In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. In dit monumentje herdenkt Barbara Godwaldt haar zus Gea, die slachtoffer werd van femicide.
Ter nagedachtenis aan Gea Godwaldt, 1972 – 2020.
Barbara herdenkt haar vermoorde zus Gea: 'Wervelwind en liefdevolle moeder'
Hechte band
“Het voelde soms alsof Gea en ik meer vriendinnen waren dan zussen. Al in onze kindertijd waren we onafscheidelijk. We scheelden maar twee jaar en omdat ik op school een keer bleef zitten, zaten we vaak bij elkaar in de combinatieklas. We deden allebei aan tennis en judo en hadden dezelfde vrienden. Ze kwam altijd voor me op als er iets was, die loyaliteit zat er al vroeg in.
Ook toen we ouder werden liepen onze levens bijna gelijk, tot trouwen en kinderen aan toe. Gea bleef een constante factor in mijn leven en stond altijd klaar om te helpen. Zo zat ze gewoon in elkaar, ze stond altijd klaar voor een ander. Altijd. Dat mis ik misschien wel het meest aan haar, dat zorgzame en die betrokkenheid. Ze was een soort rots in de branding, in élke situatie. Dat vond zij zelf de normaalste zaak van de wereld, een heel leven lang. Nu Gea weg is besef ik pas écht hoe bijzonder ze was.”
Harde werker
“Dat kwam ook naar voren in haar werk. Ze wist van jongs af aan dat ze juffrouw wilde worden en gaf vaak kinderen uit de buurt ‘les’. En als Gea iets wilde, dan werkte ze daar keihard voor. Apetrots appte ze me dan, als ze weer eens een negen had gehaald voor een cursus. Door kritiek kon ze wel eens van slag raken, daar werd ze onzeker van. Piekerig. Maar dan zette ze een knop om en haar schouders eronder: dóór.
Dankzij die mentaliteit werd Gea juffrouw, daarna onderdirecteur en uiteindelijk kindercoach, functies waar ze enorm veel liefde in stopte. Op haar begrafenis waren zelfs mensen aanwezig die twintig jaar geleden les van haar hadden gehad. ‘Gea had vertrouwen in me, door haar ben ik goed terecht gekomen’, hoorde ik van iemand. Ze liet echt een indruk achter op veel levens.”
Wervelwind
“Wat ik misschien wel het allerleukst vond aan Gea is dat als zij ergens binnenkwam, het leek alsof er een wervelwind gaande was. Ze was een enorm bruisende en extraverte vrouw. Gea praatte met iedereen en was gek op gezelligheid, ze vertelde het liefst de hele dag over haar avonturen.
Ze wilde echt zoveel mogelijk lol maken in het leven, dat was een van haar doelen. Dat betekende dat ze thuis regelmatig feestjes organiseerde, daar was ze dol op. Ieder jaar met carnaval was ze bijna een week van de radar, ze pakte de dagen eromheen ook mee. Want ja: als je hard werkt moet je ook hard plezier maken, vond ze.”
Moeder en dochter
“Maar boven alles stond de laatste twintig jaar van Gea’s leven volledig in het teken van haar dochter, Laura. Gea gaf de volle 200 procent als moeder, het was echt haar missie om haar kind een zo goed mogelijk leven te geven. Dat ging niet altijd vanzelf: de breuk met Laura’s vader zorgde voor moeilijke jaren en zelfs een aantal rechtszaken. Het bracht hen alleen maar dichter bij elkaar.
Die twee hadden een band die ik nog nooit ergens anders had gezien. Toen Laura een tiener was gingen ze tijdens zomervakanties de discotheken in. Lekker stappen. Ze hadden altijd enorm veel lol samen, maar Gea was ook serieus bezig met Laura’s toekomst. Omdat ze een alleenstaande moeder was, wilde ze zeker zijn dat Laura opgroeide tot een zelfstandige vrouw. ‘Als er iets met mij gebeurt, moet zij zich kunnen redden’, zei Gea. Alsof ze het wist.
Ze hield jarenlang een boek bij voor Laura. Het stond vol foto’s en herinneringen van hen samen, maar ook uitleg over de moeilijke periodes. Dingen die je niet bespreekt als iemand zes jaar oud is, maar die wél belangrijk zijn om te weten. Een prachtig, liefdevol project. Na haar dood vonden we het in een prachtige doos vol glitters, ‘Voor mijn liefste Laura’ stond erop. Ze was van plan het mee te geven als Laura ooit samen zou gaan wonen.”
Laura
Ook Gea’s dochter Laura (21) deelt hier haar herinneringen. “Mijn moeder was een oermoeder die intens veel liefde in zich had. Ze ging vol voor haar kind en was er altijd voor me, een moeder en vader ineen. Ze was een hardwerkende onafhankelijke vrouw, die haar energie en kracht inzette om mensen, en vooral ook kinderen, te helpen. Als ze van iemand hield ging ze voor hen door het vuur en dat is haar dood geworden.
Ze heeft mij in de afgelopen twintig jaar zo sterk en volwassen gemaakt dat ik na deze onmenselijke gebeurtenis nog elke dag mijn bed uit kan komen. Ik herinner me haar als een puur, liefdevol mens. Een authentieke vrouw met een stralende glimlach, charismatische uitstraling en een ondeugende knipoog. Ze was een levensgenieter met het hart op de juiste plaats. Ik hou zielsveel van haar en mis haar afschuwelijk, de pijn is ondraaglijk.”
In LINDA.211 ‘CRIME’ doen drie nabestaanden van femicide slachtoffers hun verhaal, waaronder Barbara. Lees hier meer over dit onderwerp.
Heb jij hulp nodig omdat je wordt bedreigd? Bel 112 bij direct gevaar. In andere gevallen kun je contact opnemen met Veilig Thuis via 0800 – 2000.
Barbara's zus werd vermoord door haar partner: 'Het onrecht is onverteerbaar'
