik had haar zoveel meer tijd gegund om van die rust te genieten, samen met Indy.”
Indy: “Wat ik hoop dat mensen onthouden over mijn moeder? Dat ze heel lief was.”
In LINDA.211 ‘CRIME’ doen drie nabestaanden van femicide slachtoffers hun verhaal, waaronder Judith. Lees hier meer over dit onderwerp.
Heb jij hulp nodig wegens een onveilige thuissituatie? Bel 112 bij direct gevaar. In andere gevallen kun je contact opnemen met Veilig Thuis via 0800 – 2000.
Judith verloor haar vriendin Raja aan femicide: 'Voor de deur van haar huis maakte hij haar af'
