Goed nieuws voor mensen die wachten op een donor: steeds meer Nederlanders geven toestemming voor orgaandonatie. Moniek Latten (35) staat sinds 2019 vrij hoog op de wachtlijst voor een nieuwe donornier.
‘Ik wacht rustig en geduldig af tot het telefoontje komt dat er een match is”, vertelt Latten.
Ze klinkt vrij ontspannen, want op dit moment gaat het goed met haar. Heel goed zelfs. Ze heeft al twee maal eerder een donornier gehad, maar leeft nu al drie jaar zonder een tweede nier. Daarom moet ze drie keer in de week vier uur aan de dialyse. “Zowel de afvalstoffen als het vocht moeten op die manier uit mijn lichaam worden gehaald.”
Toch zit Moniek niet bij de pakken neer, integendeel. “Ik heb geleerd dat het niet de tegenslag is wat het moeilijk maakt, maar dat het gaat om de manier hoe je ermee omgaat. Dit is mij overkomen en het is aan mij om het beste uit mijn leven te halen”, zegt ze optimistisch.
Bijna 5 miljoen Nederlanders geven toestemming voor orgaandonatie
Latten is geboren met een afwijking aan haar blaas en haar linkernier. Die nier werd op haar tweede jaar weggehaald, omdat die haar lijf vergiftigde. Dat verliep allemaal goed en ze had daar geen last van. Pas als ze op haar zestiende een paar keer een blaasontsteking krijgt, oppert haar moeder om even bloed te prikken.
“Toen bleek dat het mis was, omdat mijn blaasfunctie niet goed werkte. Ik had last van een vesico-urotherale reflux, oftewel een ‘urine-terugstroom’ van de blaas naar de nier.” Foute boel dus. Latten gaat vanaf dan de medische molen in. Ze moet op zoek naar een donornier.
De moeder van Moniek wil haar nier wel doneren en blijkt gelukkig een match te zijn. Haar eerste transplantatie krijgt ze in 2004. Toch blijkt ze daarmee nog niet geholpen. Latten gaat door een hele onzekere periode, waarbij ze haar ambities bij moet stellen en ziekenhuis in en uit gaat.
“Ja, de nier sloeg aan, maar ik kreeg regelmatig blaas en nierbekkenontstekingen en chronische verstotingsverschijnselen. Ik slikte heftige medicijnen, onderging tientallen operaties. Ondanks de nieuwe nier kreeg ik mijn leven zoals het eerst was niet terug.”
Zeker vier tot vijf jaar lang is ze bijna meer in het ziekenhuis dan thuis. Na zes jaar is de nier van haar moeder ‘op’ en moet die eruit. “Ik wilde niet dialyseren, maar het moest. Ondertussen kwam er wel een match met mijn tante en kon ik in 2010 voor de tweede keer getransplanteerd worden.”
Zo makkelijk als ze dat nu vertelt, was dat natuurlijk niet. Voordat een donor goedgekeurd wordt en deze ingrijpende operatie in gang wordt gezet, gaat daar veel tijd, onzekerheid en moeite aan vooraf. De transplantatie lukt, maar het ging zoals Latten zegt ‘niet van een leien dakje’.
Na drie jaar moet de nier van haar tante eruit en begint ze aan haar langdurige dialysetraject. “Dat doe ik nu dus sinds mijn 28ste. Hoewel ik hier veel tijd mee kwijt ben en rekening moet houden met wat ik drink en doe, ben ik gelukkiger dan ooit.”
“Het heeft mij veel wijsheid gebracht, levenslessen die je leert op zo’n hobbelige weg. Daardoor ben ik enorm gegroeid als mens en sta ik krachtig in het leven. Ik kan weer dingen plannen, ik ben ervaringsdeskundige en kan andere patiënten helpen. Het hele traject heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Voor nu is het goed en ben ik niet bezig met de wachtlijst voor een nieuwe donor, maar het is ontzettend fijn om te weten dat heel wat mensen nu nadenken over hun donorregistratie. Wanneer ze het vakje ‘ja’ aanvinken, kan voor mij en anderen het verschil maken.”
Deense Henry zoekt Nederlandse vrouw (22) die donorhart van zijn overleden dochter kreeg
