Monica (55) merkt zeven jaar geleden dat hardlopen, tuinieren en wandelen moeilijker gaat. Ze voelt iets tussen haar benen zitten. Twee jaar later stapt ze naar de huisarts. Wat blijkt? Ze heeft een vaginale verzakking.
“Je denkt al snel dat het erbij hoort”, vertelt Monica aan LINDA.
“Ik ben moeder van twee kinderen. Dat vertel ik omdat het fantastische kinderen zijn, maar vooral omdat ze behoorlijk zwaar waren toen ze geboren werden. De een was tien pond, de ander negen. Het waren heftige bevallingen, bij m’n eerste met vacuümpomp. Dat is toch een aanleiding voor de verzakking geweest”, steekt Monica van wal.
De verzakking is er niet van de ene op de andere dag, vertelt ze. Dit gaat heel geleidelijk. “Toen ik in de overgang was, merkte ik dat er iets anders zat. Tijdens het bukken voelde ik iets zitten, maar het heeft twee jaar geduurd voordat ik dacht dat het echt iets geks was. Ik dacht dat het erbij zou horen. Je negeert het heel snel.”
Monica houdt van hardlopen. Door een blessure moest ze er even mee stoppen. Toen ze het rennen weer oppakte, voelde ze dat iets écht niet goed zat. “Ik had het idee dat ik een beetje waggelend moest lopen om die bobbel niet te voelen. Tijdens een wandelvakantie dacht ik: ‘wat heb ik nou tussen mijn benen hangen’? Toen ben ik snel erna naar de huisarts gegaan.”
Daar hoort Monica wat er aan de hand is: een vaginale verzakking. Bij een vaginale verzakking zijn de bekkenbodemspieren en het bindweefsel uitgerekt of beschadigd. Hierdoor kunnen de blaas, baarmoeder of endeldarm uitzakken en naar buiten komen. Één op de drie vrouwen krijgt ermee te maken. “De huisarts zei dat de verzakking al ver zat. Na een half jaar werd ik behandeld en kreeg ik een pessarium”, vertelt Monica. Het pessarium is een ring die je vaginaal inbrengt en die steun moet geven door het weefsel op z’n plek te houden.
Één op de drie vrouwen krijgt te maken met vaginale verzakking: 'Het is nog steeds taboe'
Dat ging toch minder makkelijk dan verwacht. “Ik stapte thuis de auto uit en hij viel er weer uit. Zo ben ik een paar keer op en neer geweest. Het vinden van de juiste maat wilde niet lukken, dus zei de huisarts dat ik eraan moest wennen. Na een tijd had ik zo’n last dat ik naar een vervanger ging. Die verwees me door naar een gynaecoloog.”
Daar kwam Monica erachter dat er veel meer verschillende vormen en maten zijn van de ring en er meer gedaan kon worden om haar te helpen. “Ik ben toen begonnen met bekkenbodemfysiotherapie. Ik had geen idee waar de blaas, vagina en darmen zitten, dus leerde ook over anatomie.”
Doorgelekt? Nee, geplast: ongewild urineverlies tijdens je menstruatie komt veel voor
Monica plast die tijd veel minder. Ze blijkt last te hebben van retentie. “Mijn blaas was verzakt en duwde alles naar buiten. Je plasbuis kan knikken, waardoor je blaas moeilijk leegkomt. Dat vond ik eerst best handig, maar niet plassen is niet goed.”
Haar gynaecoloog kiest een ring uit in de vorm van een kubus. “Eerst dacht ik: ‘hallo, dat gaan we écht niet doen’. Maar ik merkte er helemaal niks van en het bleef goed zitten. Binnen twee seconden waren alle klachten weg. Ik wist niet wat ik meemaakte.”
Monica heeft dan ook een boodschap: “Als je er met de huisarts niet uitkomt, ga dan naar de gynaecoloog. Een huisarts kan soms niet alles weten van verzakking, laat staan de nieuwste ontwikkelingen van pessaria. Het is net als schoenen passen, iedereen heeft een eigen maat en eigen vorm. Toen ik het goede pessarium had en weer ging staan, ging er een wereld voor me open.”
Zeker 8 op de 100 vrouwen hebben last van vulvodynie: 'Velen denken dat pijn bij het vrijen hoort'
Vijf jaar lang maakt de ring Monica’s leven makkelijker. In combinatie met de bekkenbodemfysiotherapie kan ze weer flink wandelen en bewegen. “Maar de verzakking zette toch weer door. Ik kwam erachter dat het een chronische aandoening kan zijn.”
Monica kiest voor een operatie. “Die heb ik in november gehad. Daar ben ik echt heel blij mee. De ring is als een goede stevige bh, een operatie als een borstverkleining. Je hebt niks meer zitten. Ik vind het prima dat ik eerst de ring heb geprobeerd, maar op het laatst was mijn dag rond één uur wel voorbij. Dan was alles verzakt. Ik kon niet meer plassen, dus moest dan een uurtje platliggen om de verzakking een beetje weg te laten gaan om mijn blaas te legen.”
Met het delen van haar verhaal hoopt Monica vrouwen aan te zetten goed voor zichzelf te zorgen. “Je ontzegt jezelf de zorg voor je bekkenbodem. Het is zo zonde. Je blijft excuses verzinnen waarom een operatie niet goed uitkomt. Je wil niet zeuren. Ik had een negatief zelfbeeld, liep niet meer lekker. Achteraf denk ik: ‘stommerik, je had het veel eerder moeten doen’. Dat wil ik andere vrouwen meegeven.”
Het onderwerp is nog best een taboe, merkt Monica. Er wordt weinig over gepraat. Ze zet zich dan ook in bij patiëntenorganisatie Bekkenbodem4All. “Ik heb onder meer één op één gesprekken met vrouwen, bijvoorbeeld op gezondheidsbeurzen of na het geven van een voorlichting. Je denkt snel dat het too much information is om met vriendinnen te bespreken, maar als je het er eenmaal over hebt, merk je zelfs vaak dat de ander er ook last van heeft of van urine- of ontlastingsverlies.”
Volgens Monica is het heel belangrijk om het met je partner te bespreken. “Alles voelt anders en je kan jezelf super onzeker voelen. Het is begrijpelijk dat je het niet elke dag bespreekt, maar heb het er op een gegeven moment wel over.”
Vrouwen kunnen naar Bekkenbodem4All bellen om advies te vragen of erover te praten. Ook zijn er besloten Facebookgroepen met lotgenoten. Iets dat Monica zelf gemist heeft. “Ik had het best willen bespreken, maar toentertijd was het minder goed georganiseerd. Ik merk dat de telefoontjes die ik pleeg een van de leukste dingen zijn om te doen. De vrouwen zijn zó blij met je hulp. Je kan ze echt de zekerheid geven om hulp te zoeken. Het gaat niet vanzelf over. Je moet het serieus nemen. Als er iets is, ga meteen naar de huisarts. Zorg voor je bekkenbodem.”
Francis kreeg een bekkenbodemverzakking na haar bevalling: 'De schaamte breekt me op'
