Merel heeft uitgezaaide borstkanker en zal daaraan overlijden. Ze heeft twee kleine zoontjes van vier en zes jaar. Het troost haar dat kinderen snel vergeten. Merel: ‘Kinderen kijken vooruit, niet achteruit. Dat is best confronterend, maar ook fijn dat ze onbezorgd kunnen doorspelen.’
Merel (31) vertelt aan LINDA.nl over hoe het is om ongeneeslijk ziek te zijn als je twee opgroeiende kindjes hebt.
“Al heel lang speelt borstkanker een rol in mijn leven”, vertelt Merel. Zowel haar moeder als haar oma zijn overleden aan de ziekte. Haar moeder overlijdt als Merel zelf 12 jaar is. Ze werd 37. De mogelijkheid dat Merel ook drager is van het borstkankergen BRCA1 is 50/50. Merel laat zich testen als ze 24 is en helaas blijkt ze ook drager van het gen. “Aan de ene kant was dat balen, maar aan de andere kant had ik ook niet anders verwacht.”
Zij en haar vriend besluiten om er het beste van te maken. “Dan gaan we nu alles doen wat we willen en daarna laat ik me preventief opereren.” Oftewel, dan laat ze allebei haar borsten preventief verwijderen. Maar voordat het zover is trouwen ze, maken ze een mooie reis en krijgen ze twee kinderen. “Je richt toch je leven erop in. Want anders waren we misschien later met kinderen begonnen. Maar we dachten: dit is het moment. En achteraf ben ik heel blij dat ik het gedaan heb.”
Als ze 28 jaar is, is het zover. Maar een maand voordat ze geopereerd zal worden, voelt Merel een knobbel. “Het bleek borstkanker.” Tegen alle verwachtingen in – de risicoleeftijd is volgens haar arts rond de 35 jaar – kreeg ze al borstkanker. Op dat moment zijn haar kindjes nog heel jong, namelijk twee en vier jaar. “Dat was vreselijk. Ze waren nog zo klein. Toen stond ik in de vechtmodus. Ik wilde ze behoeden voor dat soort dingen.” Toch spelen ze open kaart. “We hebben het wel eerlijk gezegd. Maar het is heel raar met jonge kinderen. Ze voelen het aan.”
Ze begint met de behandeling. “Ik kreeg het hele pakket. Borstamputatie, chemo, bestraling. Het was heel zwaar.” Maar het werkt. In april 2021 verklaren de artsen haar schoon. “Het was fantastisch. Het was Merel 2.0. Ik heb zo genoten. Maar dan is het helemaal kut als je teruggefloten wordt.”
En dat gebeurt. Afgelopen september blijkt de kanker terug. Ze heeft allemaal vage klachten. “Als je op mijn rechteroor drukte, deed mijn linkerteen pijn.” Ondanks het slechte nieuws, is het ook een opluchting. “Ik dacht: ik ben niet gek. De pijn was zo ondraaglijk. Maar aan de andere kant vond ik het ook heel moeilijk.” De kanker is volledig uitgezaaid. “Ik krijg nu chemotherapie om mijn leven te verlengen en om de pijn draaglijk te maken. Maar ik weet niet hoe lang het meegaat.”
Deze keer zijn haar kindjes wat ouder, namelijk vier en zes jaar. “De eerste keer was het anders. Toen gingen we ervoor. Dan ga je door. Nu weten we dat het op een gegeven moment klaar is. Dat maakt het lastig.” Haar kinderen gaan er allebei op hun eigen manier mee om. Zo heeft haar oudste, Floris, het er heel moeilijk mee. Op school krijgt hij extra begeleiding en er is ook een hoekje voor hem ingericht om zich terug te trekken. “Daar kan hij denken aan mij. Maar de jongste, Maarten, is echt een rauwdouwer. Hij is ook heel verdrietig en wil ook niet dat ik naar het ziekenhuis ga. Maar hij kan ook weer sneller schakelen.”
Ook vertellen de kinderen heel makkelijk aan de omgeving dat hun moeder ziek is. “Vooral mijn jongste dropt het overal. Dan zijn we in een restaurant en dan zegt hij tegen iemand van het animatieteam: ‘Mijn moeder heeft kanker en ze gaat dood’. Best wel heftig. Daarna haalt hij zijn schouders op en gaat weer door. Het is echt een ander kind dan de oudste. Het valt haar vooral op dat kinderen snel kunnen schakelen. “Kinderen kijken vooruit, niet achteruit. Dat voelt lullig, want je weet dat als je er straks niet meer bent, ze je weer snel vergeten. Dat is best confronterend. Maar ook fijn dat ze onbezorgd doorspelen.”
Merel probeert te voorkomen dat ze haar gaan vergeten. Samen met Stichting Komma maakte ze een reportage, een video, van haar leven. “Aan tafel vertel je hoe je leven was en wat je gedaan hebt. Dat is wel heel bijzonder. Zo krijgen de kinderen een beeld van wie ik was. Ze horen ook mijn lach. Dat vind ik heel belangrijk.” En ze schrijft kaartjes voor de belangrijke momenten in hun leven. “Ik heb dat zelf gemist. Ik had het fantastisch gevonden als mijn moeder een briefje had gemaakt voor bij de geboorte van hun eerste kind, een verloving of hun trouwen.”
Op dit moment is het herfstvakantie en zijn de kinderen meer thuis. Qua energie merkt ze dat dit zwaar is. “Ik blijf doorgaan, maar eigenlijk ben ik te moe. Dat zeg ik ook tegen mijn kinderen. ‘Mama is moe en moet nu even gaan slapen’. En dat vinden ze oké en dan gaan ze met mijn man wat leuks doen.”
Ze hoopt vooral dat haar kinderen haar herinneren als een vrolijke persoon. “Die alles uit het leven heeft gehaald. Dat ze zich veilig voelden bij mij en een liefdevolle opvoeding hebben gehad. Wij zijn echt met zijn viertjes onbreekbaar. Dat maakt ons zo uniek. Zeker in een tijd waarin veel mensen gemakkelijk uit elkaar gaan. Wij gaan voor elkaar. We slapen ook samen in een groot bed van 2.70 meter. Ik wil vooral dat ze zich heel erg geliefd voelen.”
Op dit moment gaat het iets beter met Merel. Toen het heel slecht ging, kon ze niet eens nadenken over een bucketlist. Maar inmiddels durft ze voorzichtig weer wat plannen te maken, zoals een trip naar Disneyland. “Ineens komen dat soort dingen weer in mijn hoofd. Misschien heb ik toch nog even.”
Anneke herkende na bevalling haar borstkanker niet: 'Dacht dat het melkklieren waren'
