Als Merel van den Berg (28) op haar veertiende nog steeds nooit ongesteld is geworden, gaat ze naar de dokter. Die vertelt haar dat ze geen volgroeide baarmoeder heeft en nooit haar eigen kind zal kunnen dragen.
Een eigen kind ís een optie, maar de weg er naartoe is hobbelig.
“Het was een enorme schok toen ik hoorde dat ik geen volgroeide baarmoeder heb”, vertelt Van den Berg die aan het MRKH-syndroom lijdt (een aangeboren aandoening bij vrouwen waarbij geen baarmoeder en vagina zijn aangelegd). “Je verwacht dit niet. Ik was oud genoeg om me te realiseren dat de gevolgen groot zijn. Al van jongs af aan wist ik dat ik kinderen wilde. Maar dat bleek moeilijk. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn toekomstige partner.”
Van den Berg heeft geen baarmoeder, wel eierstokken. “Ik kan dan misschien niet zelf een kind baren, maar ik heb genetisch materiaal, dus ik kan wel een kind krijgen. En daar ben ik heel blij mee.”
Op haar tweeëntwintigste ontmoet ze haar huidige partner, met wie ze inmiddels vijf jaar samen is. De twee hebben het goed, wonen samen en dragen de zorg voor een kat.
Het moment dat ze hem over MRKH vertelde, heugt ze zich nog als de dag van gisteren. “Ik wilde hem niet afstoten door het te snel te vertellen, maar ik wilde hem ook niet in de val lokken door hem te laat in te lichten. Na een maand maakte hij de opmerking: ‘Jij wordt ook nooit ongesteld he?’. Die hoefde ik alleen maar in te koppen.”
Haar zenuwen blijken onterecht. “Hij reageerde rustig en fijn. Ik vroeg me af of hij zich wel realiseerde hoeveel impact het zou hebben”, lacht ze. “Ik was opgelucht dat het hoge woord eruit was. Hij is mijn rots in de branding. Ook als ik het er nu moeilijk mee heb of me afvraag of het ons wel gaat lukken om kinderen te krijgen, beurt hij me op. Dan zegt hij: ‘Schouders eronder, natuurlijk gaat het ons lukken’.”
De kinderwens is er, en nu? “Dan moet je op zoek naar een draagmoeder. Maar commercieel draagmoederschap is in Nederland verboden en aan altruïstisch draagmoederschap zitten allerlei haken en ogen. Zo mag je geen oproep doen of actief op zoek gaan. In een ongedwongen gesprek mag je tot het besluit komen dat iemand je kind voor je gaat dragen.”
Maar ook als een buurvrouw, een zus of nicht van het stel zich morgen zou melden, zijn ze er nog niet. “De draagmoeder moet zelf al een compleet gezin hebben. De risico’s van een zwangerschap voor een ander, mag je alleen dragen als je je eigen gezinsleven op de rit hebt. Veel van de mensen om ons heen hebben nog geen kinderen. Sommigen hebben aangegeven ons eventueel in de toekomst te willen helpen. Lief, maar daar hebben we nu nog niks aan.”
Ook als ze een draagmoeder hebben gevonden, blijft het spannend. “Zo moet je je eigen kindje van de draagmoeder adopteren. Je moet aantonen dat je geschikt bent als ouder en dat je zo’n klein mensje thuis kan opvoeden. Super eng.”
Van den Berg is desalniettemin positief. “Ik heb vertrouwen, absoluut. Het ene moment wel meer dan het andere. Maar we willen het heel graag en het komt goed. Soms voelt dit proces heel machteloos. Maar meer dan openheid creëren en ons verhaal vertellen kunnen we momenteel niet doen.”
En of ze bereid is om eventueel naar het buitenland te gaan voor een draagmoeder? “We willen zó graag een kind. We zijn bereid daarvoor te reizen. Maar dat kost veel geld en dat hebben we nu nog niet. Maar we hopen dat het niet zo ver komt.”
Lees ook
Inés is ongewenst kinderloos: ‘Ik dacht als ik 50 zou zijn, het grootste leed geleden was’
