Woerts is verpleegkundige op een revalidatie afdeling en ziet dat het verbeteren van welzijn van ouderen een belangrijk thema is. Haar directeur omarmde al snel Nynke’s bezoekjes met de pony’s.

Minipaardjes

Een huisdier kan immers zoveel toost bieden en gezelschap brengen. Woerts ziet zelf van dichtbij dat veel mensen opbloeien als ze haar minipaardjes zien of aanraken. ‘Het geeft plezier én gesprekstof’, vertelt ze.

Foto: Ria de Boer

Jij  bezoekt samen met jouw paardjes verzorgingstehuizen? Vertel, hoe ben je op dat idee gekomen?
“Ik ben verpleegkundige en paarden zijn mijn hobby. Een collega zei een keer tegen mij ‘Waarom neem je je pony’s niet eens mee naar de afdeling?’ Zo begon het eigenlijk. Daarbij deed ik voor mijn hbo-opleiding specifiek onderzoek naar wat voor effect dieren op de gezondheid van mensen hebben.”

Hoe reageren de ouderen op jou en de paardjes als jullie op bezoek komen?
“Ik wist natuurlijk al uit onderzoeken dat dieren een rustgevende werking hebben en verhalen los maken, maar als je dat ziet is dat ontzettend bijzonder. Vooral  bij mensen met dementie is het heel interessant om te zien wat er gebeurt. Zij kunnen bijvoorbeeld alles vergeten, maar pony’s herkennen ze direct. De mensen leven soms helemaal op en dat is iedere keer heel bijzonder. Niet alleen voor mij, maar ook voor het personeel en de familie. Je ziet de mensen genieten van het moment.”

Maar hoe doe je dat praktisch, met de paardenhoeven over het tapijt en poep in de lift?
“Het blijven dieren dus het zal een keer voorkomen dat ze poepen. Ik heb wel zakjes en doekjes bij mij om het op te ruimen. Gelukkig zijn in de verzorgingshuizen vaak gladde vloeren dus dan is het zo opgeruimd. Maar meestal blijft het toch wel schoon hoor. Paarden poepen vaak als ze stress hebben maar die van mij zijn heel rustig. Ze zullen alleen poepen als ze heel nodig moeten.”

Contact met paarden kan therapeutisch werken. Wat merk jij hier van?
“Ik zie vaak dat er een traantje wordt weggepinkt. Vooral in de tijd dat iedereen afstand moest houden door corona merkte je dat het aaien en knuffelen met de minipaardjes heerlijk was voor de mensen. Ze hadden het echt gemist, die aandacht, het contact, een zachte vacht aaien. Hoewel ik dus geen therapeut ben, merk ik wel dat het ze echt een goed gevoel bezorgt.”

Hoe is jouw band met jouw minipaardjes?
“Ik heb Gabriëlle en Duke, moeder en zoon. En ik heb Kiki een bonte shetlander en dan heb ik nog Isabelle een gestippelde appaloosa. Die lijkt qua kleur op een dalmatiër. Al mijn paardjes werken met mij op basis van vertrouwen. Als ze zien dat ik bijvoorbeeld een lift of een kamer binnenstap, dan komen ze gewoon mee. Het is ook ongewoon voor een paard om in kleine kamertjes te komen waar allerlei tierlantijntjes en een televisie staan. Vaak is het krap, maar omdat ze mij vertrouwen blijven ze toch rustig. Mijn paardjes zijn opgegroeid op het vakantiepark van mijn schoonouders en gewend aan aandacht van mensen en kinderen.”

Sommige mensen denken dat het niet goed is voor het dierenwelzijn om de minipaardjes overal mee naar binnen te nemen en door iedereen te laten aaien.
“Ik ben heel zuinig op mijn paarden. Als ik merk dat ze het niet prettig vinden, dan stoppen we. Maar als een paard iets niet wil, dan krijg je dat ook echt niet voor elkaar. Mijn pony’s willen graag mee. Zodra ik de klep van de trailer open doe, kunnen ze niet wachten om mee te aan. Ze vinden de aandacht zelf ook heerlijk.”

Mara organiseert strandwandelingen met alpaca’s: ‘Ze poepen en plassen in zee’Lees ook