In mijn ogen was m’n vader een held. Ik danste op zijn voeten en voelde me als de enige prinses in de kamer. Mijn vader was al ouder. Hij was 49 toen ik geboren werd in 1982. Ik heb twee zussen die tien en twaalf jaar ouder zijn.

Mijn vader was van de oude stempel en had de Tweede Wereldoorlog bewust meegemaakt. Dat zorgde ervoor dat hij sterke opvattingen had over verspilling van voedsel, omgaan met geld en de man/vrouw-rol. Mijn moeder was thuis bij de kinderen (terwijl ze best had willen werken) en mijn vader verdiende de kost. Bij ons thuis was het een gezellige boel, met lekker eten en veel drukte. Mijn Surinaamse oma woonde wat jaren bij ons, wat ervoor zorgde dat de familie vaak naar ons toe kwam.

Op 9 oktober 1993 werd mijn oudste zus 23 jaar. Er was veel familie over de vloer en ‘s avonds mocht zij een feestje geven. We hadden het ontzettend naar ons zin en liepen te geinen, dus zelfs de twee politieagenten aan de deur brachten ons niet van ons stuk. Ze waren op zoek naar mevrouw Maaskant.

M’n oudste zus, de jarige, kwam naar de deur en zei “Ik ben mevrouw Maaskant”. Wij moesten ontzettend lachen om haar ‘grap’. De agenten reageerden ernstig en zeiden dat we toch echt onze moeder moesten halen. Toen mijn moeder de hal in kwam, moesten wij weg. Vervolgens kwam ze al huilend binnen en zei ze dat onze vader overleden was.

Het was vooral een klap en onverwacht. Hij had onderweg naar huis, slechts een paar straten verderop, een hartaanval in de auto gehad en was daarbij tegen een boom geklapt. Terwijl mijn moeder met de agenten meeging om hem te identificeren, weet ik nog dat ik zo hoopte dat ze een fout hadden gemaakt en dat hij elk moment zou binnenlopen. Maar tevergeefs.

Ik heb er door zijn overlijden en de langdurige ziekte van mijn moeder lang over gedaan om mijn draai in de wereld te vinden. Maar gelukkig is dat mij uiteindelijk gelukt. Ondanks onze korte tijd samen heeft mijn vader echt een stempel op mijn leven gedrukt. Ik herken mezelf in best wat dingen, zoals het zuinig omgaan met voedsel en geld. M’n zus noemt me dan ook een ‘echte Maaskant’ – de ergste van de zussen. Over de traditionele man/vrouw-rol hadden mijn vader en ik nog wel een mooie discussie kunnen hebben. Maar uiteindelijk blijft hij mijn held en ik zijn kleine meisje.

Lees ook
Machteld herdenkt haar partner Louis: ‘Ik wist het, bij deze man hoor ik’

Oproep

Wil je een ode brengen aan een dierbare die je bent verloren? Beschrijf in ongeveer 500 woorden waarom je dierbare zo bijzonder was. Wat voor band hadden jullie? Wat mis je aan hem of haar? Mail je eerbetoon en een mooie foto naar redactie.nieuws@linda.nl o.v.v. Monumentje.