In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. In dit monumentje herdenkt Merel haar moeder Ilonka, die is overleden aan de gevolgen van depressie.
Geschreven door Merel Degeling ter nagedachtenis aan haar moeder Ilonka Wilma Stapel (26-02-1954 – 04-08-2018)
Mijn moeder was een binnenvetter. Ze praatte nooit over haar gevoelens en trad nooit op de voorgrond. Mijn jeugd verliep prima. Ik groeide op in een gezin van vier. Mijn vader Stef, moeder Ilonka, broertje Thomas en ik. We hadden het fijn samen en mijn broertje en ik kwamen niets tekort.
Toch gebeurden er in het hoofd van mijn moeder een hoop dingen waar anderen geen weet van hadden. Het ging steeds slechter met haar. Ze kon de dingen die er in haar leven waren gebeurd geen plek geven en ze ging hier aan onderdoor.
De scheiding van mijn ouders hakte er ook goed in. Uiteindelijk ging ze veel alcohol drinken en kreeg ze een depressie. Ze is veertien jaar lang depressief geweest. Allerlei soorten therapie en medicatie leken niet te werken. Het ging steeds slechter met haar. Toen onze zoon Luuk geboren werd op 12 oktober 2017 leefde ze een beetje op. Wat was ze een trotse oma en wat genoot ze van haar kleinzoon om zich heen.
Op 4 augustus 2018 koos mijn moeder ervoor om uit het leven te stappen. Ze liet ons allemaal met een hoop vragen en verdriet achter. Ze was pas 64 jaar en we hadden haar heel graag nog bij ons gehad. Mijn man, zoontje en ik waren op zomervakantie toen mijn broertje midden in de nacht belde met het verschrikkelijke nieuws dat mama was overleden. We zijn er vaak bang voor geweest, maar hadden nooit verwacht dat de dag toch echt zou komen dat ze zelf uit het leven zou stappen.
Ik mis mijn moeder nog iedere dag. Ze was een lieve en zorgzame moeder. Ze kon haar eigen verdriet en pijn niet meer verdragen en nam daarom dit besluit. Ik ben lang heel boos op haar geweest. Want hoe kan een moeder haar kinderen en kleinzoon in de steek laten? Nu berust ik in het feit dat ze ziek was. Er was voor haar geen andere uitweg. Hoeveel pijn moet ze dan wel niet gevoeld hebben?
Inmiddels hebben wij een dochter erbij gekregen. Fay is geboren op 29 mei 2020. Dit was een prachtig, maar ook pijnlijk moment. Mijn moeder heeft dit nooit geweten en zal haar nooit leren kennen. Als Luuk en Fay ouder zijn, zal ik ze vertellen over hun oma Ilonka. Gelukkig kan ik ze heel veel foto’s van haar laten zien.
Lieve mama, we missen jou en we zullen jou nooit vergeten. Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat erover. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Margo herdenkt haar zoon Thomas: 'Geen festivals, dat zou hij zich niet kunnen voorstellen'
