In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Flora (21) haar moeder Esther, die aan borstkanker overleed.
Geschreven door Flora Baas, ter nagedachtenis aan Esther Rosekrans (26 januari 1967 – 13 december 2015).
In de zomer van 2012 kreeg mijn gezin te horen dat mijn moeder borstkanker had. Het was een klap in ons gezicht, maar er waren meteen behandelingen die ze kon krijgen. We hadden de hoop dat de kanker met de juiste medicatie weg zou gaan. Maar steeds meer veranderde die hoop op verbetering in hoop op leven.
Tijdens haar ziekteperiode, die uiteindelijk drie jaar heeft geduurd, waren er een aantal momenten dat het beter met haar ging. Maar er waren voornamelijk diepe dalen, omdat de zoveelste chemotherapie weer niet z’n werk had gedaan en de kanker zich steeds meer uitzaaide. In drie jaar tijd hebben er in ons gezin meer tranen gevloeid dan in tien jaar.
Mijn moeder hield op Facebook vanaf het begin van haar ziekte een blog bij. Ze schreef hier onder andere over hoe zij met de kanker omging, gedachten die ze had en mooie dingen die ze meemaakte. Mensen stuurden haar veel berichtjes, dat deed haar goed. Haar vechtlust was groot. Zo groot dat ze tot aan de laatste week voor haar sterven nog steeds overtuigd was dat ze beter kon worden. Dat gebeurde helaas niet, ze overleed in december 2015.
Voordat mijn moeder gecremeerd werd, hebben we een afscheidsfeest gegeven. Dat wilde zij graag. Hier hebben we gedanst, gelachen en het leven gevierd. Het was een rare, maar ook fijne dag. Ik en veel andere mensen die met ons mee hebben gevierd, denken er met een goed gevoel aan terug. Ik weet zeker dat ze met ons mee heeft staan dansen.
De leukste herinnering aan mijn moeder is de gezelligheid die ze altijd met zich meebracht. Ze wilde altijd leuke dingen doen en betrok haar kinderen overal bij. Al was het even ontbijten op het strand. Haar kracht en warmte typeerden haar. Als ik er doorheen zat of vastliep met iets, kwam ze altijd meteen met een oplossing. Iedereen om ons heen herinnert haar zich ook zo.
Vlak voordat ze stierf, zei ze nog dat ze bang was dat we haar zouden vergeten. Dat was heel heftig om te horen, het was een dag voor haar dood dat ze dat vertelde. Ze leek ineens heel kwetsbaar en klein. Maar één ding is zeker: we zullen haar nooit vergeten.
Lees ook
Mandy’s vader overleed aan bloedvergiftiging: ‘De artsen konden niets meer doen’
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
