Evenbeeld

Toen ze geboren was en ik haar voor het eerst in mijn armen hield, leek het alsof Jet in mij opging. Ik had geen idee waar mijn lichaam precies ophield en dat van haar begon. Bij Sara en Luuk heb ik dat nooit zo ervaren. Niet dat zij niet eigen voelden, heus wel – maar Jet was en is in veel meer een soort evenbeeld van mij. Haar sterke huid die in de zomer goudbruin wordt, de scherpe humor en tomeloze levenslust: ik weet precies hoe het is. Jet en ik houden van dezelfde spelletjes, en hebben weinig geduld.

Ze is ook minstens net zo intuïtief als ik. Als peuter pikte Jet al feilloos de sfeer in een ruimte op. Mijn vader vertelt nog regelmatig over die ene keer dat we met z’n vieren in de auto zaten; Sara die dromerig naar buiten keek en Jet die in het autostoeltje zat. We reden terug van een bezoek aan een winkel, waar we door een oudere vrouw waren geholpen.

“Mama”, zei Jet. “Die mevrouw van net…” “Ja”, zei ik terwijl ik in de achteruitkijkspiegel keek. “Die vrouw die doet wel aardig, maar is dat niet.” Mijn vader keek me aan en zei: “Laat haar die gave zo lang mogelijk houden.”

Geen knuffels meer

Sara is altijd met me. Helpt me vaak in het huis en heeft veel begrip. Toch is Jet meer de bondgenoot. Dat zit ‘m in hoe we op gekke situaties reageren. Je hoeft geen moeite te doen om elkaar te snappen.

Jets energie is puur en goed. Als kind leek ze volledig op haar gevoel te vertrouwen, maar nu ze pubert is dat helaas andere koek. Onze verbintenis lijkt tegenwoordig meer op een worsteling. Jet kan zich, in tegenstelling tot mijn andere twee tieners, ineens heel fel en openlijk van me afkeren. Letterlijk en figuurlijk.

Elke avond knuffelen op de bank is al maanden geleden vervangen door een “Mam, ik ga naar bed”. Als ik dan vraag of ik nog langs zal komen als ze erin ligt, is het antwoord: “Nee hoor.” Dan spreid ik mijn armen als uitnodiging en zeg: “Een knuffel misschien?” “Nee, hoeft niet.” Ze lacht verontschuldigend. Ik lach dan vrolijk terug, want ik wil haar geen slecht gevoel geven. Maar als ze de trap naar boven op loopt, kan ik wel janken.

'Het ligt op de bank, drinkt stiekem Red Bull en vreet frikandelbroodjes'Lees ook

 

Verwarrende fase

Ik vind dit een verwarrende fase als moeder. Aan de ene kant stoten kinderen je soms keihard af, terwijl ze je vlak daarna ineens nodig hebben. Het voelt labiel. Zo was Luuk deze week nauwelijks te genieten, antwoordde hij met slechts een ‘ja’ of ‘nee’ als ik iets vroeg. Als de meiden dan hun wenkbrauwen optrokken, kon Luuk ze wel wat aandoen. Nijdig liep hij dan weg. Gisteren smeet hij met spullen. Geen idee wat er loos was, hij wilde niets over kwijt.

Toen ik vanmiddag thuiskwam van mijn werk, had ik wat snacks meegenomen. Toen Luuk een schaaltje kreeg, gaf hij me een innige omhelzing die heel lang duurde. Ik keek hem recht in de ogen en vroeg: “Gaat het wel?” “Ja. Mama, jij bent lief. Sorry”,  zei hij.

Loslaten

Jet en ik hadden aan een blik of een halve zin altijd genoeg. Hoewel ik dat nog steeds zo ervaar, doet zij er alles aan om dat niet te erkennen. Ik weet heus dat dat haar manier van losweken is. Dat het normaal is. Maar misschien vind ik loslaten bij Jet extra moeilijk omdat het voelt alsof ik een deel van mezelf verlies. Iets wat dagelijks toeneemt, vlak onder mijn ogen, zonder dat ik er enig vat op heb.

Het wordt tijd om eens verder te kijken dan mijn driekinderengezin, bedacht ik afgelopen weekend. Gisteravond opende ik een datingapp. Daar heb ik contact met Leo. Toen ik z’n profielfoto liet zien, trokken de meiden hun neus op. Luuk vertrok uit de kamer. “Dat hoef ik heus niet te zien.”

“Wat moet je met zo’n man? Hij kijkt zielig en is niet knap”, was de harde conclusie van Sara. “Ik vond z’n profiel geestig”, zei ik. “Kijk.” Leo heeft maar één been, het ander is een prothese. Ik las zijn profiel voor: ‘Ik zet altijd m’n beste been voor en stap nooit met het verkeerde been uit bed.’ Aan de andere kant van de bank glunderde Jet. Voor heel even was ze vergeten dat ze me eigenlijk niet meer mag. Ze maakte oogcontact en ik grijnsde. Heel even waren we weer bondgenoten, het hoogtepunt van mijn dag.

'Lijkt alsof skincare een dagtaak is en social media verergert dat alleen maar'Lees ook