Weg roze wolk

Op 5 september 2017 waren we nog maar net twee jaar getrouwd en onze dochter was nog geen drie maanden oud. Hilde was net vierendertig geworden en toen kregen we te horen dat ze ongeneeslijk ziek was. Tijdens de zwangerschap voelde Hilde wat in haar borst. “Dat kunnen best opgezwollen melkklieren zijn”, was de verklaring van de huisarts. In de laatste week van het zwangerschapsverlof zijn we toch naar het ziekenhuis gegaan, om uit te sluiten dat het iets ernstigs zou zijn.

Geen genezing mogelijk

Toen ik de uitslag op het scherm zag, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Uitgezaaide borstkanker en geen kans op genezing. Het paste zó niet in Hildes plan. In ons plan. De boodschap van de oncoloog was duidelijk: “We gaan er het beste van maken”. Er volgde een hormoontherapie, chemo’s en zelfs immuuntherapie. Niets gaf het gewenste resultaat, niets remde de ziekte ook zelfs maar een klein beetje af.

Bewust leven

We hebben zo goed als mogelijk ons leventje geleid als jong gezin. Wij hebben niets voor de laatste keer gedaan, maar wel heel bewust geleefd en beleefd. Dit hebben wij kunnen doen met de steun van onze familie, vrienden, werkgever en artsen. Eigenlijk ging het best goed. Hilde voelde zich sterk. Vol vertrouwen ging ze iedere (nieuwe) behandeling aan, iedere tegenslag werd met rechte rug verwerkt. Opgeven is nooit een optie geweest, Hilde zou dit vijfentwintig jaar volhouden en anders zou zij de eerste zijn bij wie kanker chronisch kon zijn.

Laatste Moederdag

Maar op Moederdag ging het mis. Ineens was Hilde al haar energie kwijt. Voor het eerst zag ik haar als patiënt. Twee weken later, op 27 mei 2018, na de fantastische verzorging in het Spaarne Ziekenhuis, nam de wind Hilde mee.

Genieten

Hilde was zo’n lieve, mooie vrouw. Ze stond altijd klaar om iemand te helpen. Maar ze was ook heel nuchter. Ze zei: “Het is zoals het is”. Haar wil om te leven heeft mij, zeker in de laatste maanden, gesterkt en geleerd hoe ik verder moet gaan. Hilde en ik konden genieten van de kleinste dingen in het leven. We hebben samen een heel rijk leven gehad. Daar ben ik haar dankbaar voor.

‘Ik hou van jou’

Hilde’s laatste woorden waren: “Slaap zacht moppie, ik hou van jou, zielsveel.” Deze woorden zeg ik nu iedere dag tegen onze dochter Rosalie.

Monumentje

Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.