Miepke Schetters – van der Meijs (33) is vijftien weken zwanger van haar tweeling wanneer ze het nieuws krijgt dat ze het tweelingtransfusiesyndroom hebben. Na een succesvolle operatie overlijden Liam en Hunter na 20 weken alsnog.
“Mijn hart is sindsdien stuk. Er zal altijd een stukje van mij missen, zolang ik hier op aarde rondloop”, vertelt Miepke aan LINDA.
Vorig jaar januari ontdekte Miepke dat ze zwanger was. “Bij de acht weken echo schrokken we ons rot. Het bleken er twee te zijn. Na elf weken wisten we dat het een eeneiige tweeling was, dus werden we weer naar een volgend ziekenhuis gestuurd. Met vijftien weken zagen ze signalen van het tweelingtransfusiesyndroom”, vertelt ze. Bij het tweelingtransfusiesyndroom gaat de bloedstroom via de placenta voornamelijk in één richting. Het ene kindje, degene die het bloed ‘doneert’, krijgt hierdoor een tekort aan bloed en daarmee een tekort aan vruchtwater.
Het kleinste kindje, Liam, had geen blaasvulling. “Het was enorm schrikken. We dachten eigenlijk dat we voor een pretecho gingen. Al hadden de artsen ons hier altijd voor gewaarschuwd dat het kon gebeuren.” Vier dagen later moest Miepke weer terugkomen om te kijken of er een operatie nodig was. “Het was nog niet ver genoeg gevorderd om een operatie in te zetten. Het was overduidelijk dat er sprake was van tweelingtransfusiesyndroom, want het was verergerd.”
De operatie verliep goed en ook bij de echo’s erna kregen Miepke en haar man alleen maar positief nieuws. “Dit was voor ons ook het punt waar we de knop moesten omzetten. We hadden al zoveel onzekerheid gehad, we moesten gaan vertrouwen op onze jongens. Meteen na de afspraak hebben we de eerste pakjes en knuffeltjes gekocht. Daar ben ik heel blij mee, want toen geloofden we nog in een goede afloop. We hoopten het, in ieder geval.”
Niet lang erna, tussen 20 en 21 weken, voelde het toch niet goed. “Twee dagen na het goede nieuws had ik nog het laatste trapje gevoeld van het grootste kindje en drie dagen erna de laatste van de kleinste. Daarna voelde ik ze niet meer, dus ging ik naar het ziekenhuis. Beide kindjes waren overleden door een infectie als gevolg van de laseroperatie. Ze konden het niet overleven zonder behandeling, maar uiteindelijk ook niet met.”
Na het verlies ging Miepke op zoek naar mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ze sloot zich aan bij online groepen, maar al gauw miste Miepke ‘échte verbinding’. “Vaak waren het ook groepen of organisaties waar aandacht is voor verlies van kinderen die al uit de buik waren. Dat is heel anders.”
De 33-jarige moeder wilde andere vrouwen in het echt zien. Verhalen delen, herkenning vinden en elkaar steunen. “Dat stukje verbinding mist dan toch online.”
Ze laat het er niet bij zitten en organiseert Een Dag Na Verlies. “Het is een dag waarbij vrouwen, misschien wordt dit later nog anders, elkaar kunnen ontmoeten en herkenning kunnen vinden in elkaars ervaringen, verdriet en pijn. Een dag waarbij een stukje emotionele -, lichamelijke -, en mentale zorg met elkaar worden verbonden”, vertelt Miepke.
Miepke is zelf GZ-psycholoog van beroep. Dit idee komt dus ook vanuit haar expertise. “Ik mis soms het lichamelijke stuk. Ik denk dat we te veel bezig zijn met doorgaan en alles positief houden want ‘anders doe je het niet goed’. Daar wil ik meer zorg en aandacht voor hebben, want moeilijke emoties mogen er ook zijn.”
Ouders die te maken krijgen met zwangerschapsverlies voelen vaak emoties die hun omgeving niet altijd snappen, legt Miepke uit. “Ze voelen vaak jaloezie, boosheid of schuld. Hoe goed bedoeld ook, hun omgeving zegt dikwijls dat ze dat beter kunnen tegenhouden. Maar zeggen dat ze het niet hoeven te voelen, kan schadelijk zijn. Ik bied een plek waar in veiligheid over álle emoties gepraat kan worden.”
Hoe ziet zo’n dag eruit? “Er zijn vier of vijf vrouwen aanwezig. We beginnen met kennismaken en het verhaal delen wat je wil delen. Erna komen we met elkaar in beweging, geïnspireerd door yoga, om weer even naar jezelf terug te keren en te ontspannen.”
Na een gezonde lunch, wat Miepke ‘een stukje zelfzorg’ noemt, gaat Miepke vragen stellen. “Dan zet ik een stukje van mezelf als psycholoog in waar je uitzoomt op jezelf. Hoe ga je met emoties om? Hoe deed je dit voor je verlies? Hoe kunnen mensen jou helpen? En hoe kun jij jezelf helpen? Eigenlijk gaat het over emotieregulatie in algemene zin, om mensen daar ook over na te laten denken. Daarnaast zit er standaard in deze dag meditatie en massage.”
Op LinkedIn deelt Miepke haar verhaal. Ze hoopt dat het een gesprek aanwakkert. “Mijn doel is tweeledig. Het relatief kleine doel is dat vrouwen die hetzelfde meemaken zich minder alleen voelen en een dag creëren waar ze voor zichzelf kunnen zorgen op verschillende vlakken.”
Haar grote doel is meer aandacht voor zwangerschapsverlies en dat mensen erover praten. “Ik hoop dat het ongemak en onkunde in onze maatschappij vermindert. We leren weinig over hoe je hiermee omgaat. Welke vragen stel je? Dat mag bespreekbaarder worden. Zwangerschapsverlies bestaat en komt ontzettend veel voor. Het is onwijs van invloed op alle vlakken van je leven.”
Miepke ziet het delen van haar verhaal en haar inzet bij Een Dag Na Verlies zelfs een beetje als haar missie. “Ik ben psycholoog en heb veel geleerd over mezelf en hoe je met emoties omgaat. Tegelijkertijd heb ik mijn zoontjes verloren. Die combinatie maakt dat ik het zie als mijn missie dat ik iets voor deze groep kan betekenen, al is het alleen al dat er meer aandacht voor is.”
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op 10 maart 2023.
