In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Iris haar zoon Delano, met wie ze altijd om de kleinste dingen kon lachen.
Geschreven door Iris Rotteveel-Slobben ter nagedachtenis aan haar zoon Delano Rotteveel (23-06-2001 – 04-07-2019).
Ik vind het moeilijk dat ik over ‘mijn overleden persoon’ ga schrijven, omdat ik niet (nee, ‘nog steeds’ niet) kan accepteren dat hij ons daadwerkelijk ontnomen is. Mijn kind, mijn allerliefste ‘perZoon’: Delano, onze D.D. Zo heb je een 1.93 meter lange boom van een gozer en zo, poef, is hij weg. Dat is onmogelijk te bevatten.
Op dertienjarige leeftijd werd onze sportieve Delano ineens ziek: leukemie. De minst erge variant. Na een slopende behandeling van drie jaar zou het genoeg zijn. Na alle ontberingen op fysiek, psychisch en sociaal gebied was hij op zijn zestiende eindelijk klaar. Maar binnen een half jaar kwam de ziekte terug. Om een lang en mensonterend verhaal kort te houden; Delano is nog net achttien jaar geworden. Toen overleed hij aan transplantatieziekte. (afstoting door het lichaam, red.)
Vijf jaar heeft hij gevochten als de sterkste leeuw. De artsen vertelden dat hij het zo lang heeft volgehouden, puur op wilskracht. En hij hield zich altijd groot. Buiten het ziekenhuis wilde hij niet als patiënt gezien worden, dus deed hij altijd alsof er niets aan de hand was. Met als nadeel dat er weinig rekening met hem gehouden werd. Maar zo wilde hij het.
Ik heb achttien jaar aan herinneringen. Voornamelijk van samen lachen. Bijna elke avond als D.D. zijn tanden moest poetsen, riep hij me: “Mam, kom eens.” “Nee, ik ga slapen.” “Héél even maar.”
En voor ik het wist, gierden we het uit in de badkamer. Om iets wat hij meegemaakt had, of om een Youtube-video. We verzonnen er dan samen allemaal onzinnige dingen bij, waar we de slappe lach van kregen. Wat onze slapende huisgenoten over het algemeen iets minder waardeerden.
Ook in het ziekenhuis werd hij geroemd om zijn vrolijkheid en doorzettingsvermogen. In al die jaren heb ik hem niet één keer horen klagen. Wel heeft Delano een keer gevraagd: “Mam, waarom gebeurt dit allemaal?” Mijn hart brak. Ik zei dat hij er uiteindelijk sterker uit zou komen en meer dan wie dan ook zou genieten van het leven. Dat is helaas een grove leugen gebleken.
Diana herdenkt haar broer Marc: 'Hij was te lief voor deze wereld, maar veel te streng voor zichzelf'
Tussen de pijn, verdriet en angst door, hebben we toch ook hier samen kunnen lachen. Gewoon, door kleine dingetjes. Voorbeeldje: toen hij veertien was, door alle behandelingen in een rolstoel zat en wij met kerst in het AMC verbleven, moest ik hem naar een andere afdeling rijden.
Toen we langs een koor liepen, dat amechtig kerstliedjes stond te zingen, ging D.D. wild in zijn rolstoel headbangen. Dit werkte enorm op mijn lachspieren. Ja, we hadden dezelfde gare humor. Schrijnend als de situatie eigenlijk was, maakte D.D. het voor mij op deze manier draaglijk.
Of, toen we in het Maxima ziekenhuis verbleven, zei hij: “Mam, kom fietsen op deze driewielertjes.” Dus ik stapte er ook op en wurmde me dubbelgevouwen onder een tunneltje door. Toen ik daar uitkwam, was ik D.D. kwijt. Ik fietste zoekend rond, me toch wat generend onder de misprijzende blikken van voorbijgangers. Tot het me ineens begon te dagen. Ik beende terug naar D.D.’s kamer. En daar zat hij hoor, me breeduit toegrijnzend vanuit zijn bed.
Delano was enorm empathisch. Als je ergens mee zat, luisterde hij altijd. Hij dacht mee en gaf goede raad. Of, als hij geen zin had, stak hij de draak met je. Zo maakte hij je hoe dan ook aan het lachen. Ik mis zijn lach. En het gevoel dat hij me gaf. Zijn liefde.
Toch heeft Delano me de afgelopen twee jaar onweerlegbaar getoond dat zijn liefde er nog steeds is door talrijke ‘onverklaarbare’ tekens te geven. Daar kan ik inmiddels een boek over schrijven. En dat is wat me op de been houdt. De liefde en de humor in zijn tekens.
Valéry herdenkt haar vader John: 'Zijn laatste woorden naar mij waren: 'Tot morgen, meisje''
