Michelle (27) beviel na 34 weken zonder ook maar één wee gevoeld te hebben. Hoewel dat misschien klinkt als een droombevalling, had Michelle veel last van de psychische ‘naweeën’.
In de rubriek ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“In december 2017, een maand nadat mijn man Ralph (33) en ik hadden besloten om voor een kindje te gaan, had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. We geloofden bijna niet dat het zo snel gelukt was en we waren er super blij mee.”
Lees ook
Krista (43) werd na acht jaar ‘ein-de-lijk’ zwanger door de eiceldonatie van Deborah
“Ik had een zwangerschap zonder kwaaltjes en vond het heel fijn om de baby in mijn buik te voelen. Het voelde een beetje alsof ik de hele wereld aankon. Begin juni bewoog de baby minder, maar in het ziekenhuis werd niks bijzonders gevonden. Wel raadde de gynaecoloog aan om meer rust te nemen, dus ben ik drie weken eerder met verlof gegaan. En dat hielp: de baby werd weer actiever.”
Foto: Pure Life Geboortefotografie.
“Ik was verpleegkundige en werd gebeld om twee dagen terug te komen, voor een onderzoek dat alleen ik kon. Ik kon veel zittend doen en omdat het goed ging, dacht ik dat het wel moest kunnen. Achteraf ben ik bang dat het toch te veel was, want de tweede dag kreeg ik last van buikkramp.”
“De verloskundige dacht dat er niks aan de hand was, maar de volgende ochtend bloedde ik en had ik nog meer kramp. In het ziekenhuis bleek het blaasontsteking te zijn en werd ik met een antibioticakuur naar huis gestuurd.”
“Drie uur later zag ik thuis dat ik veel bloed verloor. Rond 20.30 uur was ik opnieuw in het ziekenhuis en bleek ik vruchtwater verloren te hebben. Daar schrok ik echt van. Ik was 33 weken en zes dagen zwanger en ik was heel bang dat de baby te vroeg geboren zou worden.”
“Ik bleef in het ziekenhuis slapen en de volgende ochtend had ik diarree en opnieuw kramp. Met een CTG-scan werd gelukkig geconstateerd dat het nog geen weeën waren. Maar even later, toen ik voor de zoveelste keer die dag naar de wc moest, voelde ik een plopje. Vervolgens werd het warm beneden: vruchtwater.”
“Weer registreerde de CTG geen weeën en de pijn was ook lang niet zo erg als ik me bij een wee had voorgesteld. Rond 10.30 uur voelde ik druk. ‘Volgens mij wil de baby eruit!’, riep ik. Hoewel ik nog nooit bevallen was, wist ik het zeker: dit is persdrang. Toch registreerde de CTG opnieuw geen activiteit.”
“Omdat ik zeker wist dat ik aan het bevallen was, keek een gynaecoloog of ik ontsluiting had. Ze twijfelde en haalde er een andere gynaecoloog bij, terwijl ik ondertussen de grootste moeite had om de persdrang weg te puffen. De tweede gynaecoloog zag het meteen: ik had tien centimeter ontsluiting en werd zo snel mogelijk naar een verloskamer gereden.”
“Terwijl het personeel zich nog klaarmaakte voor de bevalling, riep ik: ‘Ik voel een hoofdje!’ Een verloskundige kon onze zoon Mason nog net op tijd, zonder handschoenen, opvangen. De geboortefotograaf die we geboekt hadden, was helaas te laat. Achteraf zagen we dat Ralph om 10.41 uur mijn moeder had gebeld, net nadat ik tien centimeter ontsluiting bleek te hebben. Mason is op 5 juli 2018 om 10.43 uur geboren.”
“Ik had een zoon gekregen en hij lag op mijn buik, maar ik voelde er helemaal niks bij. Dat verliefde gevoel dat moeders vaak beschrijven, had ik totaal niet. Mason deed het gelukkig goed; hij leek klaar om geboren te worden. Hij is wel nog twee weken in het ziekenhuis gebleven, maar die tijd kwam hij goed door.”
Foto: Stichting Early Birds.
“Na een paar dagen voelde Mason gelukkig al meer als mijn kind en eenmaal thuis voelde ik me echt moeder. Wel bleven er constant vragen in mijn hoofd rondspoken. Waarom was Mason zo vroeg geboren? Wat had ik fout gedaan? Had ik die twee dagen toch niet moeten werken? Ook voelde ik me schuldig naar Mason dat ik niet meteen ‘verliefd’ was. Ik barstte de eerste weken vaak in huilen uit. Ik was alleen maar aan het piekeren en werd om elke scheet emotioneel.”
“Ik ben met een praktijkondersteuner gaan praten. Ik ben blij dat ik dat op tijd gedaan heb, want ik zat volgens hem tegen een postnatale depressie aan. Omdat ik altijd alleen maar verhalen hoorde over een roze wolk, dacht ik dat ik raar was. Maar ik leerde dat ik lang niet de enige was bij wie het niet meteen perfect voelde. Dat wil ik met mijn verhaal ook graag aan anderen laten weten: je bent niet raar en niet alleen. Schaam je dus niet en praat er op tijd over.”
Lees ook
Jorinde had na haar bevalling een postnatale depressie: ‘Ik huilde de hele dag om álles’
“Mason groeit goed en is een ondeugend, vriendelijk boefje. Ook met mij gaat het goed. Afgelopen 5 juli, een jaar na de bevalling, had ik het wel even moeilijk. Voor de bevalling was ik heel bang voor de weeën, achteraf had ik misschien liever die weeën willen hebben, zodat ik wist dat ik aan het bevallen was. Lichamelijk was het een droombevalling, maar psychisch zeker niet. Het ging allemaal te snel om het te verwerken.”
Lees ook
Iris was tijdens haar zwangerschap bang om blind te worden: ‘Ik raakte helemaal in paniek’
“Toch heeft het me niet bang gemaakt; we willen heel graag een tweede kindje. Mocht de bevalling nog een keer zo gaan, dan weet ik nu wanneer ik aan de bel moet trekken. Ik laat me dus zeker niet afschrikken. Een kind krijgen blijft het grootste cadeau dat er is.”
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
