In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenken Anneke en Johan Veerman hun dochter Eva, die slachtoffer werd van femicide. Haar partner Jordan vermoordde haar.
Ter nagedachtenis aan Eva Veerman, 1992 – 2021.
Anneke: “Als kind was Eva enorm ondeugend en voor de duvel niet bang. Op vakantie sprong ze als tienjarig guppy van de hoogste kliffen af, ze gaf de oudere garde het nakijken. Ze wilde alles proberen, de wereld was voor haar een groot, mooi avontuur. Ze vertrouwde mensen en geloofde in hun goedheid, omdat ze zelf zo in elkaar zat.
Het was een heerlijk kind dat opgroeide tot een prachtige, lieve vrouw. Soms was ze wat te naïef. Ze zag nergens kwaad in. Dat kon mij als moeder soms op de zenuwen werken, maar het maakte van haar vooral een vrolijke flierefluiter. Ze werkte in een vishandel en was daar de favoriet van velen. Altijd een stralende lach en luisterend oor. Toen klanten hoorden dat ze overleden was, stonden ze aan de toonbank te huilen. De hoeveelheid bloemen die we naderhand kregen, ongekend.”
Johan: “Eva kon overal om lachen, ook zeker om zichzelf. Met een borrel op zaten we regelmatig te brullen van het lachen, ze had mijn gevoel voor humor. Ze hield wel van een beetje gekkigheid, onverwachte dingen doen. Echt, ze zou een zaal vol mensen urenlang kunnen vermaken. Haar schaterlach is een van de dingen die ik het meeste mis.”
Anneke: “En haar stroom aan berichtjes. Soms begon het al om 6.30 uur met ‘Hey mam, lekker geslapen?’. Mijn telefoon ging vroeger de hele dag door, nu is het stil. Dat vind ik verschrikkelijk. Geen weekendjes weg meer, of kopjes koffie meer op haar balkon. Die dagelijkse dingen mis ik zó erg.”
Eva met familiehond Toshi:
Johan: “Eva werkte fulltime, maar ontwikkelde daarnaast een grote passie voor bikini fitness. Ze sportte altijd al, maar nog niet ‘serieus’. Via via leerde ze een goede coach kennen en met hem stortte ze zich op haar ontwikkeling. Vond ik fantastisch, want ik deed vroeger ook wedstrijden. In het begin trainden we samen en legde ik van alles aan haar uit, maar ze pikte het enorm snel op – ik was al snel overbodig. Ze trainde echt kei- en keihard. Ik werd soms al moe als ik naar haar luisterde.”
“Eva combineerde fulltime werken met trainen voor deze wedstrijden én een sociaal leven. Waar ze die energie vandaan haalde, weet ik nog steeds niet. Het was pure drive, echt uniek. Een ruwe diamant. Ze eindigde hoog bij een aantal wedstrijden, maar toen kwam corona. Ze wilde daarna gaan meedoen op Europees niveau, maar voordat ze kon beginnen is ze vermoord.”
Eva bij een wedstrijd:
Anneke: “Naast deze wedstrijden had ze nog zoveel toekomstdromen. Een huis kopen bijvoorbeeld, en personal trainer worden. De eerste diploma’s waren al binnen. Misschien wilde ze zelfs ooit een sportschooltje beginnen voor kinderen, dat vond ze prachtig. Ook omdat ze zelf heel graag kinderen wilde, dat verlangen zat al een tijdje in haar. Ze wilde nog zoveel. We missen haar in álles, elke dag.”
Johan: “Maar we zijn ook zo ontzettend trots op wie ze was. Haar drive bij de wedstrijden, haar behulpzame en liefhebbende karakter. Altijd opgewekt. Altijd knuffels uitdelen. Ze was zo bijzonder, ik kan er niet eens de juiste woorden aan geven.”
In LINDA.211 ‘CRIME’ doen drie nabestaanden van femicide slachtoffers hun verhaal, waaronder Anneke. Lees hier meer over dit onderwerp.
Heb jij hulp nodig omdat je wordt bedreigd? Bel 112 bij direct gevaar. In andere gevallen kun je contact opnemen met Veilig Thuis via 0800 – 2000.
Anneke's dochter werd vermoord: 'Terwijl ik een film keek, vocht zij voor haar leven'
