Auteur: Tessa Ruis

Boekenclub

“Ik opende met een enorm zwaar hoofd de berichten van mijn vriendin. Ik realiseerde me dat ik nu op de blaren moest zitten na alles van gisteravond. Het is opmerkelijk te noemen dat het allemaal begon bij de boekenclub. Na het lezen van een roman met weinig diepgang leek het mij een goed idee om zelf goed de diepte in te duiken. Dat was zeker gelukt deze woensdagavond.”

Niet mijn huis

“Ik werd wakker en wierp de rommelige dekens van me af. Hierna opende ik mijn ogen, keek de kamer door en realiseerde me dat dit zeker niet mijn eigen huis was. Ik zocht mijn kledingstukken bij elkaar en herinnerde me dat ik gisteravond op een gegeven moment met een groep onbekenden was meegegaan. Ik trok mijn roze, velvet hakken aan en dacht aan mijn blauwe fiets waarmee ik de fietstocht of shame kon gaan fietsen. Ook nog met mascara van gisteren op mijn ogen. Ik wilde de deur open trekken, maar die ging allesbehalve open.”

Lees ook
Gerlindes dateleed: ‘Zijn moeder heeft me drie kwartier lang verhoord’

Geen sleutel

“De man met wie ik mee was gegaan zei die ochtend: ‘Je kan blijven liggen. Ik moet werken.’, maar nu was er niemand thuis en ik had ook geen sleutel. Ik wilde mijn telefoon pakken om hem te berichten zodat hij me zou komen bevrijden net zoals in films, maar ik kwam niet eens op zijn voorletter, laat staan zijn hele naam.”

Rapunzel

“Ik staarde uitzichtloos voor me uit in de slaapkamer. Toen ik eenmaal naar het slaapkamerraam keek, kwam de Rapunzel in mij naar boven. Het kostte me een kwartier en heel veel spierkracht om dat rotding van een schuifraam open te krijgen. Ik twijfelde geen moment en klom er doorheen, waarna ik natgeregend het trappenhuis doorliep, de deur dicht trok en op deze donderdagmiddag midden op het Spui uitkwam. Ik had mijn blauwe fiets al gespot.”