In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenken Minka en Melanie hun vader Frank, die is overleden aan blaaskanker.
Geschreven door Minka en Melanie Deumers ter nagedachtenis aan hun vader Frank Deumers (7-09-1958 – 19-03-2020)
“Gelukkig Nieuwjaar zus, hopelijk wordt 2020 een beter jaar voor ons”, zeiden we tegen elkaar op 31 december 2019, nadat we op 9 maart 2019 onze liefste moeder aan de gevolgen van slokdarmkanker hadden verloren. Een jaar vol verdriet, gemis en weinig levensvreugde. Erger kon het niet worden, dachten we. Maar als je iets in het leven niet krijgt, dan is het zekerheid.
Dat bleek al snel. Anderhalve maand later kregen we van onze vader een telefoontje dat het niet goed was met zijn gezondheid. Maar dat kon toch niet waar zijn? En al helemaal niet nu? We bleven positief, want deze keer zou het niet (net als bij mam) slecht aflopen. Nee, deze keer zouden we wat meer “geluk” hebben. Maar die hoop was van korte duur. Vijf weken later, op 19 maart 2020 zijn wij ook onze lieve vader verloren aan de gevolgen van blaaskanker.
Pap was een liefdevolle en gevoelige man. Mam was alles voor hem. Ze hadden een heel mooi huwelijk samen. Pap was ook de meest zorgzame man die je maar kunt bedenken, bijna vrouwelijk. Terwijl hij juist een heel mannelijke verschijning was, groot en robuust. Maar dus met een piepklein hartje. We werden ooit stapelgek van zijn bemoeienis, zelfs toen we al lang volwassen waren. Maar dat alles uit enorme liefde voor zijn meiden.
In een jaar tijd werden wij wees, 32 en 29 jaar oud. Ineens was de thuisbasis weg. Ja we zijn volwassen, hebben onze eigen mooie levens, maar hier waren we lang niet klaar voor. Onze ouders waren bovendien nog veel te jong. We proberen samen te kijken naar wat we wél hebben, hoewel dat sommige dagen echt niet lukt. We hebben een heel fijne jeugd gehad en dankzij hun enorme liefde hebben we die ook voor elkaar. Altijd al gehad, maar nu nog meer.
In ons verdriet halen wij veel troost uit het lied (en de zin) ‘heb het leven lief’. Dit hebben wij onze ouders ook beloofd, en om ons aan die belofte te houden hebben we dit op onze arm getatoeëerd. Samen, met dit op onze arm en de liefde in ons hart, kunnen wij vanaf nu alles aan. En ergens de hoop dat ze samen zijn en een beetje op ons letten.
Lees ook
Romy herdenkt haar moeder Brigitte: ‘Jouw dood bracht me dichter bij mezelf’
