In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Saskia Kik (54).
Haar broer viel van een hoogte van twaalf meter toen hij 22 jaar was. Saskia was destijds 23 jaar.
“Mijn broer was glazenwasser”, vertelt Saskia. “Dertig jaar geleden is hij uitgegleden of zijn evenwicht verloren op twaalf meter hoogte. Hij was in zijn eentje aan het werk. Een toevallige voorbijganger zag hem liggen en belde 112.”
Het is 13.00 uur als het ongeluk gebeurt, om 15.00 uur overlijdt hij in het ziekenhuis. “Wij hoorden pas om 16.00 uur dat Fred in het ziekenhuis lag. Hij had geen papieren bij zich toen het ongeluk gebeurde. We hadden geen idee wat er was gebeurd. In het ziekenhuis werden mijn moeder en ik – mijn vader was in het buitenland voor zijn werk – in een kamertje gezet. We wisten meteen: dit is niet goed.” Daarna moeten ze hem identificeren. “Hij lag onder een laken. We zagen alleen zijn hoofd, dat al helemaal wit was. Hij had watten in zijn oren tegen het bloeden.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De man van Sharita overleed aan de gevolgen van longkanker: 'Ik belde 112 en ben begonnen met reanimeren'
De uitvaart is mooi. “Al heb ik die niet helemaal bewust meegemaakt. Ik leefde in een roes, maar toen ik zag hoeveel mensen er waren, maakte mijn hart een sprongetje. Hij was zo geliefd.” Ook in de tijd daarna merkt ze vaak hoe populair hij was. “Kik is geen veelvoorkomende achternaam. Dan kwam ik ergens en dan zeiden ze: ‘Familie van Fredje? Hoe is het met hem?’ Dat waren dan mensen die de overlijdensadvertentie toevallig niet hadden gezien. Dat waren confronterende momenten.”
Het is een hard gelag voor Saskia. “We waren broer en zus, maar ook beste maatjes. We scheelden maar veertien maanden.” De dood van Fred hakt erin. “Ik ben best een harde, maar toen hij net was overleden, was ik angstig voor alles. Durfde niet eens alleen thuis te blijven. Ik was niet mezelf. Als mijn partner naar zijn werk ging, bracht hij mij eerst naar mijn ouders. Daar was de hele dag visite over de vloer. De hele dag ging het over het overlijden van Fred. Daarom ben ik na twee weken weer gaan werken.”
Karin verloor haar zoon Luke (18) aan kanker: 'Raar om de laatste uren van je kind door te maken'
Wat Fred voor iemand was? “Hij was een grapjas en een sfeermaker, met hem erbij was het altijd gezellig. Hij maakte overal een feestje van. Mijn broer en ik hadden veel lol samen. Gingen we stappen in Schiedam, dan gingen we samen. We deden ieder ons eigen ding, maar gingen samen weg en kwamen samen weer thuis. Toen ik ging samenwonen, kwam hij vaak eten. Het was altijd gezellig, behalve als we samen met de familie een spelletje speelden en hij verloor”, zegt ze lachend. “Hij kon niet tegen zijn verlies. Als hij verloor, gooide hij het bord om.”
Ze mist hem nog altijd. “Alles: zijn lach, zijn humor, zijn warmte, de zenuwen die hij in december had voor oud en nieuw. Fred was een echte vuurwerkfanaat. Op 1 januari steek ik altijd een vuurpijl af bij zijn graf. Als ik het er nu over heb, kan ik wel weer een potje grienen. Ik denk elke dag aan hem, dat gaat nooit meer weg.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
De meervoudig beperkte zoon van Mirjam overleed toen hij 9 was: 'Dankbaar dat we hem hebben gehad'
