In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Elise haar opa Johan, die zijn gulle lach nooit zal vergeten.
Geschreven door Elise Engel ter nagedachtenis aan haar opa Johan Engel (29-04-1928 – 19-10-2021).
Opa had een mooie leeftijd. Hij was 93, en nog altijd goed gezond. Hij wandelde dagelijks met zijn hondje Bobbie, reed auto en ging trouw elke week naar de kegelclub. Tot de laatste maanden. Hij kreeg telkens meer klachten, maar hij werd door de huisarts afgewimpeld. Ze zeiden dat zijn klachten slechts ouderdom waren en ze niks voor hem konden betekenen. Mijn opa kreeg na zijn bezoek zelfs een euthanasie-folder mee van de assistente. Daar stond hij dan, 93 jaar. Alleen en in tranen buiten, na het bezoek aan de huisarts.
Maanden later werd hij opgenomen in het ziekenhuis met een longontsteking, wat uiteindelijk longvlieskanker bleek te zijn. Door de antibiotica knapte hij gelukkig op en werd hij weer een beetje zoals hij was. Hij maakte grappen, at weer goed en had zelfs weer zin een biertje… Maar omdat het verslikkingsgevaar groter werd, mocht hij dit niet meer.
Hij werd steeds zwakker omdat hij minder binnenkreeg. Opa was niet opa meer en sliep veel. Hoe kan dat? Een week geleden liep hij nog achter zijn rollator, en nu? Nu kan hij zijn bed niet meer uit.
Op maandag 18 oktober werden we gebeld door het ziekenhuis dat het nu écht niet goed ging. We gingen naar hem toe en hij is die hele nacht geen seconde alleen geweest. We hebben alles kunnen zeggen wat we wilden. Hij heeft toen zijn laatste adem uitgeblazen op 19 oktober om tien over half vier ’s middags. Twee dagen voor mijn verjaardag.
Karin herdenkt haar grote liefde Kees: 'Hoe moest ik verder, nu alle toekomstdromen waren vervlogen?'
Een van de mooiste herinneringen die ik met hem heb, is dan ook dat hij elke verjaardag trouw voor mij zong: ‘Lang zal je leven’. Natuurlijk zong hij dat uit volle borst, behalve dit jaar. Iets wat ik zo heb gemist. Ook met oud & nieuw zongen we liedjes. Duitse muziek was zijn favoriet en dan dansten we de polonaise met de familie. Het werd een echte traditie met heel veel liefde, gelach en een glaasje champagne. Die mocht niet ontbreken.
Mijn opa was mijn alles. Hij heeft vroeger zoveel meegemaakt, maar klagen deed hij nooit. Hij deed alles voor anderen en bovenal zijn naasten. Opa was 93 en zou dit jaar in december ook 64 jaar getrouwd zijn met mijn oma. Ze waren al 71 jaar samen. Wat een lange tijd, hè? Ze woonden nog zelfstandig en waren nog steeds zo gelukkig.
De donkere tijden komen eraan, en ik wist niet dat dagen zo donker konden voelen door het gemis. Ik weet dat hij trots is op mij. Zijn gulle lach zal nooit verdwijnen, want gelukkig leeft deze voort in mij. Vandaag en elke dag zal ik van hem blijven houden. Tot voorbij de sterren en de maan, nog veel verder en weer terug.
Baukje herdenkt haar goede vriend Dick: 'Ik weet nu dat iemand ook zonder bloedband als familie kan voelen'
