Op 26 april 2020 krijgt Isa Groenen een hersenstaminfarct. Ze raakt ‘locked-in’ en is volledig verlamd. Na een jaar intensief revalideren, kan ze weer praten, lopen én fietsen.
Aan LINDA.nl vertellen Isa (19) en haar moeder Monique (53) over het afgelopen jaar, het herstel en de toekomst.
“Ik was toentertijd ‘bij bewustzijn’, maar eigenlijk was ik voornamelijk aan het hallucineren. Het was een grote brij”, vertelt Isa over de tijd dat ze locked-in was. Monique legt uit: “Na een dag kon ze ja en nee zeggen met haar ogen, maar ze had geen mimiek in haar gezicht. Wij zochten als gezin naar een teken van herkenning.”
Na twee weken zonder echte verandering in haar situatie barst ze opeens in lachen uit. “Ik was zó blij dat ik eindelijk iets kon uitbrengen,” vertelt Isa. Het blijkt een begin: langzaam kan ze steeds iets meer bewegen. Dat begint met een teen en na een paar weken doen ook een paar vingers weer mee.
Het afgelopen jaar was uitdagend, maar het had ook hele mooie kanten. Isa: “Ik ben gevoeliger geworden. Vroeger kon ik me niet inleven in Sjuul (Isa’s oudere zus, red.). Ik begreep haar nooit. Nu hebben we een betere band dan ooit.”
Monique: “Isa is altijd al een onafhankelijk kind geweest, ze was op haar zeventiende het huis uit. Dat ze die onafhankelijkheid verloor was moeilijk te behappen. We moesten weer bij het begin beginnen, alsof ze weer een baby was.” Isa lacht en vult aan: “Ik heb zelfs weer een luier gehad.”
“Inmiddels mag en kan ik weer met de trein,” vertelt Isa trots over de stappen die ze zet. “Ik was bij een vriendin en kon gewoon functioneren in haar normale – onaangepaste – woning. Daar ben ik wel heel erg blij mee, dat dat weer kan.”
“Het is nooit in me opgekomen dat het niet goed zou komen,” vertelt Isa. Monique vult aan: “Ik weet niet waar zij haar oerkracht vandaan haalt. Ik ben zo vreselijk trots op haar.” De artsen durfden niet te voorspellen dat Isa’s herstel na haar hersenstaminfarct zo goed zou verlopen. Mede door een positieve instelling en de ‘we gaan ervoor’-mentaliteit van Isa, haar gezin en de hulpverlening heeft ze zoveel stappen kunnen zetten.
Toch wil Isa’s linkerarm nog niet helemaal meewerken. Daarom leert ze in het Daan Theeuwes Centrum in Woerden alles met één arm te doen. Monique: “Ze is zo’n doorzetter. Elke dag heeft ze weer hetzelfde gevecht. Je moet het maar doen, iedere dag weer de moed vinden.” Isa: “Ik kan weer veel zelf, maar ik realiseer me inmiddels wel dat ik nooit meer helemaal de oude zal worden.”
Isa’s einddoel? Niet skydiven of bungeejumpen, maar juist de alledaagse dingen zelfstandig kunnen doen. Zelf kunnen koken, schoonmaken en uiteindelijk weer studeren. O, én een staart maken in haar eigen haar: “Deze heeft papa nog gemaakt.”
Daarnaast gaat Isa samen met haar therapeuten vijftig kilometer fietsen om geld in te zamelen. Een bijzondere uitdaging. Isa: “Ik ga fietsen om geld op te halen voor andere jongeren met hersenletsel. Ik heb heel goede zorg gehad, dat gun ik iedereen.”
Lees ook
Paul is ‘locked-in’ door een hersenstaminfarct: ‘Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen’
