Jij was een ongelooflijk sterke, spontane, zorgzame allemansvriend die zo positief was dat eigenlijk niemand op het eerste gezicht dacht dat jij ziek zou zijn. Het was dan ook niet een onderwerp waar we het continu over hadden. Sterker nog: daar was niet eens tijd voor, want jij was veel te geïnteresseerd in de verhalen van anderen en was altijd in voor gezelligheid.

Nee, met negativiteit hoefde je niet bij jou aan te kloppen en als iemand dat wel deed, dan boog je dat om in positiviteit. Iedereen die dit artikel leest en jou heeft gekend, kan dit beamen. Dat weet ik zeker.

Kees werd in zijn tweede levensjaar gediagnostiseerd met de ziekte Cystic Fibrosis (CF), ook wel Taaislijmziekte genoemd. Een erfelijke, chronische en helaas ongeneeslijke, ernstige ziekte waardoor mijn broer op 22-jarige leeftijd is overleden. 2 februari 2016, mam haar verjaardag en jouw sterfdag…

Wat vreselijk, alleen al dat woord: sterfdag. Ik krijg er de rillingen van en tegelijkertijd voel ik een brok in mijn keel. Het klopt… jij bent gestorven, toch check ik het altijd nog even. Klopt het echt dat mijn broer, de broer waar ik zo ontzettend gek op ben, zo veel bewondering voor heb en zo veel van houd, is overleden?

Het is een moment in mijn hoofd waarin ik mezelf ervan overtuig dat het eigenlijk niet zo is. Vaak kijk ik dan vragend naar de kast in de woonkamer waar een hartvormige urn staat die gedragen wordt in twee handen, met een uitgedroogde roos erin en waar jouw veel gedragen houten kralenketting omheen is gewikkeld.

Er staat ook een overlijdenskaart van jou naast de urn, waarbij jouw prachtige bruine, stralende ogen mij aankijken. En dan valt dat kutkwartje weer, het realiseermoment is daar: jup het is echt zo, mijn broer is overleden…

Al jarenlang bestond ons leven uit vele ziekenhuisbezoeken, omdat je dan voor langere periodes werd opgenomen. ‘Even weer aansterken, dan ben ik zo snel mogelijk weer thuis’, zal je gezegd hebben om mij niet bezorgd te maken.

Toch voelde het in december 2015 anders, vertelde je. Het hele jaar was je nog niet opgenomen – wat eigenlijk ongebruikelijk was, want ieder jaar lag je wel eens in het ziekenhuis. Na de kerst, maandag 28 december 2015, werd je opgenomen in het ziekenhuis en snakte je naar zuurstof.

Op 15 januari werden mijn vriend, en tevens Kees’ beste vriend, en ik ’s nachts uit bed gebeld door pap en mam: ‘Het gaat hélemaal niet goed met Kees, jullie moeten naar het ziekenhuis komen. Hij is opgenomen op de Intensive Care.’

Aangekomen in het ziekenhuis bleek dat je in coma werd gehouden, omdat je lichaam zelf niet tegen de benauwdheid kon vechten. Later werd je overgeplaatst naar het ziekenhuis in Maastricht, waar je een zogenoemde ‘kunstlong’ kreeg die voor jou ademde. Hier kwam je weer bij, maar praten kon je niet vanwege de tube in jouw keel. Heel zwaar voor jou. Omdat onze band onvervangbaar is en wij elkaar zo goed begrepen, hadden we aan één blik genoeg qua communicatie en begreep ik altijd wat je bedoelde.

Na twee weken keihard vechten in Maastricht was het jouw wens om terug te gaan naar het ziekenhuis in Utrecht, zodat je dichter bij huis was, met het doel: lopend uit het ziekenhuis vertrekken. Jij vertelde ons: ‘Deze oorlog ga ik winnen.’

Maar lieve Kees, deze oorlog was niet te winnen. Toen je overgeplaatst werd van Maastricht naar Utrecht werd je voor de tweede keer in coma gehouden en in Utrecht was het wachten op donorlongen, want je eigen lichaam was te ziek. Helaas zijn de donorlongen nooit gekomen en ben je overleden op mams verjaardag.

De grootste nachtmerrie die er bestaat, mijn broer is overleden en ik moet door met mijn leven zonder hem. Pap en mam die afscheid moesten nemen van hun eigen kind. Je beste vriend die naast zijn eigen verdriet ook het verdriet van mij voelt. En de wereld die een strijder minder is.

Lieve Kees, elke dag wordt aan jou gedacht, elke dag word je ontzettend gemist en elke dag wordt ontzettend veel van jou gehouden. Voor altijd in ons hart.

Lees ook
Dewi herdenkt haar vader Ruud: ‘Deze dag heeft mij abrupt de volwassenheid in geschopt’