In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Baukje haar goede vriend Dick, die als familie voor haar voelde.
Geschreven door Baukje Rekker ter nagedachtenis aan haar goede vriend Dick Bothof (10-08-1922 – 15-10-2013).
Ik leerde Dick kennen bij vrienden en er was meteen een klik. Hij deed mij zo denken aan mijn grootvader, met wie ik een diepe band had. Het voelde daarom meteen zo vertrouwd.
Voor mijn werk kwam ik wel eens in het verzorgingstehuis waar Dick woonde. Door deze bijzondere kennismaking beloofde ik dan ook eens langs te komen als ik daar was. Het kwam er niet van. De vrienden gingen met vakantie, dus ik stuurde Dick een kaartje met mijn telefoonnummer en dat hij, wanneer hij boodschappen nodig had, mij kon bellen. Later stuurde ik nog eens een kaartje omdat hij ziek was en toen belde Dick. Om mij te bedanken voor de kaartjes, maar ook om mij eraan te herinneren dat ik nog niet langs was geweest voor een kopje koffie. We hebben toen meteen een afspraak gemaakt. Het begin van een korte, maar diepe en dierbare vriendschap.
Bij het eerste bezoek vertelde Dick dat hij er zo van hield om naar het theater te gaan, maar er nooit meer kwam. Dat hij zo van opera hield. Ik kwam thuis en pakte meteen de theatergids die pas met de post was gekomen. Ik mailde Dick een voorstelling en vroeg of hij het leuk vond hier samen naartoe te gaan. Hij heeft meteen de kaarten geregeld en mailde dat hij ons ook had opgegeven voor het staatsbanket. ‘Galakleding verplicht, dat is zwart’, zo stond er in zijn mail. Wat een avond en wat hebben we genoten.
Dit was het begin van meerdere theaterbezoeken, etentjes en zelfs een high tea waarvan Dick zich afvroeg of dat wel voor mannen was. Als ik Dick dan naar huis bracht, ging ik nog even mee naar binnen. Iets drinken, een blokje kaas. En hoe laat het ook was, Dick wachtte met naar bed gaan tot ik hem had gebeld en had laten weten dat ik veilig thuis was.
Dick was voor mij een veilige haven. Ik vond er warmte, geborgenheid maar vooral ook vrolijkheid, hartelijkheid en gulheid. De wijze raad aan mij, maar ook aan mijn kinderen: “Denk eraan jongens, je moeder is je grootste schat die je ooit op aarde had.” Dick was negentig toen ik hem leerde kennen. Hij stond, ondanks dat hij niet mobiel meer was, nog vol in het leven. Hij kwam op voor de rest van de bewoners ten aanzien van de maaltijden. En hij gaf mij mee dat ik moest opkomen voor mezelf.
Door mijn vriendschap met Dick weet ik nu dat je ook zonder bloedband het gevoel kunt hebben dat je familie van elkaar bent. Ik mis zijn bulderende lach, zijn verhalen en zijn wijsheden. En dat ik niet meer op zondagmiddag even in die veilige haven kan schuilen.
Karin herdenkt haar grote liefde Kees: 'Hoe moest ik verder, nu alle toekomstdromen waren vervlogen?'
