Toen Monique (34) negen weken zwanger was, kreeg ze te horen dat het vruchtje niet meer leefde. Na twee dagen vol tranen, zou ze het weg laten halen. Tot er bij een tweede echo ineens heel ander nieuws kwam.
Voor elke fase heeft Monique, eigenaar van een speelgoedlabel en blogger bij Mamasvlog.nl, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Wendy lag na de bevalling met haar zoontje én haar man op de kraamafdeling
“Ik twijfelde altijd of ik kinderen wilde, tot er iets in mijn lijf gebeurde: de hormonen deden hun werk. Samen met haar partner Marco (33) besloten ze ervoor te gaan en al de eerste keer was het raak. Ik was eerst onwijs blij, daarna dacht ik: wat nu?”
“Op woensdag 5 augustus 2015 had ik mijn eerste echo, waarvan we een foto als verrassing aan mijn jarige moeder wilden geven. Ik had niet zo’n goed gevoel bij de praktijk, maar ik kan mijn vinger er niet op leggen waardoor dat kwam. De verloskundige ging met de echoscoop over mijn buik en na vijf minuten zei ze stellig: ‘Het is niet goed’.”
“Het vruchtje was te klein voor negen weken zwangerschap en ze kon geen hartslag vinden. Ik had er niet bij stilgestaan dat een miskraam – zoals de verloskundige het noemde – een optie was. Ik kon het niet geloven. Daarna kwamen de tranen. Ik voelde zoveel onmacht.”
“Ik zou wachten tot het vruchtje er vanzelf uit zou komen, maar de volgende dag wilde ik het toch snel uit mijn lichaam. Op vrijdag ging ik naar het ziekenhuis voor de curettage, waarbij het vruchtje uit de baarmoeder wordt gezogen. Na de kennismaking deed de gynaecoloog eerst nog een echo. ‘Waarom is dat nou nodig?’, dacht ik nog.”
“De gynaecoloog zag het niet goed en wilde een inwendige echo doen. Deze duurde zo’n twintig (!) minuten. Ik had de dagen daarvoor zo veel gehuild dat ik alles in een waas liet gebeuren. “Het vruchtje is wel wat kleiner, maar niet extreem klein”, zei de gynaecoloog toen. “En dit is volgens mij een hartslag, maar het is moeilijk te zien. Ik vind het nog te vroeg om dit als een miskraam af te doen’.”
“Ik moest een week wachten voordat er weer een echo gemaakt werd. Ik heb die week alle emoties die een mens kan hebben voorbij zien komen. Intussen dwong ik mezelf om de hoop weg te duwen. Na een week – ik heb ‘m blijkbaar overleefd – kregen we het verlossende antwoord: er was een hartslag, het vruchtje leefde.”
Monique en Marco maken bekend dat ze een kindje verwachten.
“Ik heb de zwangerschap als fijn ervaren. Als je het me toen had gevraagd, zou ik meer sterren geven. Achteraf zie ik pas hoe ik mijn emoties heb weggeduwd. De verloskundige had een grote fout gemaakt en had het ‘dode’ vruchtje ook niet meteen een miskraam mogen noemen (dat is pas het geval wanneer er een bloeding geweest is). Toch bleef ik kalm tegen haar: mensen maken fouten. Achteraf had ik misschien wel uit mijn panty moeten schieten. Dan was het er meteen uit geweest. Maar ik moest door met mijn leven.”
Monique, 39 weken zwanger.
“Ik was 42 weken zwanger toen de inleiding gepland stond. Twee keer strippen had niet geholpen. Ook een ananas eten (een tip uit grootmoeders tijd) had – heel vreemd – niet het gewenste effect. Rond 9.30 uur werd een ballonnetje geplaatst en die nacht, rond twaalf uur, kwamen de weeën.”
“Er zat veel stress in mijn lijf. Ik vond de bevalling erg spannend en achteraf denk ik dat de gebeurtenissen van hiervoor ook meespeelden. Hierdoor kon ik niet ontspannen. Ik kreeg enorme rug- en beenweeën. Dan kan je puffen wat je wil, maar niks helpt.”
Marco, Bo en Monique net na de bevalling.
“De weeën waren zó heftig. Rond 10.00 uur kreeg ik een ruggenprik. Hierdoor voelde ik echter de persweeën niet, dus die werd later stopgezet. Het persen ging goed, maar de baby lag schuin. Toen zijn hartslag daalde, werd hij met een vacuümpomp gehaald. Op 26 maart 2016 om 14.45 uur is onze zoon Bo geboren.”
“Het moment dat ik Bo vasthad, was magisch. Met hem ging alles goed. Ik ben na de bevalling twee keer flauwgevallen, doordat ik veel bloed had verloren, dus moesten we een nachtje blijven. De volgende dag ging het met mij beter, maar bleek Bo een infectie te hebben. We moesten een week blijven, omdat hij aan de antibiotica moest.”
Bo in het ziekenhuis.
“Het ging heel goed met ons, ik kon vier maanden echt van het moederschap genieten. Daarna ging het minder. Toen Bo ruim een jaar was, hoorde ik van een vriendin over een postnatale depressie en herkende ik de symptomen. Zo had ik allerlei vage fysieke klachten (ontstekingen, tintelingen, virussen) en voelde ik mij gestrest, waar op dat moment geen enkele reden toe was. Het voelde alsof er een vrachtwagen over me heen had gereden. Van voor naar achter en weer terug.”
“In januari 2018 heb ik EMDR-therapie gehad, om het trauma dat ik heb opgelopen te verwerken. Hier leerde ik naar mijn gevoel te luisteren. Ook weet ik nu dat emoties er mogen zijn. Ik was zo boos op mezelf dat ik mijn gevoel en emoties destijds niet toegelaten had. Nu pas is de pijn weg en kan ik het hele verhaal met droge ogen vertellen.”
Bo in september 2016.
“In die ene verschrikkelijke week heb ik veel gegoogeld: hoe groot is de kans dat het toch geen miskraam is? Maar er waren weinig vergelijkbare (succes)verhalen te vinden. Daarom wil ik dat van mij delen. Het is altijd fijn om te weten dat je niet alleen bent. Ook wil ik graag dat verloskundigen weten hoeveel impact hun woorden hebben. Met mij is het goed gekomen, ik heb er veel van geleerd en het gaat super met Bo. Mijn leven is nu gelukkig niet meer te vergelijken met die ene verschrikkelijke week.”
Het gezin op Bo’s tweede verjaardag.
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
